အပိုင်း(၂၂)
.
.
.
ဒီနေ့ဆေးရုံဆင်းတဲ့နေ့...
ဦးကတော့ အစောကြီးကတည်းကလာပြီး အထုတ်အပိုးတွေပြင်ပေးနေတာ။ မလုပ်ပေးပါနဲ့ပြောလည်းမရဘူး အဲ့တာနဲ့ပဲလွှတ်ပေးထားလိုက်ရတယ်။ Kyungsoo ကလည်း လာကြိုပေးချင်ပေမယ့် စာမေးပွဲကနီးနေတော့ သူ့ကိုအားနာတာနဲ့ပဲ ကျောင်းကိုသွားခိုင်းထားလိုက်တယ်။
"ချာတိတ်..."
"ဗျာ"
"တနေရာရာကနာတာမျိုးရှိသေးလား မသက်သာသေးရင်ဆေးရုံမဆင်းသေးပဲနေတာမျိုးလည်းရတယ်လေ"
"ကျွန်တော်တကယ်သက်သာနေပါပြီဆိုနေ။ ပြီးတော့စာမေးပွဲလည်းရှိတယ် ကျောင်းပျက်ရက်များလို့မဖြစ်ဘူး"
"တခုခုမသက်သာတာနဲ့ဆေးရုံကိုတန်းလာနော်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါဗျာ"
"ခနနေရင်ဆေးရုံဆင်းမှာ။ အိမ်ပြန်ဖို့ကလည်း Kyungsoo ကမရောက်သေးတော့ ချာတိတ်ပျင်းနေမှာပဲ ကိုယ်နဲ့တနေရာလိုက်ခဲ့မလား။ ဘာစားချင်လဲ"
"အင်းးးဦးပြောတာလည်းမဆိုးဘူး။ ကျွန်တော့်ကို ပီဇာလိုက်ကျွေးမလား။ ဆေးရုံတက်ကတည်းကမစားရတာ တော်တော်ကြာပြီ"
"ဒါဆိုဦးဆိုင်ကောင်းကောင်းတခုသိတယ် အဲ့ကိုလိုက်ခဲ့မလား"
"ဟုတ်ကဲ့"
နှစ်ယောက်သားစကားပြောရင်း ဆေးရုံဆင်းလာတော့ ဦးကပီဇာဆိုင်တခုကိုလိုက်ပို့သည်။ အဲ့မှာလည်း မုန့်၀င်စားပြီးပြန်လာတော့ အပြန်လမ်းမှာဦးကကားကို လမ်းပိတ်နေသည်ဟူသောအကြောင်းပြချက် လမ်းသွယ်တွေကနေကွေ့ပတ်သွားနေသည်။ ကျွန်တော်သိပါတယ်။ ကျွန်တော်အိမ်ရောက်ရက် ဦးနဲ့မတွေ့ရတော့ဘူးလေ။ အဲ့တာမို့ ဦးကတမင်အချိန်ဆွဲပြီးမောင်းနေတယ်ဆိုတာကျွန်တော်သိတယ်။ ကားကိုမြန်မြန်မောင်းခိုင်းလို့ရပေမယ့် ကျွန်တော်လည်းဦးကိုဆက်တွေ့ချက်နေသေးတာမို့လို့ သူမောင်းရာလမ်းအတိုင်းလိုက်လာခဲ့သည်။ထူးဆန်းတယ်မလား နောက်နေ့တွေလည်းတွေ့လို့ရတယ်ဆိုပေမယ့် ခနလေးခွဲရမှာကိုတောင် ကျွန်တော်တို့ကမခွဲချင်ကြဘူးလေ။ဒါကလူတိုင်းပြောနေတဲ့အချစ်များလား။ တွေ့နေရင်လည်း သူ့မျက်နှာလေးကိုမြင်ပြီးကြည်နူးရတယ်။ ခနလေးမတွေ့ရင်တောင် သူ့အငွေ့အသက်လေးတွေကိုကအစ တမ်းတမိတယ်။
BINABASA MO ANG
Love You So Much
Fanfictionintro ကျွန်တော့်နာမည် Park Chanyeol အသက်က32 ကျွန်တော် အေးအေးဆေးဆေးနေရတာပဲကြိုက်တယ် ဒါပေမယ့် တစ်ခါတစ်လေ အာရုံလာလာနောက်တဲ့ ငဂျစ်တစ်ကောင်တော့ရှိတယ် ဘယ်လိုဟာလေးမှန်းကိုမသိဘူး ဂျစ်တီးဂျစ်ကန်နဲ့ ကျွန်တော်က အချိန်တိုင်းမအားဘူး အလုပ်အတွက်ပဲ အာရုံစိုက်နိုင်...
