"Aşk mı? Aile mi? Sorusunun hayatımı bu kadar etkileyebileceğini nereden bilebilirdim...?"
❀•°•═════ஓ๑🥀๑ஓ═════•°•❀
Kişilik bozukluğu olan bir vampir... Yasu Akira, U.A Kahramanlık Sınıfı 1-A'nın yakışıklı kahramanlarından biri olan Bakugou Katsuki'...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•❅──────✧❅✦❅✧──────❅•
"Gece şimdiye kadar hiç bu kadar karanlık gelmemişti."
Rüzgarın uğultusu kulaklarımı çınlatırken aklımda sadece tek bir şey vardı. O da annem ve babam hakkındaki gerçeklerdi.
Gözlerimi iki kez kırpıştırdım, ardından Niko ile burun buruna olduğumuzu hatırladım. Bir insanla bir vampirin bu kadar yakın olmaması gerekiyordu.
Kan kokusu alıyordum.
Gri gözlerim onun boynuna doğru kaydığında başımı hızla başka yöne çevirdim ve Niko'nun yanağına bir yumruk attım.
Niko yumruğun etkisiyle geriye sendeledi. İlk başta ne olduğunu anlamlandıramadı ama sonra kıkırdamaya başladı. Eliyle kızarmış yanağını tuttu. "Ah, bu acıttı."
Kendimi kontrol altında tutmalıydım. Böyle giderse asla ailem hakkındaki gerçekleri öğrenemezdim.
Ayağa kalktım ve kızarmış yanağına baktım. "Bu senin hatan. Bana bu kadar yaklaşmamalısın. Bütün kanının çekilmesini mi istiyorsun?"
Başını iki yana salladı ve o da ayağa kalktı. Yüzündeki sırıtış bir an olsun silinmemişti. Tam karşımda durup elini uzattı ve siyah saç tutamlarımdan biriyle oynamaya başladı. "Açıkçası boynumu ısırmış olsaydın daha mutlu olurdum."
Bu çocuk ne dediğini bilmiyordu.
İkide bir saçlarıma dokunuyor olmasını sakince karşılamak için kendimi sıkıyordum. Sadece öğreneceğimi öğrenip buradan uzaklaşmak istiyordum.
Saçımla oynayan elini yakaladım ve tam gözlerinin içine baktım. "Anlatmayı düşünüyor musun?"
Aynı şekilde o da gözlerimin içine baktı. Gülümsemesi genişlemişti. Yavaşça bana doğru bir adım attı. "Pekala, şimdilik bir şey söyleyebilirim sanırım."
Kaşlarımı çattım ve onun elini bıraktım. "Neyi?"
Keyfi son derece yerindeymiş gibi görünüyordu. Ellerini cebine sokup bana doğru eğildi. Küçük bir çocuk muamelesi görüyordum.
Ben ağzından çıkacak sözcükleri beklerken benim olduğum yerde titrememe neden olacak bir şey yaptı.
Yanağımı öptü.
"Annen ve baban All For One'ın sağ kolları. Senin anlayacağın tatlım, villainler."
Ne?
Az önce ne dedi o?
Yüksek sesle bir kahkaha attım ve onu geriye ittirip karnımı tuttum. Diğer kişiliğim yine kendisini gösteriyordu.
"AHHAHAHAHAHAHA! VİLLAİN HA? BENİM AİLEM Mİ VİLLAİNMİŞ? HAHAHA! SEN BENİ APTAL MI SANIYORSUN?!"
Elimin tersiyle güldüğüm için gelen gözyaşlarını ve Niko'nun öptüğü yeri sildim. Niko merakla beni izliyordu.
Parmağımı ona doğru tutup üzerine doğru yürüdüm. "HADİ SÖYLESENE! ŞAKA YAPTIM DE, NE BEKLİYORSUN?!"
"Şaka değildi."
Başımı iki yana salladım. Söylediklerini kabullenemiyordum. Yalan söylüyordu. Başka bir açıklaması olamazdı, benim annem ve babam villain olamazdı. Nasıl olabilirdi? Ben kahramanlık okuna giderken hem de?!
Ben yalancılardan hoşlanmam.
Ellerimi saçlarıma geçirdim ve tekrar gülmeye başladım. "HAYIR HAYIR! BENİ KANDIRMA."
Niko arkasını döndü ve gitmek için bir adım attı. "Kabullenip kabullenmemek veya villain olup olmamak sana kalmış, Blood. Sonra görüşürüz."
Bacaklarım artık beni taşıyamayacak kadar ağır geliyordu. Dizlerimin üzerine çöktüm ve öylece yeri izlemeye başladım. Aklımdan binlerce sahne geçiyordu. Her gece aynı şekilde evden çıkmaları... Bana bir kez olsun bile bakmamaları...
O sırada yanıma az önceki beyaz kedi geldi. Yavaşça kolumun altına girip bana sürtündü. Gözlerimi sinirle kapattım ve kediyi kavradığım gibi titreyen ellerimle yere yapıştırdım. Beyaz derisinin ezilme sesini duydum.
Kedinin bağırışları kesilince yavaşça gözlerimi açtım ve yaptığım manzarayı izledim.
Ellerim ve yer kedi kanıyla boyanmıştı. Kedinin postu tanınmayacak haldeydi. Kemikleri derisinin altından seçilebiliyordu.
Kendi kendime güldüm ve kediden geriye kalan parçaları elime aldım. Sessizce mırıldandım.
"Böyle çok daha tatlısın işte."
Gece yerde bıraktığım kan izlerini kapatabilirdi ancak içimdeki o dehşet hayal kırıklığını ve öfkeyi gizleyemezdi.
Geceleri her zaman bir cennet olarak görmüştüm ancak şu anda cehennemin dibine batmış gibi hissediyordum.
Artık yüzüme çarpan rüzgarı bile hissedemez olmuştum. Hiçbir şey anlamlı gelmiyordu.
Karanlıkta görünmez olma yeteneğimi kullanarak zaten hiç belli olmayan vücudumu tamamen gizledim. Buraya gelen bir insan yaşadığım hayal kırıklığını göremeyecekti, sadece yerde duran kanlar içindeki kediyi görecekti.
