Mafia

rozdział 12

Po chwili znów zaczęło lać. Ale teraz to już dość mocno. Dostałam kilka wiadomości, prawdopodobnie od Nicholas'a. Wyciągnęłam telefon, omijając przychodzące powiadomienia od niego. Usiadłam na przystanku i w tym samym czasie, kupiłam bilet na autobus. Po pięciu minutach w końcu podjechał. Nie wiedziałam nawet gdzie chcę jechać. Zamierzałam wysiąść na piątym przystanku, z nie wiedzą, gdzie jestem. Kiedyś też tak zrobiłam, tylko, że była ze mną Megan. Uciekłam od rodziców, ponieważ mocno się kłócili, a ja nie chciałam słuchać ich krzyków.
Wsiadłam do autobusu i usiadłam na wolnym miejscu. Znikąd pojawił się obok mnie jakiś chłopczyk. Coś na oko siedem lat. Spojrzałam na niego. Płakał i bawił się rękoma.

-Co się stało, młody? -zagadałam do niego.

-Mama... Wysiadła na innym przystanku... I mnie zostawiła. -załkał.

-Na którym dokładnie? -zapytałam.

-Na pierwszym. Teraz będzie drugi. A ja boję się iść sam. -odpowiedział.

Westchnęłam i kliknęłam guzik stop. Akurat zatrzymaliśmy się na drugim przystanku. Złapałam chłopca za rękę i wyszłam z nim. Na zewnątrz było zimno i jeszcze padało, a on nie miał na sobie bluzy. Zatrzymałam się i ściągnęłam swoją, podając mu ją. Podziękował mi i ją ubrał. Ruszyliśmy w stronę pierwszego przystanku. Sama zamarzałam, ale ważniejsze było dla mnie, aby chłopakowi było ciepło i żeby był bezpieczny. Po dwudziestu minutach drogi, dotarliśmy wreszcie na ten zjebanh przystanek. Stała tam baba z zakupami. Młoda, około trzydziestkę miała. Chłopak mi się wyrwał mi do niej podbiegł. Wtulił się w jej nogi i uśmiechnął. Kobieta odwzajemniła uścisk, a potem spojrzała na mnie. Podeszła do mnie i szeroko się wyszczerzyła.

-Dziękuję bardzo, dobre dziecko. -powiedziała.

-Nie ma za co. -uśmiechnęłam się.

Ściągnęła chłopczykowi moją bluzę i mi ją oddała. Podała mu jego, a on od razu ją założył. Kobieta wyciągnęła z torby portfel i podała mi pieniądze.

-Nie, nie trzeba. -powiedziałam.

-Nalegam. -odpowiedziała.

-Naprawdę, nie trzeba. -pokręciłam głową.

Mama chłopca westchnęła i schowała pieniądze do portfela.

-A jak mogę się pani odwdzięczyć? -zmarszczyła brwi.

-Nie musi pani. Każdy na moim miejscu by tak zrobił. Tak myślę. -skinęłam głową.

-Dobrze, ale naprawdę bardzo, bardzo pani dziękuję. Jest pani wspaniała.

-Dziękuję. I nie ma za co.

Pożegnałyśmy się, a ja poszłam spowrotem w stronę, z której szłam. Przetarłam twarz dłonią. Przez nie uwagę, wpadłam na jakiegoś chłopaka. Przeprosiłam, nie patrząc mu w twarz i go wyminęłam. Chwycił mnie za ramię i skierował mój wzrok na siebie. Nicholas? Co do kurwy? Zmarszczyłam brwi i się od niego odsunęłam. Jego mina była poważna, postawa wyprostowana, a ciało spięte. Odsunęłam się jeszcze kilka kroków w tył.

-Zamierzasz wrócić do domu? -zapytał chłodno.

Zamrugałam kilka razy.

-Pytam się o coś. -powiedział bardziej ostro.

Pokręciłam głową.
Złapał mnie delikatnie za rękę i ruszył na przód.
Gdy nie chciałam iść, odwrócił się i przyciągnął do siebie.

-Leila, przysięgam, nie chciałem tego kurwa. Chciałem tylko zobaczyć czy będziesz zazdrosna. Chciałem cię podkurwić. Ta dziewczyna nic dla mnie nie znaczyła. Uwierz mi kurwa.