Heartbreaks And Spaces• Zeyçağ

3.6

5 Ay Sonra

Çağrı

Okuldan çıkmıştım ve çiçekçiye uğradım. Bir buket zambak aldım. O çiçeklerin anlamı bizim için büyüktü. Ona verdiğim ilk çiçekti. Kağıttı ama daha sonra gerçeğini almıştım. O an elimin altında sadece kağıt vardı ve bende kağıttan yapmıştım. Bu 5 aydır her gün hastaneye ziyaretine gidiyordum ve vazosundaki çiçekler soldukça yenisini alıyordum. Çiçekleri aldım ve bir taksiye bindim ve hastanenin adresini söyledim. Çiçekler kucağımdayken kulaklıklarımı taktım ve galerime girdim. Son 1,5 sene bizim fotoğraflarımız ve videolarımızla doluydu. Doğum günündeki bir videoyu açtım. Duru elinde bir pasta tutuyordu ve o Arap ile birlikte gülüyordu. Keşke saatlerce konuşsa. Hiç bıkmadan dinlerdim onu. Dilek tuttular ve sonra da birlikte mumları üflediler.

" İyiki doğdun. " dediler aynı anda ve birbirlerine sarıldılar. Gülümsedim ve dudağımın kenarından akıp giden yaşı hissettim. Çok özlemiştim. Özlemenin ne olduğunu onu kaybetmek üzere olduğumda anladım. Onu daha öncede özlüyordum ama bu başkaydı. Ciğerime kızgın şiş sokuyorlarmış gibiydi.

Çiçekleri en son gittiğimde kurumuştu. Bu gün Cuma'ydı ve ben uzun süreler onun yanında kalabilirdim. Ondan ayrılmak istemiyordum. Hastane artık ikinci evim olmuştu. İyileşecekti bir gün. O günü görmeden ölmeyecektim. İsterse yüz yıl sürsün.

Hastanenin önünde taksi durdu ve ben parayı ödeyip arabadan indim. Elimde çiçeklerle yoğun bakım katına çıktım. Umut camın önünde durmuştu. Beni görünce gülümsedi.

" Hoş geldin Çağrı. " dedi. Bende gülümsedim.

" Hoş buldum. " dedim. Çiçeklere baktı ve gülümsedi.

" Kader Teyze yok mu bu gün? "

" Bebekleri aşıya götürecek. Arap ve Ali'de su almaya gitti. " dedi Umut. Sonra tekrar çiçeklere baktı.

" Neden hep aynı çiçekleri alıyorsun ki? " diye sordu.

" Bu çiçeklerin anlamı bizim için farklı. Ona ilk verdiğim çiçek kağıttan bir zambaktı. " dedim. Camın ardına baktı. Bende baktım. Saçları uzun zamandır kıvırcıktı. Yarası bile iyileşiyordu. Ufak bir iz kalmıştı sadece. Sargıları çıkmıştı ve dikişleri de alınmıştı. Bana döndü.

" Senin gibi biriyle birlikte olduğu için çok şanslı. " dedi.

" Asıl şanslı olan benim. Onu tanımak benim en büyük şansımdı. " dedim. Biz birbirimize iyi gelmiştik. Sadece arada ufak pürüzler çıkmıştı.

" Hadi gir bakalım yanına. Özlemiştir seni. " dedi ve koluma bir iki defa vurdu. Bende hazırlandım ve yoğun bakıma girdim. Çiçekleri vazoya koydum. Sonra yanına oturdum.

" Seni özledim. Ne zaman uyanacaksın bilmiyorum ama sana sarılmaya ihtiyacım var. " dedim. Elini tuttum. Dudaklarıma götürdüm. Elinin üzerine kocaman bir öpücük bıraktım.

" Sen uyanınca birlikte bir sürü yere gideceğiz. Havalar da sıcaklamaya başlayacak birkaç güne. Doktorunla konuşuyoruz. Durumun iyiye gidiyormuş. Birkaç saate belki de birkaç güne uyanırsın. " dedim. Sonrada yanağını okşamaya başladım.

" Seni özlüyorum. Keşke o gün polise gitseydik. Feraye onu suç üstü yakalatacak diye güya, sen komaya girdin. Her şey onun suçu, benimde suçum var. Kendini seçmene izin vermemeliydim. Elimde değil kendimi suçlamadan edemiyorum. Sana da kızıyorum bazen. Sonra bir şekilde seni affedebiliyorum ama kendimi affedemiyorum. Bazende yaptıklarım yüzünden senin bu halde olduğunu düşünüyorum. Vefa'ya yaptıklarımın acısını acaba Allah seninle mi benden çıkarıyor? " diye sordum. Yüzü fazlasıyla huzurlu görünüyordu. Güzel yüzünü okşamaya başladım. Ellerim yanağından saçlarına çıktı.

" Sana sarılabilmek için her şeyi feda edebilirim. " dedim. Elini tekrar tuttum ve yeniden öptüm. Kafamı çevirip ona baktığımda gözlerinin yavaşça açılmaya başladığını farkettim. Gözlerini açtı ve ben özlediğim gözlerini gördüm.

" Aşkım. " diye fısıldadı. Sesi oksijen maskesinden dolayı pek duyulmuyordu. Ağlamaya başladım ama mutluluktandı.

" Ben Umutla konuşayım. Doktora haber versin. Yorma kendini tamam mı? " dedim ve o gözlerini kapatıp açtı. Lütfen rüya olmasın bu an. Dışsrı fırladım. Ağlıyordum. Umut hızla ayağa fırladı.

" Ne oldu? Bir şey mi oldu? " diye sordu korkuyla.

" Uyandı. Zeyno uyandı. " dedim.