Lost in the reality

54.

Jeszcze wczoraj nie planowałam szybko kolejnego rozdziału, jednak nie mogłam tak Was zostawić! Rozdział dłuższy niż chciałam i chyba najlepszy wszystkich 😂 A przynajmniej ja jestem z niego najbardziej zadowolona :)

POV: Monika

- gdzie Wy byliście?! - zapytałam widząc nadchodząca dwójkę - dlaczego nie było Was tak długo?!

- mamo, przecież nic się nie stało. Byłam z Paulem. Chciał porobić sobie zdjęcia i dostał autograf swojego ulubionego piłkarza! - powiedziała, jednak nie zauważyłam wielkiej radości - to ten sam Pan co na wakacjach zabrał mi ciasto!

- Paul, wróć proszę do swoich rodziców. My zaraz przyjdziemy. Są zaledwie cztery kroki stad, prowadzić Cię? - zapytałam, chłopiec zdawał się jednak doskonale znać każdy zakątek tego stadionu na co odetchnęłam.
Przykucnęłam obok małej poprawiając jej rozczochrane włosy

- kochanie, rozmawiałaś z tym panem?

- tak, i nawet mnie rozpoznał - usłyszałam, i momentalnie zaschło mi w gardle - czy możemy jednak porozmawiać o tym w domu? Chce obejrzeć z Paulem mecz jego ulubionego zespołu. To w końcu mój prezent urodzinowy

- dobrze, masz racje. Chodźmy - pociągnęłam ja za rękę i wróciłam na nasze miejsca.
Całe 90 minut nie moglam się skupić. Nieświadomie mój wzrok wędrował w stronę sektory VIPow, nigdzie nie wypatrzyłam jednak ciemnoskórego zawodnika. Może nie miałam świetnego wzroku, jednak jego sylwetkę rozpoznałabym wszędzie.
W przeciwieństwie do mnie, Meliska bawiła się swietnie. Cały mecz głośno dopingowała paryżan naśladując wszystko, co robił Paul.

Dotarłyśmy do domu około 22, i gdy miałam nadzieje, ze mała padnie, ta nabrała drugiej dawki energii, i po kąpieli prawie biegała po suficie. Zrobiłam jej gorącego mleka i postanowiłam porozmawiać o wydarzeniach sprzed kilku godzin.

- wole gorąca czekoladę

- masz już wystarczająco dużo energii jak na 22:30. Kochanie, powiedz mi proszę, czy rozmawiałaś z tym piłkarzem o czym więcej niż wakacje?

- rozmawiałam - powiedziała patrząc na mnie spod rzęs

- a o czym? - zapytałam delikatnie

- a dostanę ta czekoladę? - uśmiechnęła się cwano podpierając rękę na brodzie

- Ty mała szantażystko! - zasmialam się głośno - dostaniesz jutro dwie gorące czekolady jak mi powiesz. Dzisiaj naprawdę jest już za późno. Nawet byś nie dopila.

- No dobrze. Rozmawialiśmy o tym, ze szkoda mi bluzki na jego podpis - wzruszyła ramionami od niechcenia a ja parsknelam śmiechem

- naprawdę?

- tak. Chciał mi się podpisać, bo myślał ze tak jak Paul jestem jego fanką, wyobrażasz sobie? Odsunęłam się i powiedziałam ze nie chce.- popijała ciepłe mleko, a jej powieki zdawały się robić coraz cięższe

- a co on na to?

- chyba nadal był zły, ze wtedy pierwsza wzięłam ciasto.

- i to wszystko?

- tak - odpowiedziała po chwili zastanowienia i ziewnela

- Bogu Dz...

- a nie! Jeszcze najważniejsze! - słysząc to, westchnęłam, opuszczając dłonie w bezsilności - powiedział że pewnie nastawił mnie Jack, i myślał, ze ten jest moim prawdziwym tatą. No ale mu powiedziałam, że był takim jakby przyszywanym, bo nie można przecież kłamać. Chce mi się spać. Mamo! Mamooo - mówiła, tarmosząc mnie za ramie, jednak ja opadłam blada na fotel nie wiedząc co powiedzieć. Nie mogłam jej winić, jednak to co usłyszałam wywróciło mój świat do góry nogami.