De Ontmoeting

Hoofdstuk 53

POV Timo:

Een kleine rode doos staat op de rand van de stoep. Ik loop er naar toe, op mijn hoede, en kijk bij elk geluid schichtig om mij heen. Mijn hart klopt in mij keel en ondanks de kou zweet ik voor mijn gevoel al het vocht uit mijn lijf. Ik stop voor de stoep en kijk wantrouwig naar het pakketje. Er ligt een briefje op en ik pak het op. Ik vouw het voorzichtig open en zie dat er met slordige letters een korte tekst is opgeschreven.

Stop het geld in de pot en neem het wapen. Betaal je niet? Ik schiet je neer vanuit een plek die jij niet ziet.

Ik ril van de bedreiging en pak het pakketje geld uit mijn jaszak. Ik hou het in de lucht en draai een rondje, zodat de persoon die klaar staat om mij neer te schieten ziet dat ik het erin doe. Met trillende handen stop ik het geld in het glazen potje. Ik open de kist en pak het pistool uit het koffertje. Het ding geeft mij kippenvel als ik het aanraak en ik laat het voorzichtig in mijn broeksband hangen. Ik loop het hoekje om en stap rustig mijn auto in. Tenminste dat probeer ik. Ik ril zo hevig dat ik mijn autosleutels laat vallen. Ik val bijna om als  ik het probeer op te pakken. Ik stap snel in en laat mijn adem, die ik heel de tijd ingehouden had, ontsnappen. Ik kijk in mijn spiegel en rijd de auto naar achteren, waarna ik snel naar huis race.

De volgende ochtend word ik wakker. Ik ben nog verschrikkelijk moe, maar ik sta toch op en kleed mij aan. Ik loop voorzichtig naar beneden, maar ik val bijna naar beneden omdat ik nog slaapdronken ben. Er ligt een briefje op de eettafel. Het doet me denken aan gister avond. Ik ril en denk aan het roze kistje waar ik het pistool heb in gedaan. Het staat nu onder mijn bed. Niet de beste verstop plek, maar het is beter dan het open en bloot op het bureau leggen.

Elise en ik zijn even boodschappen doen.

Ik leg het briefje weer terug op de tafel, alleen nu omgedraaid. Ik pak de pen die er naast ligt en krabbel er snel wat op. Het is het perfecte moment om de plek delict te bezoeken.

Ik heb afgesproken met een paar vrienden. Ik ben er rond het eind van de middag weer.
Timo

Ik werk snel 3 boterhammen naar binnen. Ik loop naar boven en trek mijn donkere kleding van gisteravond weer aan. Ik pak het pistool en haak hem vast aan mijn broeksband. Ik pak wat geld en loop de deur uit.

Dichtbij is een busstation. Ik loop met grote passen naar de plek toe terwijl ik mijn schoenen bestudeer. Ze zijn aan vervanging toe.

Opeens hoor ik een luide toeter. Ik sta abrupt stil en kijk naar de autobestuurder die mij razend aan staat te kijken. "Kijk toch uit waar je loopt, debiel." Ik verontschuldig me en kijk snel voor me uit. De bus komt aan rijden. Snel versnel ik mijn pas en spring net op tijd de bus in. "Hallo," zeg ik terwijl ik zwijgend een paar muntstukken neerleg. Hij knikt nors, geeft mij een kaartje en knikt met zijn hoofd naar achteren, als teken dat ik door kan lopen. Ik laat mij neerzakken op de stoel en kijk naar buiten. "Is het goed als ik hier kan zitten?" Vraagt een langzame krakende stem van een oude vrouw. Ik knik en kijk naar de lege stoel naast mij. "Vriendelijke jongeman..." Mompelt ze terwijl ze zich vasthoud aan de leuning en zich langzaam laat neerzakken op de stoel. Ik kijk naar buiten. Het is nog een stukje rijden en ik ben erg moe geworden. Ik zie dat de lucht langzamerhand grijs wordt en binnen een paar minuten rollen de waterdruppels al via de ramen van de bus naar beneden. "Heerlijk weertje nietwaar?" Klinkt de raspige stem van de oude vrouw. Ik glimlach vriendelijk naar haar en knik. "Dat kan je wel zeggen,"

Het is een tijdje stil. "Waar ga je heen jongeman," Vraagt ze terwijl ze haar rimpelige hand op de leuning van de stoel afhaalt. Liegen tegen een oude vrouw. Hoe ver kan je gaan? "Ik ga mijn vriendin opzoeken." Zeg ik terwijl ik zenuwachtig met mijn vingers speel. "En wat gaat u doen?" Vraag ik beleefd terwijl mijn ogen haar grijs blauwe ogen ontmoeten. "Ik ga mijn man bezoeken," "Wat gezellig," antwoord ik maar, niet meer wetend wat ik moet zeggen.

"Niet echt," glimlacht ze vriendelijk "Ik ga het kerkhof bezoeken."

Licht beschaamd kleuren mijn wangen rood. "O, het spijt mij." Ze lacht zachtjes. "Ach, jongen. Jij kon het toch ook niet weten. En hoe heet het gelukkige meisje." Ik kijk weer naar mijn vingers. "Fay," zeg ik "Ik heb haar al een hele lange tijd niet meer gezien en ik was van plan haar vandaag op te zoeken." Fair enough. Niet eens veel gelogen. "Ze heeft wel geluk met jou hoor," Zegt ze als ze mij een knipoog geeft. "Niet iedereen krijgt een charmante en vriendelijke jongen." Antwoord ze. Ik bloos opnieuw. Het is een gek gevoel dat iemand die je niet kent je laat blozen door een compliment. Haar lange slanke vingers grijpen weer langs haar wandelstok. Ze drukt op het stop knopje en ze wacht geduldig tot de bus tot stilstand komt. "Dag jongen." zegt ze als opstaat. "Dag mevrouw," Groet ik haar en met langzame passen loopt de vrouw de bus uit.

Ik leg mijn hoofd vermoeid tegen het raam aan. Ik ben er bijna.

Nog 3 haltes.

Dan kom ik aan op de plek waar ik misschien Fay weer zie. Ik staar naar de druppels die langzaam naar beneden glijden.

Nog 2 haltes.

In stilte kijk ik naar de mensen die de bus instappen. Chagrijnig kijken ze de bus rond om een plekje te zoeken terwijl ze helemaal doorweekt door het gangpad stappen.

Nog 1 halte.

Ik druk alvast op het stopknopje zodat de bus stopt. Het is ergens in het bos en ik hoop dat ik niet vergeten ben waar het is. 

De bus stopt en mijn hart gaat als een razende tekeer. Ik sta op en mijn benen zijn lichtjes aan het trillen. Ik stap de bus uit en de druppels vallen op mijn gezicht. Met stevige passen loop ik door. Na een tijdje kom ik bij een opening van het bos aan. Ik kijk nog snel achter mij of niemand mij volgt en vervolg daarna mijn pas. Op naar Fay. Om haar eindelijk te bevrijden. Om haar eindelijk weer te bevrijden.