Yasak Fındık

58.Bölüm 'Safa'yı Unut!'

Merhabalar fındıklarım :)

Bol bol küfür edeceğiniz ve sinirden yerinizde duramayacağınız bölümler geliyor. Size o kadarını söylüyorum...

Safa'nın gülüşünü her hatırladığında kağıtta yazan notu kabullenemiyordu genç kadın. Birlikte olmaktan keyif aldıkları ya da Ahu'nun öyle olduğunu sandığı koltuğun üzerinde oturmuş başını ellerinin arasına alıp sakinleşmeye çalışıyordu Ahu. Düşüncelerine nasıl yön vereceğini kestiremediği için gittikçe tehlikeli bir hale bürünmeye başlayacaktı. Sinirlenip etrafında ne varsa yoksa yıkıp geçecekti. Bahsi geçen yıkım fiziksel anlamda değil manevi olarak parçalayıcı olacağı için sakince düşünüp karar vermek istiyordu.

Pişman olmamak adına ilk önce Safa'yı aradı. Uzun süre çalan telefonun karşı ucunda kimsenin sesi duyulmayınca Ahu ne yapacağını bilemez halde kaldı. Evin içinde bir o tarafa yürüyor lanetler okuyor bir diğer tarafa yürüyüp Safa'ya toz konduramıyordu. İkilemin tam ortasında kapı zilinin çalmasıyla panik hallerini hiçe sayıp kapıya koştu. Üstünden çıkaramadığı kabanıyla, saçları yüzüne savrulurken kapıyı hızla açtı. Gözlerinde umudu, korkuyu ve aşkı anda yaşatan Ahu, karşısında umduğu insanı bulamayınca olduğu yerde çırpınarak küçük kız çocuğu gibi ağlamak istedi.

"Bu halin ne?"

"Halimden terk edildiğim belli oluyor mu?"

Yiğit'i kapı önünde bırakıp az önce sabırsızlanıp kalktığı koltuğuna geri döndü Ahu. Yorgunlukla bedenini koltuğa bıraktığında hamileliği yüzünden zorlukla oturuşu aklına takıldı. Hamile halini bilmesine rağmen genç adamın onu terk etmiş olmasına inanamıyordu bir türlü. Belinin arkasına rahat oturmak için yastık yerleştirmeye çalışırken huzursuz hareketleri yüzünden bir anda gözleri dolmaya başladı.

"Şaka mı yapıyorsun? Safa abi nerede?"

Zihninde dönüp duran ismi bir başkasının sesinden duyunca biriken göz yaşlaşlarını koy verdi Ahu. Lanet yastığı da belinin arkasına yerleştirememişti! Huzursuz oturuşuna, Safa'nın gidişine ve hiçbir şey bilmeyişine uzun süre ağladı.

Korkmaya başlayan Yiğit, ağlayıp duran ablasının yanına oturup omuzlarını sıvazlamaya başladı. Ağlaması bitene kadar Ahu'yu beklemeye çalıştı. Neyse ki Ahu da birkaç dakika içinde ağlayarak başına gelenleri anlatmaya başlamıştı.

"Beni terk etti! Sebep sunmadan basıp gitti. Sadece bunu yazmış," o anda yumruk yaptığı avcunu açıp kırışan kağıdı Yiğit'e uzattı Ahu.

Kağıdı elinden alırken tedirginlikle Ahu'ya baktı Yiğit ve "Kavga mı ettiniz abla?" diyerek haklı bir soru sordu.

Kafasını sinirle iki yana sallayan Ahu "Keşke etseydik! Hiçbir şey olmadı aramızda. Sabah mutlu mesut ayrıldık. Beni öptü ve işe gitti. Akşama yapmamı istediği yemeği bile söyledi. Ne oldu şimdi? Ne?!" evin içinde haykırarak bağırmıştı Ahu.

Kağıtta yazanları kolaylıkla okuyan Yiğit "Anlamıyorum. Başka bir şey olmuş olmalı. Aradın mı onu?" diyerek akıllıca fikirler sunmaya başladı.

"Aramaz olur muyum? Açmıyor bir türlü," yorulan sesiyle ve dalmaya başlayan gözleriyle televizyonun ekranından yıkık görüntüsünü izliyordu Ahu. Yiğit'in de başını eğmiş yanında kara kara düşündüğünü görünce aklına birden gelen fikirle genç adama döndü.

"Sen arasana! Senin aramalarını açar belki," dedi Ahu. Cümleyi kurduğu anda öylesine pişman olmuştu ki! Televizyonun ekranına yansıyan hamile ve çaresiz kadını dışarıdan bir gözle incelediğinde ne kadar acınası durduğunu düşündü. Güçlü ve gözü kara Ahu'ya yakışmayan bir karaktere bürünmüştü. Hem de sevdiği adam yüzünden bu haldeydi. Aşktan kaçan bir kadın kaderin cilveli döngüsünde aşk yüzünden karakterinden ödün veriyordu. Ne acınası bir hal böyle diyecekti genç kadın. Aklını topladıktan sonra, gelecekte yaşadıklarını düşününce kendisine acıyacaktı. Şu an sadece içindeki aşık kadının yönlendirmesiyle hareket edip umut denen ince dala tutunmaya ihtiyacı vardı.