Kayıp Hayatlar

Çocuk (Kayıp Hayatlar 2) 17. Bölüm: Gitme.

Ezgi'den:
Uyandığımda herkesin başımda olduğunu gördüm.

Savaş, Barış, Sasha, Büge, Seda.

Biri yoktu.

Evgin.

"Sasha..." diye fısıldadım.

"Ezgi," dedi Sasha, o an herkes uyandığımı fark edip oturduğu yerden kalkı. "Nasıl hissediyorsun kendini?"

"Kızından ayrı bir anne gibi..." dedim ona bakmadan. Derin bir sessizlik olduğunda gözlerim dolmuştu.

Evgin'in gittiği dank ederken endişeyle doğruldum.

"Evgin!" dedim. "Evgin gitti mi?"

"Hayır, gitmedi." dedi Savaş.

Yalan mı söylüyordu?

"Nerede?" dedim gözüm onu ararken.

Yine bir sessizlik oluşmuştu.

Yalan söylüyordu.

"Bırakın beni, Evgin'in yanına gideceğim." diyerek ayağa kalkarken sendeledim. Sasha kolumdan tuttu.

"Hemen kalkmasın, ilaç yan etki yapabilir demişti Evgin. Lütfen biraz sakin ol, Ezgi." dedi Sasha.

"Ezgi, böyle yaparak sadece işimizi zorlaştırıyorsun." dedi Barış ciddiyetle. "Biraz soğukkanlı olmayı dene."

Bir hışımla Barış'ın karşısına geçtim.

"Ne dediğinin farkında mısın?" dedim gözlerine bakarak. "Benim kızım kaçırıldı, nefes alıp almadığını bile bilmiyorum."

"Benim de oğlum kaçırıldı, senin gibi çaresizce oturup ağlamıyorum." dediğinde ona şokla baktım.

"Barış, tamam." dedi Savaş, Barış'ı uzaklaştırarak. "Kavga ederek herkesi huzursuz etmenin faydası yok. Sakin olun."

Barış'a hâlâ şokla bakıyordum.

O asla böyle konuşmazdı.

Büge bir köşede sessizce ağlayıp olanları izliyordu.

Belki de Barış haklıydı, belki de güçlü durmalıydım, duygularımı dışa yansıtmamalıydım.

Bu beni daha beter yapardı.

"Alo, Evgin?" dediğini duydum Savaş'ın. "Karakolda mısın? Tamam. Oradan çıkıp hemen buraya gel."

Ve telefonu kapattı.

"Evgin de tam gidecek vakti buldu..." diye söylendi Seda açık sözlülükle. Sasha ise beni yatırıp onu susturmaya çalışıyordu.

Birkaç dakika sonra Evgin yeniden evdeydi.

"Tahmin ettiğimden daha erken uyanmışsın." dedi Evgin saçlarımı okşarken.

"Sana gitme demiştim." dedim hayal kırıklığıyla.

"Gitmedim." dedi.

"Tartışacak gücüm yok..." dedim halsizce. "Alyona'dan bir haber var mı?"

"Var..." dediğinde heyecanlanmıştım. "Yerini tespit etmişler."

"Ne..." dedim doğrularak. "Bende geliyorum-"

"Sakın." diyerek beni durdurdu Evgin.

Diğerleri de aynı anda gitmemem için bir şey söylemişti.

"İtiraz istemiyorum." dedi Evgin ve ayaklanıp diğerlerine döndü. "Ben gidiyorum, asla başından ayrılmayın."

Sessiz kalıp gitmesini izledim birkaç saniye.