TAN DÜĞÜMÜ (Tamamlandı)(+18)

59. Bölüm

Evvvet yine ben geldim. 

Hemen bölüm şarkısını medyaya ekliyorum. 

Oy ve yorumları unutmayalım arkadaşlar. 

Keyifli okumalar:)

İnstagram:_arikubra

Oturduğum kapı eşiğinden kızımın ağlama sesiyle kalkmıştım. Omuzlarımda sanki kocaman bir yük var gibiydi. Adımlarım ağır ağır kızımın yanına giderken içimdeki acıyı yok saymaya çalıştım. Neden benim hayatımda hep bir günle her şey altüst oluyordu? Kitaplardan nefret ediyorum. Hayallerden nefret ediyorum. Beni bu hale getiren adamlardan nefret ediyorum. Aşktan nefret ediyorum. Ben Tan Emir'den uzak durarak en iyisini yaptığımı fark ettim.

Banu'nun altını temizlemiş, yemeğini yedirmiştim. Gazını da çıkardıktan sonra hızlıca kızımı hazırladım. Onu yatağımızın üzerine sırt üstü bırakırken dolaptan kendime kıyafetler çıkardım. Üzerime yalnızca siyah göbeği açıkta bırakan, bilekleri büzgülü eşofman üstü ve altına da onunla takım olan yine bilekleri büzgülü siyah eşofman altını giymiştim. Üzerine de siyah yarım kol, şişme yeleği giydikten sonra sarı saçlarımı yukarıdan topuz yaptım. Öylesine yapılmış bir topuzdu. Dolaptan beyaz renkli sırt çantamı aldığımda içine hem kızımın eşyalarını hem de bana lazım olacak eşyaları doldurdum. Belime siyah renkli kangruyu bağlarken kızımı da içine kattım. Hemen başını göğsüme yaslamıştı. Başının üzerine öpücük kondurduktan sonra hızlıca evden çıktım.

Kızım bana ağır gelse de bunu umursamadım. Bugün hiç bebek arabasıyla uğraşmak istemiyordum. Nisan ayında olmamıza rağmen hava hafiften esiyordu. Telefonumu da cebime koyduktan sonra otobüs durağına yürüdüm.

Benim kendime yeni bir hayat kurmam lazımdı. Bunu kimseden yardım almadan yapmak istiyordum. Otobüs durağındaki demir yere oturduğumda beklemeye başladım. Sokaklar baharın gelişiyle birlikte yine canlanmıştı. Oysa benim için bugün hayat bir kez daha bitmişti. Hala aklım almıyordu. Evsa neden böyle şeyler söylemişti? Belki de hayatı çok kötüye gittiği için bunu yapmıştı.

Onu hayatımdan çıkarmak istememiştim. Söyledikleri o kadar çok canımı yakmıştı ki... Evet, Evsa gerçekten hep hayatı için çabaladı. Ben hep hayatımın aşkının beni bulacağına, kahramanımın beni kurtaracağına inandım. Doğru, ben hiçbir zaman ders çalışmadım. Ben hep kitapların içindeki hayata sığındım. Kendimi yapayalnız hissediyordum. Bir tek kitaplarda mutlu olabiliyordum.

Ben çok hatalar yapmıştım. Ancak bu hataları yaparken daha çok küçüktüm. Ben yaptığım hataların bedelini çok ağır ödemiştim. Evsa ailesi onu bıraktığı için hep nefret ederek büyümüştü. İnsanlara karşı gaddardı. Tek derdi bir an önce hayatını kurtarmaktı. Öyle ki zengin bir aileye sahip olmasına rağmen okumaya devam etmişti. Her ne kadar ailesinin seçtiği bir adam olsa da Evsa Behram'a aşık olmuştu. Aşık olmadan evlenmemişti. Törelere rağmen Behram onun arkasında durmuştu. Ben yanılmıştım, o haklı çıkmıştı. Buna rağmen onun savunduğu düşünceyi ben yaşamış, benim savunduğum düşünceyi de o yaşamıştı.

Doğru, Evsa hayatı için çok çabalamıştı ancak hayat ona bunun mükafatını da bir şekilde vermişti. Ben hazıra kondum da ne oldu? Onun tabiriyle ben hayaller aleminde yaşadım da ne oldu? Toz pembe bir hayata mı sahip oldum?

Bebeğinin olmasını istiyordum ancak ben bebeğimi kaybetmiştim. Evsa'nın durumu acıydı ancak benim durumum daha acıydı. İşin en kötüsü ise benim en beter zamanlarımda yanımda hep bir yabancı olmuştu. Onun ise ne kadar kızgın olsa da yanında ailesi olmuştu. Bugün hayattan bir şey daha öğrenmiştim.