"Aşk mı? Aile mi? Sorusunun hayatımı bu kadar etkileyebileceğini nereden bilebilirdim...?"
❀•°•═════ஓ๑🥀๑ஓ═════•°•❀
Kişilik bozukluğu olan bir vampir... Yasu Akira, U.A Kahramanlık Sınıfı 1-A'nın yakışıklı kahramanlarından biri olan Bakugou Katsuki'...
Hava kapalı ve bulutluydu. Güneş yoktu. O yüzden kısa kollu okul formasını giymiştim. Koca çeneli muhabirlerin başıma toplanacağını bilseydim forma giymeye hiç zahmet etmez, evde yatardım.
Dün geceden sonra eve dönmüştüm. Satoshi çoktan eve gelmişti ancak ellerime bulaşmış kanı sorgulamamıştı. Zaten onunla göz göze bile gelmeden odama çıkmıştım.
Aklım tamamen Niko'nun söylediği cümleyle kaplıydı. Annem ve babamın villain oldukları...
Kabullenmek istemiyordum. Bu gerçek olamayacak kadar saçma geliyordu. Ancak bir yandan mantıklıydı da. Her gece hiçbir şey söylemeden dışarı çıkmaları, kahramanlık okuluna giden bir kızları olması ve bu yüzden onunla tek kelime bile konuşmamaları...
Kahramanlık okuluna gittiğim için mi benimle konuşmuyorlardı?
Başımı yere eğdim ve kameraların hiçbirine bakmadan öğrenci kimliğimi okutup U.A Lisesi'ne giriş yaptım.
Ellerimi ceplerime sokup sadece ayaklarıma bakarak yürümeye başladım.
Satoshi'ye bu durumu anlatmalı mıydım? Bilmesi gerekiyor muydu?
Kafam onlarca soruyla doluydu ve üstüne üstlük aşırı yorgundum. Her an yere düşüp bayılabilirdim.
Bir elimi kaldırıp gözlerimi ovuşturdum. Tek odağım ayaklarımdı, ta ki birinin sırtına çarpana kadar.
"ÖNÜNE BAKSANA LAN!"
Tanrım... Bakugou.
Bakugou ona çarpan kişinin ben olduğumu görünce kaşlarını çattı.
"Sen miydin? Deku salağı olduğunu sanmıştım."
"..."
Başımı kaldırıp olağanüstü kırmızı gözlerine bakmaktan kaçındım. Hızla oradan gitmek için yana doğru bir adım attım ancak Bakugou omzumu tutarak beni durdurdu.
"Sivri dişli?"
Yutkundum. Onunla şu an karşı karşıya gelmek istemiyordum, sadece sınıfa çıkmak ve sırama gömülmek istiyordum.
"Yüzüme bak."
Elinin omzumda olduğunu unutmaya çalışarak başımı başka yöne çevirdim. Beni tekrardan karşısına çekip önüme doğru eğildi. Gözlerine bakmam için beni zorluyordu.
"Hey, sorun ne?"
En sonunda dayanamadım ve başımı kaldırıp gözlerinin içine baktım. Yüz ifadem değişmiş, neredeyse sinirli denilebilecek kadar gerilmişti.
