"Aşk mı? Aile mi? Sorusunun hayatımı bu kadar etkileyebileceğini nereden bilebilirdim...?"
❀•°•═════ஓ๑🥀๑ஓ═════•°•❀
Kişilik bozukluğu olan bir vampir... Yasu Akira, U.A Kahramanlık Sınıfı 1-A'nın yakışıklı kahramanlarından biri olan Bakugou Katsuki'...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•❅──────✧❅✦❅✧──────❅•
Birkaç saat sonra...
"Hastane ortamının neden bu kadar gerici olduğunu hiçbir zaman anlayamayacağım."
Aizawa Sensei'nin bizi soktuğu uygulama sınavından çıkar çıkmaz hastaneye gitmiştim. Hawks'ın durumunu gerçekten öğrenmem gerekiyordu.
Duyduğuma göre uyanmıştı.
Onun odasının kaısının, hemşirelerin dışarı çıkmasını beklerken sabırsızca yerimde kıpırdanıyordum. İçim hiç rahat değildi. Onu bu duruma sokanın kendimin olduğunu bildiğim için de ayrı bir tuhaf hissediyordum.
Hadi ama... Kendinde değildin.
Başımı iki yana sallayıp kollarımı kavuşturdum. Sanırsam bu bekleyiş uzun sürecekti. Hawks yeni uyandığı için doktorlar ve hemşireler onun iyi olup olmadığı kontrol ediyorlardı.
Ayrıca haber daha diğer kahramanlara ulaşmamıştı, o yüzden Hawks'la ilk önce benim konuşmam ve o olayı hatırlayıp hatırlamadığından emin olmam gerekiyordu.
Aman... Ne kadar da uğraştırıcıydı!
Kapısının önünde dikilmekten sıkılıp oradan ayrıldım ve bana kendi ten rengimi hatırlatan koridorlarda dolaşmaya başladım.
Yanımdan geçen neredeyse herkes telaşla koşturuyordu. Nedenini anlamak kolaydı. Ünlü bir pro hero, uzun zaman sonra hastanelerinde gözlerini açmıştı.
Bir süre daha yürüdükten sonra, kendimi Shinsou'nun odasının önünde buldum. Onun bilinci hâla kapalıydı. O kadar uzun zaman oluştu ki...
Gri gözlerim; cam duvarların arkasında, hasta yatağında yatan Shinsou'nun kapalı gözlerinin önüne gelişigüzel bir şekilde düşmüş mor saçlarına doğru kaydı.
"Uyan artık..."
Dudaklarımdan kendi isteğim dışında süzülen sözcükler o kadar özlem dolu çıkmıştı ki, bir an için kendime şaşırdım.
Hitoshi Shinsou. Benim eski sevgilim... Onu bir gün tekrar eskisi kadar önemseyebileceğim aklımın ucundan dahi geçmezdi. Evet, sevdiğiniz birine zarar geldiği zaman o kişinin gerçek değeri ortaya çıkardı.
Onun odasına girmek için kapısının koluna uzandığım anda, elim havada duraksadı.
Ona bunca zaman soğuk davrandıktan sonra, içeri böyle bir anda giremem...
Siktir et! Onu yakından görmek istiyorum.
Kapının kolunu aşağıya indirdikten sonra içeriye doğru ilk adımımı attım. Belki sadece aptallıktı, ya da tuhaf bir özlemdi ama yine de aramızdaki cam duvarı geçmek kalbimin teklemesine yol açmıştı.
