TAN DÜĞÜMÜ (Tamamlandı)(+18)

9. Bölüm

Evet bebeklerrr Ben geldimmmmm...

İnstagram: _arikubra

Bölüm şarkısı : Yasir Miy feat Çağan Şengül Yorma

Medyaya ekledim:)

Oy ve yorumlarınız bekliyorum arkadaşlar...

9. Bölüm

Her insanın yaşamak için bir nedene ihtiyacı vardır. Yaşamak için bazı nedenlere tutunmak zorundadır. Ben Ayşin Birce...

Bu ismi  kendime ben koydum. Tıpkı Malkoç gibi... İsmim bir kitap karakterinin ismi gibi olsun istemiştim ve yapmıştım. Her ne kadar da kimlikteki ismim başka olsa da reşit olunca isimim bu olacaktı. Ayşin Birce Bolat...

Benim hayatı sevmek için nedenlere ihtiyacım vardı. Kendimi sevebilmek için nedenlere ihtiyacım vardı. Sonra hiçbir neden bulamadığımı fark etmiştim. Ve bunu fark ettiğimde sekiz yaşımdaydım. Neyse ki kitap okumayı biliyordum. Önce masallar okudum sonrasında romanlar... Masallar mutlu sonla biterdi. Büyüdükçe mutlu sonla biten romanlar okumaya başladım. Her ne kadar Canan Tan'ın kitapları mutlu bitmese de onu da okuyordum. Ben kitapların hayattan daha güzel olduğunu keşfetmiştim. Kitapların insanı yanıltmadığını, acı vermediğini, yalnız hissettirmediğini keşfetmiştim

Kitaplarda ya da dizilerde gösterilen gibi bir yetimhanede büyümemiştim. Bunun için kendimi şanslı hissediyorum. Hayatın kitaplar gibi olmadığını ilk bu gerçekle yüzleştiğimde anladım. Bu olumlu bir yüzleşmeydi. Sonra bir daha hayat ve kitapların farklı olduğu gerçeğiyle yüzleşirsem canımın acıyacağını fark ettim ve gerçek hayattan tamamen uzaklaştım. Ben yaşıyorum. Yaşıyorum ama insanların değil kahramanların olduğu bir dünyada yaşıyorum. Kitaplarda da kötülük vardı ama sonu mutlaka mutlu biterdi. Orada bir insana güvendiğinizde yanılmazdınız. En azından ben hep bu kitapları okumuştum.

Güneş açık mavi gökyüzünde yerini korurken altımda mavi dar paça kot  ve üzerinde beyaz kısa kollum vardı. Sarı saçlarımı atkuyruğu yapmıştım. Gözlerime hafif bir makyaj yapmıştım ve şu an Evsa ile beraber odamızda giyiniyorduk. Önce karnelerimizi alacaktık sonra beraber eğlenecektik. Evsa yazın çalışabilmem için bana bir kütüphanede görevli olacağım iş ayarlamıştı. Bunu henüz Malkoç'a söylememiştim ama kızmayacağını da biliyordum. Onunla her gün sadece bir saatliğine görüşebiliyorduk. İşlerinde yolunda gitmeyen şeyler vardı. Bunu biliyordum. Sadece ona bir şey olacağı için korkuyordum. Telefonda ise yalnızca yarım saatlik konuşma hakkımız vardı. Hiçbir zaman gelip gelmeyeceğiyle ilgili bir şey söyleyemiyordu. Eğer okul çıkışında arabası varsa bu görüşebileceğimiz anlamına geliyordu.

Ve ben artık kırılmaya başlamıştım.

Sonra okuduğum mafya kitaplarını düşündüm. Orada da başrol olan mafya erkek karakterinin ortalardan kaybolması ya da kaçması gerekirdi ama o başrol karakter her zaman sevdiği kadını da yanında götürüyordu. Beni götüremezdi. Çünkü ben devletin kimsesiz çocuğuydum. İstese ayarlayabileceğini de biliyordum.

Yine de ne zaman böyle üzücü düşüncelere dönsem her zaman yaptığım gibi gülümsedim. Sonuçta her şeye rağmen her gün beni görmeye geliyordu. Ders notlarım yalnızca sınıfı geçmeme yetiyordu. Çok da umursamıyordum. Artık lise üçüncü sınıf öğrencisiyim.

Evsa'nın kolunda okula girerken gözlerimle etrafı da tarıyordum. Belki o gelmiştir diye... Ama hiçbir yerde yoktu.

"Uf hava çok sıcak!"

Evsa'nın yakınarak söylediği cümleye sessiz kalırken okulun bahçesine girmiştik. Evsa okuldaki herkesin kıyafetini büyük bir ciddiyetle incelerken söylediklerine sessiz kalmamı bile umursamadı. Sevgilisiyle olanlar... Grupla beraber olanlar... Tek başına olanlar...