Lost in the reality

8.

- Monia, idziesz z nami do klubu? - usłyszałam wchodzącego mi do pokoju bez pukania Bartka - No co się tak patrzysz? Ducha zobaczyłaś? Mamy przerwę między meczami, kilku chłopaków z różnych ekip się zgrało, i pomyśleliśmy, ze Tobie tez przyda się dobre towarzystwo!

- Bartek, zacznijmy od tego, że wlazłeś tu jak do siebie, nawet nie zapukałes.  Czy to, że w tym hotelu są sami faceci oznacza, że nie mam już żadnego prawa do prywatności?! - zapytałam wkurzona, patrząc na Kapustke spod byka

- oj nie gniewaj się!z reszta Twój humor sam za siebie mówi. Potrzebujesz się wyluzować. Z reszta Szczęsny powiedział, że bez Ciebie nie idzie!

-bo?

- No z kim on się napije?! Monia nie daj się prosić! Chyba kilka lat nie byłaś już w klubie, co?

- i bardzo mi z tym dobrze. Nie mam ochoty na podryw pijanych typów

- o to tez zadbaliśmy. Zamówiliśmy największą lożę. I do tego prywatną, jak nie będziesz chciała, to po prostu z niej nie wyjdziesz. Długo mam Cię jeszcze namawiać?

- dobrze, pójdę żebyście się ode mnie po prostu odczepili. Jestem tu w celach zawodowych.

- No co Ty?! To chyba jak my wszyscy- powiedział z głupim uśmiechem, wychodząc z pokoju.

Po 40 minutach czekałam już na windę. Co chwila zerkałam na zegarek zniecierpliwiona długim oczekiwaniem.

- mogę jechać z Tobą, czy dla własnego bezpieczeństwa powinienem wybrać schody? - usłyszałam po swojej lewej stronie

- jeśli nie odpalisz w windzie jakiegoś francuskiego łomotu na głośnikach, to możesz - odpowiedziałam nie zaszczycając go najmniejszym spojrzeniem. W końcu zauważyłam zapalające się światełko naszego piętra, i usłyszałam charakterystyczny dźwięk, oznaczający przyjazd windy. Weszłam do środka opierając się o metalową poręcz. Czułam jak wzrok Mbappe wędruje po całym moim ciele. Kątem oka spojrzałam na jego sylwetkę. Idealnie wyprofilowane mięśnie, opinane przez czarna koszule wyglądały perfekcyjnie, a ja poczułam jak moje policzki palą się pod ciemnymi rumieńcami.

- pięknie wyglądasz - usłyszałam

- dziękuję. Ty tez bardzo dobrze wyglądasz - zdobyłam się na milszy ton, zerkając w jego stronę. Nadal bezczelnie się we mnie wgapiał - ale nie musisz ciągle się na mnie patrzeć. To krępujące

- zawstydzam Cię? - podszedł nieco bliżej, a ja o dziwo nie zaczęłam panikować. Nie wiedziałam tylko, czy powodem takiego obrotu spraw, jest wczorajsze przeżycie na siłowni, czy jednak to, że Mbappe wyglądał niesamowicie seksownie. W ostatniej chwili przed zagryzieniem wargi, zdołałam się opanować i nie okazałam mu swojej chwili słabości.

- ani trochę - powiedziałam odważnie, w końcu decydując się ja spojrzenie mu w oczy - nigdy Ci się to nie uda

- myśle, że nawet jeszcze dziś wieczorem uda mi się to kilka razy - powiedział mi na ucho, po czym wyszedł z windy, której drzwi otworzyły się chwile temu.

Podeszłam szybko do grupy Polaków, w której zauważyłam chyba większość naszych piłkarzy. Wszyscy wydawali się być w świetnych humorach, zachowując się tak, jakby szli ja imprezę po długim okresie abstynencji.

- to co, jedziemy? - odezwał się nagle Lewandowski - No co? Jakbyście jedli tyle tych obrzydliwych kulek mocy i batonów co ja, tez by się wam spieszyło do kieliszka. No zapraszam Państwa, taksówki już czekają.

