willing to be your knight (Knight Series, #2)

44: Mercy

Liam

"I have to go na kuya. I have a class pa until 5pm."

Medyo natawa ako sa mukha ni Layn noong nabanggit niya ang oras ng kaniyang labasan. Mukha siyang batang gustong-gusto ng umuwi ng bahay.

I could not blame him though. I wanted to go home too.

"Mag-text ka na lang kung uuwi ka na ba or kung ano man ang plano mo."

Nakita ko ang pag-saludo niya saakin bago niya kinuha ang binalot kong lasagna na hindi niya naubos.

Kumain lang kami ng lunch together dahil nagrereklamo siya na wala na siya kasamang kakulitan tuwing lunch since Dominic left the country. Kawawang bata. Minsan nga I just want to punch Red for making the lives of those two kids miserable.

"See you later, kuya." He then made his way out of the restaurant and was even waving at me like a child.

I just chuckled at him. He was still a child no matter how much he denied it.

These days, masyado na akong naka-focus sa pag-aaral. How I wish I don't have to put up with this pero sa tuwing maalala ko ang dahilan ko ng pagalis ko ng probinsiya ay nakokonsensya ako ka nagiisip ako ng mga ganoon na bagay.

I promised nanay na magaaral ako kapag nagkaroon na ako ng pagkakataon at nagkaroon na ako. Ayaw kong biguin siya. Ayaw niya pa akong papuntahin dito dahil mawawalan siya ng kasama doon pero noong nakita niya kung gaano ako kapursigido na pumunta dito sa maynila at makipagsapalaran ay wala na ring siyang nagawa kundi ang payagan ako.

It would've been so much harder kung ako lang ang sasagot sa pagaaral ko kaya't nagpapasalamat rin naman ako na naging okay kami ni Layn. Hindi lamang dahil sa nagkaroon na ako ng kapayapaan sa puso ko kahit na may masamang loob pa rin ako sa tatay ko.

Nanumbalik ako sa kasalukuyan noong marinig ko ang mahinang alarm na aking ginawa para may allowance ako sa paglalakad papunta sa complex namin dahil medyo malayo ang Engineering Complex dito sa Business Ad Complex. Pwede rin naman ako na sumakay na lang sa University Shuttle pero mas pinipili kong maglakad dahil bukod sa presko maglakad sa ilalim ng mga nagtataasang puno rito sa Telkon. Come to think of it my life has been a lot easier these days because of the things I made up with.

Layn. He had been a pretty big help to me when I was struggling. Having him near me when times were rough were the reason I survived. Never thought I'd feel like that. My past year self would not believe me if I said that me and Layn would be that close.

My dad. Even though we were not still okay. I could say that things have had calm down. But still, it's hard around him.

Drey. The main reason I have the earlier two in my life. Siya ang dahilan kung bakit ako mayroon Layn sa buhay ko. If he hadn't intervene and pushed Layn into my life, hindi pa siguro kami magkaayos ngayon.

It's kind of saddening to think that the one who made Layn and I together now is the one who's not okay with Layn.

"How I wish." I whispered to myself as I am walking pass by the Architecture Complex.

A familiar place kasi lagi akong nandito noon together with Layn kasi dito kami madalas kumain kasama si Drey.

Nilampasan ko lang ang complex at agad na naglakad muli papunta sa aking silid.

"Liam!"

Sa lahat pa nga ng gugustuhin kong makita, bakit siya pa. Nakatingin lamang siya sa akin at parang wala siyang muwang sa buhay. Bakas ang pagmugto ng mga mata niyang mukhang wala pang pahinga.

Bigla akong nagaalala sa kaniya na naging dahilan ng pagtigil ng mga paa ko sa aking kinatatayuan.

"Are you okay?" Nasa harapan ko na si Luke, kaibigan ni Drey. Habang si Drey naman ay iniwas ang tingin sa akin.