"Aşk mı? Aile mi? Sorusunun hayatımı bu kadar etkileyebileceğini nereden bilebilirdim...?"
❀•°•═════ஓ๑🥀๑ஓ═════•°•❀
Kişilik bozukluğu olan bir vampir... Yasu Akira, U.A Kahramanlık Sınıfı 1-A'nın yakışıklı kahramanlarından biri olan Bakugou Katsuki'...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•❅──────✧❅✦❅✧──────❅•
"Şu an ne yapacağımı cidden bilmiyordum. Bunu kabul edemezdim... Villain olmak istemiyordum!"
Düşünceler kafamın her yerini istila etmişken yanık kokusunun yavaş yavaş bize doğru yaklaştığını hissedebiliyordum. Şu an dövüşmek için yeterli enerjim var mıydı?
Annem ve babamın villain olduğunu biliyordum ancak Satoshi'nin de villain olduğunu hiç düşünmemiştim.
Niko acele etmemi izah eden bakışlarla bana baktı. Ağzımdan çıkacak cümle bize doğru gelen kişilere karşı nasıl bir tutum sergileyeceğimizi gösterecekti. Dövüşecek miydik yoksa onlara mı katılacaktık?
Uzaktan gelen ve sızlanan bir kız sesi düşüncelerimi yarıda kesmeme neden oldu.
"Dakikalardır onları takip ediyoruz! Çok sıkıcı~ Onun yerine Twice ile birlikte oyun oynayabilirdim!"
Hemen ardından umursamaz bir erkek sesi duyuldu. "Kapa çeneni, Deli. Daha yapacak işlerimiz var. Shigaraki'nin emrini duydun."
Sesin geldiği yöne bakarsak tam olarak bize doğru geliyorlardı. Böyle giderse yakalanacaktık, düşünmek için zaman yoktu.
Henüz villainlere katılmak istemiyordum.
Başımı Niko'ya çevirip ona biraz sesli bir şekilde fısıldadım. "Biraz daha zamana ihtiyacım var. Dövüşmekten başka çarem yok! Benimle misin?"
Niko ilk başta biraz duraksadı. Gözleri ağaçların arasından bize doğru yürüyen kişilere doğru gidip geldi, ardından gözlerini yere çevirip sırıttı. "Güzel kızlara hayır diyemediğimi bilmiyor muydun?"
Pekala, artık ikiye ikiydik.
Etrafımız dumanla çevriliyken sonunda dumanı oluşturan alevleri görebildim. Tuhaf bir şekilde alevler kırmızı değildi, mavi renkti.
Fakat alevin mavi olması soğuk olduğu anlamına gelmezdi. Tehlikeliydi.
Niko'ya elimle işaret verdim ve ikimiz de dumanları yararak ağaçların arkasına saklandık. Ses çıkarmadan buraya doğru gelen ayak seslerini duymaya çalıştım.
Çok yakınımızdaydılar.
Kaşlarımı çattım ve nefesimi düzene soktum. Gücümü ayarlamam gerekiyordu. Fazla güç kullanırsam... Bu ihtimali düşünmek bile istemiyordum.
"Nerede bunlar?"
"Dedim ben sana diğer yönden gittiler diye~! Her zaman o koca burnunun dikine gidersen böyle olur işte! Bugün bir yudum bile kan içemedim!"
"Sana kapa çeneni dedim."
Konuşmalarından arkasında saklandığım ağacın önünde olduklarını anlayabiliyordum. Biraz geri çekildim ve ellerimi ağacın gövdesine yerleştirdim.
