Haneler!

Abilerin Kral'ı

Gonca H - Eee çimen gözlüm nasılsın, askerlik nasıl gidiyor?

Dedi ilgiyle sorarak, hasretli sarılmalar bitmiş şimdiyse sohbet ediyorlardı. Uzun süre bir araya gelememişlerdi, bu da hasreti ortaya çıkartmıştı. Ferkan ona şefkatle bakan annesine gülümsemeyle karşılık vermişti, annesiyle arasında olan soğukluk bitmişti. Zaten annesi ondan defalarca özür dilemişti, hemen olmasa bile sonunda eski düzenlerine geçmişlerdi. Hem Ferkan artık evde yoktu, bu özlem de ailenin içini yakıyordu. Onsuzluk zor geliyordu.

Ferkan burda askeri lojamanda kalıyordu. Yanında yüzbaşı vardı, ortak yaşıyorlardı, abi - kardeş gibi birbirlerini severlerdi. Yemekleri/ temizliği ortak yaparlardı. Orda rütbeyi takmazlardı, Ferkan komutanına abi der,  yüzbaşı Uraz'sa kardeşim derdi. Sorunları yoktu, kavga etmezlerdi.

Ferkan - Iyi gidiyor, iyiyimde...

Çakır - Havalar soğuk, hasta olmamaya bak ufaklığım.

Ferkan - Havaya alıştım ya, sıkıntı yok sadece bazı geceler aşırı soğuk oluyor.

Gonca H - Yatarken vede görevlerde sıkı sığın, kendine dikkat et!

Ferkan - Ederim, eee siz nasılsınız?

Dedi merakla sorarak, yanında oturan babasıysa elini avuç içine hapsetmişti çünkü elleri buz gibiydi. Alıştım dese bile bedeni onu ele veriyordu, "üşüyoruz" diyordu. Babasıysa onun elini bırakmadan konuşmuştu.

Balaban B - Bizde sorun yok, tek sorun sensizlik... Sensizlik çok zor be yavrum, hele ulaşamadığımızda korkuyoruz. Zaten dünde galiba patlama olmuş ama neyse ki iyisin.

Aile - Şükürler olsun.

Dediler toplu hâlde, sağlığı yerindeydi. Ama gözlerinde ki uykusuzluk belliydi, bu da yoğunluktandı. Dinlenmeye pek vakitleri yoktu, zamansız görev çıkardı. O anda aklına gelenle merakla şunu söylemişti.

Ferkan - Geri dönecek misiniz?

Mirza B - Otelde konaklayacağız, hemen gitmek istemiyoruz. Izin alabilirsen dışarıda birşeyler yapalım.

Ferkan - Anladım, boş bir an bulursam izin alırım.

Balaban B - Mutlusun demi?

Dedi sevgiyle ona bakarak, oğluysa başıyla onu onayladı. Çok mutluydu, sonunda isteği yerine gelmiş vede asker olmuştu. Yoluna çıkan engellerin üstesinden gelebilmişti, ona engel olmaya çalışanları geride bırakmıştı.

Ferkan - Mutluyum, sende mutlu ol. Çoğu zaman demiyorlar ama kötü olduğunu biliyorum.

Balaban B - Buraya taşınabiliriz.

Ferkan - Bura çok soğuk!

Balaban B - Oğlum burda durabilirsa bende dururum, sorun yok! Hem belki çarşı izinlerinde bir araya gelebiliriz.

Dedi onu kolunun altına alarak, bedeni cidden soğuktu. Üşümüştü ama üşüdüğünü belli etmek istememişti, sadece babasına yaslanıp varlığıyla gücünü kazanmak istedi. Onu ve ailesini felaket özlerdi, üzmemek işin doya doya yanlarında ağlayamazdı. Bu eskiden beri böyleydi.

Gonca H - Bence de iyi olur.

Ferkan - Sen soğuktan nefret edersin anne, gerçekten kalabilir misin? Hem eminin 1 ay bile dayanamazsın.

Gonca H - Dururum.

Çakır - Anne Ferkan haklı sen soğuktan nefret edersin, kalamazsın.

Gonca H - Oğlundan ayrılmak istemiyorum Çakır!