Haneler!

Psikolog konusu...

Balaban B - Yeşilim!

Dedi oğlunun yanına oturarak, odada tektiler. Sadece ikisi vardı, aslında buna sebep olan Balaban Bey idi. Aileyi odadan çıkartmış sonra da kapıyı kapatmıştı, onlarda mecbur salona inmişti. Ferkan zaten sessizdi. Balaban Bey bunu bile bile oğlu konuşsun istiyordu, sesini duymak istiyordu. Ferkan sessizdi çünkü diyecek şeyler kaldı mı bilemiyordu. Birkaç dk sonra derin bir iç çekip başını yatak başlığına yaslamıştı. Pes etmişti, zaten öyle böyle sonunda konuşacaktı.

Ferkan - Hatırladım.

Balaban B - Abin anlattı, peki şuan nasılsın?

Ferkan - Bilmiyorum.

Dedi iç çekerek, kötü hissediyordu. Balaban Bey'de o kötü diye kötü hissediyordu, oğlu zor günlerden geçmişti. Acı çektiği anlarında aileden kimse yanında olamamıştı. O da tek başına kalkmak isteyince daha kötü düşmüştü. Ona tuzak kurulmuştu, bile bile yapılan bir kazaya kurban gitmişti.

Balaban B - Kötüsün, içimden bir ses oğlun kötü diyor.

Ferkan - Sende ona güven.

Dolaylı yoldan kötüyüm diyordu, bunu anlayan babasıysa acı bir gülümsemeyle ona yandan bakmıştı. Ancak oğlu sadece önüne bakıyordu, göz teması kurmuyordu.

Balaban B - Herşeye rağmen çok güçlüsün yeşilim ve ben çabanı görebiliyorum.... Şey elini tutabilir miyim?

Dediğinde oğlu safça ona bakmış vede neden izin aldığını sormuştu. Tabi karşılığında aldığı cevapta hoşuna gitmişti, adam onu düşünüyordu. Canı daha fazla yanmasın diye izin alıyordu.

Balaban B - Seni rahatsız etmek vede kötü etkilemek istemem oğlum.

Ferkan - Iyi bir babasın.

Dedi mırıldanarak, şuan babasına bakmasa dahi gözlerinin parladığından emindi. Zaten adam ondan duyduğu her güzel sözle mutlu olurdu. Ferkan'da bu yüzden bakmadan anlıyordu, artık aileyi az çok çözmüştü.

Balaban B - Teşekkür ederim yeşilim, şimdi elini tutabilir miyim?

Ferkan - Tut bari...

Dedi gülmemek için zor dururken, Balaban Bey ise kıvrılan dudağıyla onun elini kavramıştı. Böyle şeyler için ondan izin alınmalıydı, zaten hassastı. Ferkan bu adama karşı sempati hissediyordu çünkü adam ona sadece baba olmak istiyordu. O da bu şeyin gayet farkındaydı. Bu arada Çakır'ı da çok sevmişti, aslında hepsini sevmeye başlamıştı. Onlara yavaştan alışıyordu, Kurtuluş ailesini artık kendi ailesi olarak görebiliyordu.

Balaban B - Herşeye rağmen ben hep seni seveceğim, istersen git en kötü şeyi yap yinede bu düşüncem değişmez. Çünkü sen benim oğlumsun.

Diyince Ferkan sessizce başını onun omzuna koymuştu, sonu ne olursa olsun ilk babasıyla samimi olmak istiyordu. Sonra da diğer üyelerle buzları eritmek isterdi ama ilk babadan başlamıştı. Elbette ki bunun bir nedeni vardı, bu nedende baba sevgisini iliklerine kadar hissetmiş oluşuydu. Bu adam sayesinde sevgiyi net bir şekilde hissetmişti. Ilk defa bir baba tarafından gerçek manada sevilir gibi hissediyordu.

Ferkan - Gonca Hanım beni sever mi?

Balaban B - Yeşilim o seni çok seviyor, ona bir gülümse yeter. Senden başka birşey istemez, ahh tabi anne demeni saymazsak.

Ferkan - Ya sen?

Balaban B - Bana baba demeni isterim ama seni zorlamakta istemiyorum. Bu işler hemen olacak şeyler değil, sabır işi... Sen bize gelene kadar ben hep bekleyeceğim.