"Aşk mı? Aile mi? Sorusunun hayatımı bu kadar etkileyebileceğini nereden bilebilirdim...?"
❀•°•═════ஓ๑🥀๑ஓ═════•°•❀
Kişilik bozukluğu olan bir vampir... Yasu Akira, U.A Kahramanlık Sınıfı 1-A'nın yakışıklı kahramanlarından biri olan Bakugou Katsuki'...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•❅──────✧❅✦❅✧──────❅•
Yıllar önce...
"Her gün beynim yıkansa da annemin bana söylediği şeyleri unutsam diye düşünüyordum..."
Yağmur damlaları şimdiye kadar hiç bu kadar yoğun ve soğuk olmamıştı, en azından benim için.
Üzerimdeki paltoya daha sıkı sarıldım. Akşam saatlerinde otobüs durağının karşısında onu beklemek çok iyi bir fikir gibi görünmüyordu.
Hitoshi'yi bekliyordum. Sevgilimi...
Hafta içleri beraber U.A'ya girebilmek için dişimizi tırnağımıza takıp çalışıyorduk. Sadece hafta sonları kendimize vakit ayırıp beraber vakit geçirebiliyorduk.
Evlerimiz uzaktaydı. O yüzden o onca yolu otobüse binip aşıyordu.
O sırada kızarmış burnuma düşen yağmur damlası titrememe neden oldu. Birkaç hafta önce Hitoshi'yle beraber çalışmaya gideccekken annem beni durdurmuş ve daha önce hiç yapmadığı bir şeyi yaparak benimle konuşmuştu.
Oh, keşke hiç konuşmasaydı diyebileceğim kadar güzel konuşmuştu.
Ne kadar zavallı olduğum, vaktimi boş ve aptal şeylere harcadığım, dış görünüşüm, sevgilim ve sahip olduğum diğer özellikler... Benim hakkımdaki bütün düşüncelerini oldukça kırıcı bir şekilde yüzüme vurmuştu. Hem de tiksinti dolu bir yüz ifadesiyle yapmıştı bunu.
Ben de kafayı sıyırıp malikaneyi savaş alanına çevirmiştim. Yürürken ayağıma batan onlarca vazo kırığı hâla aklımdaydı.
Hitoshi'ye bunu anlatma fırsatı daha bulamamıştım. Gerçi anlatmayı da istemiyordum. Bana yardımda bulunmak istemesi sadece onu üzecekti. Ailem ile aramdaki mesele sadece beni ilgilendirirdi, öyle değil mi?
"Her bir yağmur damlası bir nefret kırıntısı olsa yine de ailemin bana olan nefretini açıklayacak kadar yeterli olmaz."
Kendi kendime mırıldandığım şeyleri kimse duydu mu diye bakmak için başımı yavaşça sağıma ve soluma çevirdim. Durakta benden başka kimse yoktu.
Hitoshi ile ben daha 7 yaşındayken gece vakti bir parkta tanışmıştık. O zamanlar vampir yeteneklerimi çok fazla kontrol edemiyordum. Yine bir gece hızla evden kaçıp parka gitmiştim. Karnım açtı ve kan içmek istiyordum. Önüne çıkan ilk insana saldırabilirdim ancak durum beklediğim gibi olmamıştı.
Banklarda tek başına oturan dağınık mor saçlı, aynı şekilde mor gözlü, sevimli yüzlü ve benim yaşlarımda bir çocuk vardı. Hiç kimseyi takmıyor gibi görünüyordu, öylece oturuyordu.
Bembeyaz boynunu birkaç saniye uzaktan izledim. Ancak içimde bir dürtü ona saldırmamı engelledi. Uçarak onun yanına süzüldüm ve havada baş aşağı bir şekilde onun gözlerinin önünde durdum.
