"Aşk mı? Aile mi? Sorusunun hayatımı bu kadar etkileyebileceğini nereden bilebilirdim...?"
❀•°•═════ஓ๑🥀๑ஓ═════•°•❀
Kişilik bozukluğu olan bir vampir... Yasu Akira, U.A Kahramanlık Sınıfı 1-A'nın yakışıklı kahramanlarından biri olan Bakugou Katsuki'...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•❅──────✧❅✦❅✧──────❅•
"Shinsou'yu mümkünse okulda ya da başka bir yerde hiç görmek istemiyordum..."
Kafamdan geçirdiğim düşünce o kadar doğru geliyordu ki... onun yanından geçerken hissettiğim tek bir şey vardı: Saf nefret.
Ya da saf nefret olduğunu düşündüğüm üstü tozlarla kaplanmış bir özlem.
Başımı iki yana sallayıp zihnimi meşgul etmek için camlardan dışarı baktım. Fakat kafamı dağıtma girişimim birinin bana seslenmesiyle yarıda kesildi.
"Akira!"
Ah... Bu ses Hitoshi Shinsou'dan başkasına ait değildi.
Gözlerimi kapattım,derin bir nefes aldım. Onunla konuşup konuşmamak arasında kararsız kalmıştım. Şu an onu siklemeyip direkt sınıfıma gidebilirdim.
Ama...
Onun mor gözleriyle karşılaşacak olmaya kendini hazırladım ve arkamı döndüm. Ancak göz teması bile gerçekleşmeden beni kolumdan yakaladı. Beni tam yanımızdaki depo odasına sürükledi.
İlk önce burnuma dolan tozu ardından da kapının kitlenme sesini hissettim. Beni kendisiyle beraber içeri çekip kapıyı arkamızdan kilitlemişti.
Shinsou anahtarı cebine koyup ellerindeki tozu silkelerken ona kaşlarımı çatarak baktım. "Ne yapmaya çalışıyorsun? Sanki kapıyı kırıp çıkamayacakmışım gib-"
Cümlemi tamamlayamadan eliyle ağzımı kapattı. Depo kapkaranlık olduğu için onu tam anlamıyla seçemiyordum. Sadece parlayan mor gözleri ve ben vardık.
Dudağının kenarıyla gülümsedi ve bir süre beni inceledi. "İşte her zaman özendiğim o soğuk bakışlar... Bırak da seni neden nazikçe buraya getirdiğimi anlatayım."
Nazikçe mi?
Elini dudaklarımdan çekti, sonra da deponun ışığını açtı. Artık onu görebiliyordum. Mor saçları her zaman olduğu gibi havaya kalkıktı. Gözlerinin altında Aizawa Sensei'de olduğu gibi yorgun çizgiler vardı. Okul forması ütülüydü ve üzerinde tek bir kırışıklık dahi yoktu.
Gözlerindeki küçümseyici bakış ile duruşu hiç değişmemişti. Değişen tek bir şey vardı, o da birbirimize olan sevgimizdi.
Kollarımı bağlayıp söyleyeceklerini beklemeye başladım. Bir an önce anlatmaya başlamazsa bu toz dolu cehennemde onu boğup hiçbir şey olmamış gibi dışarı çıkacaktım.
Bakışları tekrardan beni bulunca konuşmaya başladı. "Son zamanlarda olduğundan daha cansız ve dengesizsin. Bunun beni neden ilgilendirdiğini sorma. Her ne kadar birbirimizi sevmesek de iyi olup olmadığını bilmek istiyorum."
"İyiyim. Şimdi gidebilir miyim?"
Başını yere eğdi. Sabrı sınanıyormuş gibi uzun bir soluk aldı. Ancak tekrardan gözlerimin içine baktığında bakışlarında şaşırtıcı bir şekilde öfke değil, bir özlem duygusu vardı.