Po niecałych dwóch godzinach w klubie czułam jak procenty uderzają mi do głowy. Wszystkie piłkarskie ekipy już dawno złączyły ze sobą swoje stoliki i wszyscy bawiliśmy się razem. Mimo, że byłam jedyną kobietą w loży, poza częstymi spojrzeniami, nie czułam się szczególnie napastowana.
Właśnie odbierałam od barmana kolejnego drinka z i z zamiarem zapalenia papierosa udałam się przed budynek. Wyjęłam z torebki paczkę, i wsadziłam wyrób nikotynowy do ust.

- co taka piękna Pani robi w klubie sama? - usłyszałam podpity głos

- nie jestem sama. A nawet jakbym była, to nie byłabym zainteresowana - próbowałam uciąć rozmowę

- o, i wygadana. Lubię takie - powiedział, podchodząc na niebezpieczna odległość - ładna jesteś. Po co marnować czas w klubie, jak możemy go lepiej wykorzystać. Znam tu niedaleko przyjemna plaże. Pójdziemy, pogadamy, zrobisz mi dobrze - w tym momencie moja ręka z ogromną siłą uderzyła go w policzek

- spierdalaj. Idź szukać szczęścia gdzie indziej - już chciałam odejść, gdy na nadgarstku poczułam mocne dłonie, przyciągające mnie do siebie

- nie tak szybko. Lubisz ostro? Będziesz miała ostro - powiedział, ciągnąc mnie w stronę ulicy

- zostaw mnie, kurwa! - krzyknęłam mając nadzieje, że zwrócę uwagę kogokolwiek z tłumu. Starałam się wyrwać, miał jednak nade mną ogromną przewagę. Nie wiem kiedy poczułam silne szarpnięcie, i po chwili upadłam na chodnik, odwracając wzrok w stronę napastnika. Nie zobaczyłam go jednak nad sobą. Mój największy wróg, Kylian Mbappe, w tym cholernie seksownym garniturze, wymierzał kolejne ciosy, przyciskając nieznajomego do ziemi.

- spróbuj jeszcze raz się do niej zbliżyć, a urwę Ci jaja, obiecuje! A teraz spierdalaj. No spierdalaj powiedziałem, albo dzwonie na psy! Nic Ci nie jest? - zapytał, pomagając mi wstać. Bez słowa zapytania, wziął mnie mocno w ramiona, co jakiś czas głaszcząc moje włosy - Odprowadzę Cie do hotelu, dobrze? Chyba, że chcesz tu jeszcze zostać

- nie, nie chce. Do hotelu trafie, nie musisz mnie odprowadzać. Zamówię taksówkę.

- nie ma mowy. Z reszta i tak mi się tu nie podoba - powiedział, drapiąc sie w tył głowy i uśmiechnął się nieśmiało

- zawstydzam Cię? - palnęłam, zanim wydźwięk tego pytania zabrzmiał w mojej głowie

- tak. Trochę tak. - powiedział bez chwili zastanowienia, tym razem głęboko patrząc mi się w oczy - i bardzo mi się to podoba. Co więcej, ja myśle, że Ty też się trochę zawstydzasz - odsunął kosmyk moich włosów za ucho, prawie niewyczuwalne przesuwając palcem po moim policzku

- mówiłam Ci już, ani trochę - wzruszyłam ramionami błądząc spojrzeniem po ziemi, wiedząc ze ilość alkoholu nie pomoże mi w ukryciu podniecenia - jedzmy już, jeśli musisz jechać ze mną

- nie muszę, ale chce. Daj mi się chociaż upewnić, ze jesteś bezpieczna

- czemu tak Ci zależy? Przecież jestem wredną sąsiadką, nie pamiętasz?

- okej, to było głupie, masz racje. Swoją drogą, nadal czekam na rewanż!

- jestem mądrzejsza! Zrezygnowałam z rewanżu.

Cała podróż taksówką minęła nam w milczeniu. Mimo, że się do siebie nie odzywaliśmy, chyba oboje czuliśmy, jak atmosferę między nami, zdaje się zagęszczać. Największy jednak test miał przyjść, gdy zamknęły się za nami drzwi windy.