အပိုင်း (၃၉)
.
.
.
သတိမရတော့ဘူးလို့ဆုံးဖြတ်ပြီးချိန်တိုင်းမှာ ပြန်ပေါ်လာတတ်တဲ့အမှတ်တရတွေကို မေ့ပစ်ချင်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ရင်ထဲကအမှတ်တရဆိုတာ မေ့ဖျောက်လို့မှမရတာပဲလေ။
ဟန်မြစ်ဘေး လေတဝှီးဝှီးတိုက်နေချိန်မှာ အအေးဘူးလေးကိုင်ရင်း ကောင်းကင်ကိုမော့ကြည့်မိတယ်။ ဒီနေ့ကျမှသေချာကြည့်မိတယ် ကောင်းကင်ကြီးက လှလိုက်တာ။ မျက်လုံးတွေမှိတ်ချမိတိုင်း အမှတ်တရတိုင်းကပြန်ပေါ်လာတယ်။
တခါက ဦးပြောဖူးတယ်။ပင်ပန်းနေချိန်တိုင်းအနားမှာရှိနေပေးချင်ပါတယ်တဲ့။စကားမတည်သူကို အပြစ်လည်းမတင်ချင်ပါဘူး။
ညရောက်တော့မှာမို့လို့ အတွေးနယ်ချဲ့နေတာတွေကို လက်စသက်ရင်း ကားပေါ်တက်လာခဲ့သည်။ အခုတလော အနေအေးလာတယ်ပဲပြောရမလား ဘယ်သူက ဘာပြောပြောနှုတ်ဆိတ်နေမိသည်။ ဘာဖြစ်နေလဲ Byunbaekhyun ရယ်။ အရင်က စကားများလွန်းတဲ့မင်း အခုဘာဖြစ်နေတာလဲ။
************
အိမ်ရောက်တော့လည်း ထမင်းစားချင်စိတ်မရှိတာနဲ့ အခန်းထဲကနေမထွက်ဖြစ်။ ဒီတခါတော့ Kyungsoo က အခန်းထဲ၀င်လာသည်။
"မင်းခုတလောဘာဖြစ်နေတာလဲ။ အမြဲတမှိုင်မှိုင်တဆတွတွေနဲ့ချည်းပဲ"
"ဒီတိုင်းပါပဲ။ အဆင်ပြေပါတယ်"
"ငါသိပါတယ် မင်း move on မလုပ်နိုင်ဘူးဆိုတာ။"
"အဆင်မပြေဘူးပြောချင်ပေမယ့် ဘယ်ကစပြီး အဆင်မပြေမှန်းတောင်မသိတော့ဘူး"
"တဖြည်းဖြည်းပြောပြ ငါအကုန်နားထောင်ပေးမယ်"
အခန်းရဲ့ ထောင့်တစ်နေရာကို ငေးနေရင်း Baekhyun ရဲ့ နှုတ်မှ စကားတစ်ချို့ဟာထွက်ကျလာသည်။
"အားလုံးဘယ်ကစလွဲတာလဲ။စတွေ့မိတဲ့အချိန်ကတည်းကလား။ စချစ်မိကြပြီးတွဲခဲ့ကြကတည်းကလား။ ပြတ်ပြီးသားကို ပြန်တွဲခဲ့ကြကတည်းကလား။ အသက်ရှူနေတိုင်းမှာလေ အရာအားလုံးက မွန်ူကြပ်လွန်းနေလို့ တစ်ရက်မှ ကောင်းကောင်းအသက်ရှူရတာမျိုးမရှိခဲ့ဘူး။ ပြန်လာမလားလို့ စောင့်ရတာလည်း ပင်ပန်းလှပြီ။ မစောင့်ပြန်တော့လည်း စိတ်ပင်ပန်းရတယ်။ ငါတကယ်ပင်ပန်းနေပြီ"
YOU ARE READING
Love You So Much
Fanfictionintro ကျွန်တော့်နာမည် Park Chanyeol အသက်က32 ကျွန်တော် အေးအေးဆေးဆေးနေရတာပဲကြိုက်တယ် ဒါပေမယ့် တစ်ခါတစ်လေ အာရုံလာလာနောက်တဲ့ ငဂျစ်တစ်ကောင်တော့ရှိတယ် ဘယ်လိုဟာလေးမှန်းကိုမသိဘူး ဂျစ်တီးဂျစ်ကန်နဲ့ ကျွန်တော်က အချိန်တိုင်းမအားဘူး အလုပ်အတွက်ပဲ အာရုံစိုက်နိုင်...
