"Aşk mı? Aile mi? Sorusunun hayatımı bu kadar etkileyebileceğini nereden bilebilirdim...?"
❀•°•═════ஓ๑🥀๑ஓ═════•°•❀
Kişilik bozukluğu olan bir vampir... Yasu Akira, U.A Kahramanlık Sınıfı 1-A'nın yakışıklı kahramanlarından biri olan Bakugou Katsuki'...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•❅──────✧❅✦❅✧──────❅•
"Lanet olsun! Ben... Hawks'ı tamamen unutmuşum..."
Hastane'nin "Acil" kapısının önünde birsürü doktor koşuşturuyordu. Sebebi ise, şu anda bilinci kapalı ve zar zor nefes alan Hawks'ı ameliyathaneye yetiştirmek ve kurtarmak için...
Hawks'ın durumu ciddiydi, bu yüzden doktorlar ve hemşireler dışında kimseyi yanına yaklaştırmıyorlardı.
Onu ameliyathaneye alırlarken, ziyaretçiler için ayrılan sandalyelerden birine oturup yeri izlemeye başladım.
Shinsou'ya olanlardan sonra, bir de yaptığım aptallığın karşılığını görüyordum. Hawks'ı öldürdüğümü düşünmüştüm, yaşıyor olması iyi haberdi ancak bu değişebilirdi.
Onun acilden ilk girişini gördüğümüzde çocuklarla beraber perişan olmuştuk. Tokoyami'yi ve Midoriya'yi düşünemiyordum bile... O kadar perişanlardı ki aileleri onları alıp evlerine götürdü.
Saat çok geç olduğu için herkes birer birer evlerine dönüyordu. Hastanede bir tek ben, Todoroki, Bakugou ve Aizawa Sensei kalmıştık.
Aizawa Sensei, defalarca kez bizi evlerimize göndermeye çalışmıştı ancak hiçbirimiz gitmek istemiyorduk.
Derin bir nefes aldım ve camdan duvarlar arasındaki Shinsou'ya baktım. Burada beklemenin bir anlamı olmadığını biliyordum.
Kaç gündür uyumadığım için neredeyse kıpkırmızı olmuş gözlerimi yavaşça, yanımda duran Todoroki'ye çevirdim.
"Hawks, bunu ona kimin yaptığını hatırlıyor mudur dersin?"
Todoroki, düşünür gibi gözlerini kıstı. Ardından da bana baktı.
"Başına büyük bir darbe almış gibi görünüyordu. Hayır, sadece bir darbe almamış... Muhtemelen hafıza kaybı yaşayacak."
Gözlerimi ondan kaçırdım. Hafıza kaybı yaşayacak olması benim için iyi bir şeydi. Beni hatırlamayacaktı.
En azından bir süre için...
Tekrardan önüme döndüğümü gören Todoroki, yaslandığı duvardan doğrulup bizden uzakta tek başına oturan Bakugou'ya baktı.
"Bakugou, sen de gitsen iyi olacak. Bitkin görünüyorsun." dedi.
Bakugou'nun tepkisini görmek için başımı hafifçe kaldırıp ona baktım. Todoroki'ye bakmıyordu bile. Sabahtan beri neredeyse hiç hareket etmemişti.
"Kapa çeneni."
O kadar kısık sesle söylemişti ki ikimiz de zar zor duyabilmiştik. Shinsou'nun bu halde olması onu bu kadar fazla üzemezdi. Başka bir şey vardı. Ama ne?
Neden yüzümüze bakmıyor?
Başımı iki yana salladım ve ayağa kalktım. Fazla oturmaktan ayaklarım karıncalanmıştı. Ayrıca hastane ışıkları yüzünden tenim perişan haldeydi.
