"Aşk mı? Aile mi? Sorusunun hayatımı bu kadar etkileyebileceğini nereden bilebilirdim...?"
❀•°•═════ஓ๑🥀๑ஓ═════•°•❀
Kişilik bozukluğu olan bir vampir... Yasu Akira, U.A Kahramanlık Sınıfı 1-A'nın yakışıklı kahramanlarından biri olan Bakugou Katsuki'...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•❅──────✧❅✦❅✧──────❅•
"Zaman bazen akmıyor sandığınızda bile aslında doludizgin geçer, ardında bıraktığı izler gerçeklerin soğuk duvarına yaslanmanıza neden olurdu..."
Ancak benim şu an yaslandığım şey soğuk bir duvar değildi. Bakugou Katsuki'ydi.
Onun ağzından çıkan o iki sözcük, benim şu zamana kadar ondan duymayı umduğum sözcüklerdi. Benim için anlamı çok farklıydı, çılgındı ve bir o kadar da imkansızdı.
Yüzümü nihayet onun göğsünden çektiğimde kaç dakika ya da saniye geçmişti hatırlamıyordum.
Gözkapaklarım hâla nemliydi ve göz yaşları akmaya devam ediyordu. Durduramıyordum onları.
Onun elini, gece kadar siyah saçlarımın üzerinde hissedince başımı kaldırıp ona baktım.
Sırıtışı, kısılmış gözlerinin arasında kaybolurken ne kadar çekici olduğundan haberi var mıydı?
"Bu kadar zırlayacağını bilseydim..." diye mırıldandı ve yüzüne keyifli bir gülümseme yerleşti. "Ağlama."
Hıçkırmamak için kendimi tuttuktan sonra ellerimi kaldırıp gözlerimi sildim. "Elimde değil."
"Ağlamanı geçirmek için ne yapabilirim, söylesene?"
Kulağıma fısıldadığı kelimeler bana bu gecenin gerçek olup olmadığını sorgulatıyordu.
Tereddütlü bir şekilde titreyen elimi uzatıp onun elini tuttum. Yüzüne bakmaya hem korkuyordum hem de utanıyordum. "T-Tekrar söyle."
Hay amına koyayım sesim bari titremesin!
Kırmızı gözleri bir an için tuttuğum ellerine gitti. Ardından kafasını yana yatırarak bana baktı. "Neyi?"
Yüzümün kızarması sanırsam bembeyaz tenime biraz olsun renk vermişti. Yutkunarak başımı çevirdim. "Şeyi işte..."
"Ha? Seni sevdiğimi mi?"
Bunu dediği anda başımı kaldırıp gri gözlerimi onun kırmızı gözlerine kilitledim. Dudaklarımın kıvrılması, gözlerinin dudaklarımda takılı kalmasına ve yanaklarının kızarmasına yol açtı.
"Evet." dedim gülümseyerek. Ağlamam durmuştu. Utancımı bir kenara atarak ona sıkıca sarıldım. "Ben de seni seviyorum, Katsuki!"
Bu yaptığımın akıl alır tarafı yoktu. Hangi cesaretle, hangi özgüvenle yapmıştım onu da bilmiyordum. Ancak bildiğim tek bir şey vardı;
İlk defa bu kadar mutlu hissediyordum.
Bakugou birkaç saniye şaşkınlıkla öylece bana bakakaldı. Yüz ifadesinden ne düşündüğünü çıkaramıyordum. Kendine gelebildiğinde ise sıkıca kollarını bana sardı. Sanki hiç bırakmak istemiyormuş gibiydi.
