Nie powiedziałam nikomu

1. Zrzucenie bomby, czyli moje życie po zalaniu

BEATA

Klara miała doskonałe wyczucie czasu. Rano powiedziała mi, że Dorota z Łukaszem przyjadą w weekend, i zaraz po zrzuceniu tej bomby wyszła do pracy. A ja pognałam do swojego mieszkania, zdesperowana, gotowa błagać pana Wieśka, żeby przyspieszył remont. 

Lało, a on właśnie palił papierosa przy otwartym oknie, nic sobie nie robiąc z tego, że deszcz moczy parapet i podłogę. Co za ironia, skoro ten cholerny fachowiec, był tutaj z powodu zalania!  Patrząc na to musiałam bardziej niż zwykle pilnować  własnych myśli. 

- Sąsiad załatwił panią na cacy - przypomniał. Tak jakby stojąc w pozbawionym podłogi korytarzu można było zapomnieć o tym, że lokator z mieszkania nade mną „miał problem z rurami". - Dobrze, że ma pani się gdzie zatrzymać - dodał, nie odpowiedziawszy na moje nazbyt uprzejme pytania dotyczące możliwości przyspieszenia prac. 

Może gdybym się rozpłakała... Ale byłam prawie pewna, że reakcją na moje łzy byłoby wzruszenie ramion i słowa: „Pani Beato, nic nie poradzę, a ten pani sąsiad...". Więc się nie rozpłakałam.

Nie miałam żadnego asa w rękawie. Byłam tylko zdesperowaną trzydziestodwulatką, która nie chciała zderzyć się z przeszłością. I właśnie stało się jasne, że nie ucieknę od Klary - nie odzyskam własnego mieszkania ani przed weekendem ani nawet po weekendzie. Byłam na łasce faceta, który wesoło pogwizdywał i może właśnie zastanawiał się, czy po moim wyjściu też po prostu nie wyjdzie. W końcu co mu szkodzi skrócić sobie dzień pracy.

Od początku czułam, że nie powinnam wprowadzać się do Klary, nawet na tydzień. Ale „zwyciężył zdrowy rozsądek" - to słowa Klary, która z entuzjazmem zaoferowała mi wolny pokój. Mieszkała niedaleko mnie, w doskonałej lokalizacji, a przez lata oddaliłyśmy się od siebie na tyle, że krótki pobyt u niej nie wydawał się groźny. Raczej wygodny. Po trzydziestce wygoda staje się zbyt ważna. Aż nadeszła wiadomość, że Dorota, Łukasz i ich czteromiesięczna córeczka zamierzają spędzić weekend we Wrocławiu. O takim zwrocie akcji nawet nie pomyślałam, gdy przewoziłam najpotrzebniejsze rzeczy do Klary.

***

Po pracy zaparkowałam na zaniedbanym podwórku przed kamienicą. Klara była w domu. Wystarczył rzut oka - światło w oknie na drugim piętrze oznaczało, że Klara popija herbatę cynamonową w kuchni. 

Był wrzesień i dla niej już zaczęła się jesień. Bez względu na to, co mówiły kalendarz i zdrowy rozsądek, na który tak chętnie się powoływała. „Lato trwa teraz tylko technicznie", mawiała. Najpóźniej w październiku zaczynał się dla niej sezon przedświąteczny - otaczała się świeczkami, światełkami, jadła i gromadziła bożonarodzeniowe słodycze, piła grzańce i herbaty aromatyzowane przyprawami piernikowymi, układała playlisty ze świątecznymi piosenkami. 

Kiedy wysiadłam z fiesty, kluczyki wypadły na ziemię i zatopiły się w błotnej breji. Przeklęłam w myślach albo wydawało mi się, że tylko w myślach. Nikogo nie było w pobliżu, więc to i tak nie miało znaczenia. 

Skłonność do nieświadomego wypowiadania myśli z pewnością nie była teraz moim największym problemem, ale, jak większość ludzi po trzydziestce, wolałabym nie komplikować sobie życia zbędnymi niezręcznościami. Mimo wysiłku byłam jednak na nie skazana. 

W deszczu, kuląc z zimna ramiona, ruszyłam w stronę drzwi na klatkę, omijając kałuże. W przeciwieństwie do Klary nienawidziłam jesieni. Naprawdę i nieodwołalnie.

Błękitne kalosze Klary stały w przedpokoju.

Pomyliłam się: nie piła cynamonowej herbaty, tylko gorącą czekoladę ze świątecznego kubka, który wiele lat temu kupiła na bożonarodzeniowym jarmarku. Przygotowała ją też dla mnie.