Kayıp Hayatlar

Çocuk (Kayıp Hayatlar 2) 25. Bölüm: Öğrenmek.

"İyi misin?" dedi Seda kolumdan tutarken. Hâlâ olduğum yerde iki büklüm şekildeydim.

Birkaç saniye sonra sancı geçmişti.

"İyiyim..." dedim doğrularak.

"Evgin gitti mi?" diye sordu.

"Gitti." dedim kısa keserek. Aklım bebeğimdeydi. Gözlerimi kaçırıyordum.

"Tamam o zaman..." dedi Seda geri çekilerek. "Ben salondayım."

"Tamam..." dedim. Seda bir anormallik olduğunu anlamıştı.

Yatak odasında, yatağın kenarında oturuyordum. Bir elim karnımdaydı.

Evgin öğrense ne tepki verirdi?

Onu biraz tanıyorsam, çok sevinirdi.

İçimden bir ses kimse öğrenmeden aldır, diyordu. Bir diğer ses ise buna değer, o bebeği doğur, diyordu. Çok kararsızdım.

Zamanımın kısıtlı olduğunun farkındayım. Kürtaj onuncu haftaya kadar yapılabiliyordu ve bebeğim şu an kaç haftalık, bilmiyordum.

Alyona ağlamaya başlayınca dikkatim dağılmış ve onun odasına gitmiştim. Onu her gördüğümde doya doya sarılıyordum, ona olan özlemim yıllarca devam edecekti...

Akşam olduğunda Evgin çoktan gelmişti. Sabahtan beri durgundum ve Evgin de bunun farkındaydı.

Alyona'yı uyutmuştum. Evgin'le salonda oturuyorduk.

"Aşkım," dedi, soru soracak gibiydi. "Bir şey mi oldu?"

"Yok, niye ki?" dedim panikle. "Hiçbir şey olmadı."

"Tamam," dedi gülerek. "Sordum sadece."

"Acıktım ben, bir şeyler yiyeceğim." dedim ve ayağa kalktım.

Az kalsın elimi karnıma götürüyordum.

"Sen de ister misin?" diye sordum.

Cevap vermek yerine yerinden kalktı ve bana sarıldı.

Acaba bebeğimizi hissedebilir miydi?

Evgin'den:
Neredeyse gece olmuştu. Ezgi, Alyona'nın yanındaydı.

Son günlerde oldukça olay yaşamıştık, stres ve kaygı insomnia hastalığımı etkilemişti.

Ezgi'ye ve diğerlerine belli etmesem de son üç gecedir uyuyamıyordum. Aklım Alyona'da olduğundan bunu pek umursamamıştım ama o artık iyiydi.

Mutfak dolaplarında ilaçlarımı arıyordum. Uyumam için onlara ihtiyacım vardı.

Bulamayınca derin bir iç çekip alnımı ovmaya başladım. Eğer bittiyse kolay kolay alamazdım, rapor olmadan vermezlerdi. Ayrıca Ezgi'nin uyuyamadığımdan haberi olursa üzülürdü, bir de bunu kafasına takmasını istemiyordum.

Üst kata çıkıp yatak odamızda, çekmecelerde aramaya başlamıştım.

Açtığım çekmeceyi kapatacakken gözüme bir şey takıldı. Daha dikkatli baktığımda bir an yanlış görüyorum sandım.

Hamilelik testi.

Test kitini elime aldım ve daha dikkatli baktım. Çift çizgi vardı.

Ezgi hamile miydi?

Emin olmamakla beraber gülümsedim. Olabilir miydi? Ezgi yeniden hamile olabilir miydi?

Yatak odasından çıktığım gibi Alyona'nın odasına girdim.

Ezgi'den:
Beşiğinde uyuyan Alyona'yı izlerken Evgin birden odaya dalmıştı.

Heyecanla yanıma geldi. Oda karanlıktı, yalnızca camdan sızan sokak lambası aydınlatıyordu odayı. Yine de gülümsediğini görebiliyordum.

"Evgin?" diye fısıldadım.

"Doğru mu?" dedi, neredeyse sesi titriyordu. "Gerçekten mi?"

"Ne gerçekten mi?" dedim, ikimizde fısıldıyorduk.

İki eliyle ellerimi tuttuğunda elinde bir şey olduğunu fark ettim.

Beyaz bir çubuk.

Evgin'e döndüğümde mutluluktan uçacak haldeydi.

"Hamile misin?" dediğinde yüzüm düştü, ellerim ellerini bıraktı, bir adım geriye gittim.

Öğrenmemeliydi.

"Sen... Nasıl öğrendin?" dedim şaşkınlıkla.

"Hamile misin?" diye sordu yeniden, bu sefer cevabını almış gibi bir sesle konuşmuştu.

Gözlerim dolarken başımı yukarı aşağı salladım.

Birkaç dakika geçmişti. Evgin bana arkamdan sarılmış, ikimiz de Alyona'yı izliyorduk.

"Neden daha önce söylemedin?" diye fısıldadı Evgin.

"Korktum." dedim tekdüze.

Başımı kaldırmamla göz göze geldik.

"Neden?" diye sordu.

"Daha tek çocuğa sahip çıkamadım..." dedim yeniden gözlerim dolarken.

"Seninle ilgili bir şey değildi." dedi Evgin bana daha sıkı sarılırken.

"Ben bir çocuğa bakamazken ikincisine nasıl bakacağım?" dedim ama Evgin o kadar mutluydu ki dediklerimi önemsemiyordu.

Alyona'nın odasından çıktığımızda Evgin'in gözlerinin içi gülüyordu.

"Baba mı olacağım ben, yeniden?" dedi bana dönerek.

Uzun zaman sonra ilk defa bu kadar mutluydu Evgin.

Hevesi kırılmaması için o gece hiçbir şey söylemedim.