အပိုင်း (၄၁)
.
.
.
"ဘာလို့ ဒီလောက်ထိများ အိပ်နေနိုင်ရတာလဲ။ ကျွန်တော့်ကိုမမြင်ရရင်မနေနိုင်ဘူးဆိုပြီး အခုကျတော့ မျက်လုံးတွေမှိတ်ထားတယ်။"
"ကျွန်တော် စာမေးပွဲဖြေရတော့မှာ ဒါပြီးရင် ကျောင်းပိတ်ပြီ။ "
"ကျွန်တော် ဦးမရှိတဲ့ နွေရာသီကို မဖြတ်သန်းချင်ဘူး ကျေးဇူးပြုပြီး နိုးလာပါနော်။"
ဒီနေ့လည်း အရူးလိုပဲ စကားတွေလာပြောရပြန်ပြီ။ ရင်ထဲမှာ ပူလောင်လိုက်တာ။ တွေးရင်း မျက်ရည်တွေကျလာပြန်ပြီ။ ခမ်းသွားပြီထင်တဲ့မျက်ရည်တွေဟာ ချစ်ရသူကိုမြင်ရတော့လည်း ပြန်လည်စီးကျလာရပြန်ပါတယ်။
************
အမှောင်ခန်းတစ်ခု...
*ငိုသံကြားတယ်*
ဘယ်ကိုရောက်နေလဲမသိပဲ Chanyeol တစ်ယောက် ငိုသံတစ်ခုကိုပဲကြားနေရတယ်။ မှောင်နေတော့ ဘာမှလည်း သဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရဘူးလေ။
*ရှာရမယ် ကျွန်တော့် ကမ္ဘာငယ်လေးကို မတွေ့သေးဘူး။ သူဘယ်လိုပုံစံလဲဆိုတာ မမှတ်မိဘူး။ ဘာလို့မမှတ်မိတော့တာလဲဆိုတာကိုလည်း မသိတော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်သိတာက သူကသိပ်ပြီးအမှောင်ကြောက်တတ်တာ။ ကျွန်တော် သူ့ကိုရှာရမယ်။ သူ့ဆီကိုပြန်ရမယ်*
လိုက်ရှာပေမယ့် ရှာမတွေ့ဘူး။ ဒါပေမယ့် ရှေ့ကိုလျှောက်တော့ အလင်းတန်းလေးတစ်ခုတွေ့တယ်။ ဆက်လျှောက်သွားတော့ ကောင်လေးတစ်ယောက်က ရှိုက်ကြီးတငင်ကို အော်ငိုနေတာ။ အနားကပ်သွားကြည့်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ သူဘယ်သူလဲ ကျွန်တော််မသိဘူး။ မမှတ်မိဘူး။
သူမော့ကြည့်လာတဲ့အချိန်မှာပဲ သူနဲ့အကြည့်ချင်းဆုံသွားတယ်။ ငိုနေတဲ့သူက ကိုယ့်ကိုလည်းမြင်ရော ချက်ချင်းပြုံးလာတယ်။
ထိုစဉ်ပဲ မှတ်ဉာဏ်တစ်ချို့ စကားသံတစ်ချို့က ခေါင်းထဲကို အစီအရီ၀င်လာသည်။
*"Baekhyunie က ဦးကိုမချစ်တော့ဘူး"
"မဟုတ်ပါဘူး"
"ဒါဆိုလည်း ချစ်တယ်ပေါ့လေ"
"ကျွန်တော်ကဆိုးမှာနော်"
DU LIEST GERADE
Love You So Much
Fanfictionintro ကျွန်တော့်နာမည် Park Chanyeol အသက်က32 ကျွန်တော် အေးအေးဆေးဆေးနေရတာပဲကြိုက်တယ် ဒါပေမယ့် တစ်ခါတစ်လေ အာရုံလာလာနောက်တဲ့ ငဂျစ်တစ်ကောင်တော့ရှိတယ် ဘယ်လိုဟာလေးမှန်းကိုမသိဘူး ဂျစ်တီးဂျစ်ကန်နဲ့ ကျွန်တော်က အချိန်တိုင်းမအားဘူး အလုပ်အတွက်ပဲ အာရုံစိုက်နိုင်...
