အဆိပ်ပြင်းသော ကြင်ယာတော်၏ ပြန်လည်မွေးဖွားလာခြင်း (BL)

ch145 မြို့စားမင်းက အိပ်ရာပေါ်တက်ဖို့ကြိုးစား

မြို့စားမင်းက အိပ်ရာပေါ်တက်ဖို့ ကြိုးစား

ယနေ့ညသည် တုံးလင်အိမ်သားများ အိပ်မပျော်သည့်ည ဖြစ်သည်။ ရှန်လျန် အိပ်ပြန်ရောက်တော့  စိတ်ရောကိုယ်ပါ ပင်ပန်းလာမှန်း သိသဖြင့် ဖုရင်တို့ကအလိုက်သိစွာ လာမနှောင့်ယှက်ချေ။ ရှန်လျန့်ကိုချောက်ချဒုက္ခ‌ေပးဖို့ ကြိုးစားတဲ့လူတွေက အမျိုးတွေဖြစ်‌နေရာ  ကိုင်တွယ်ရခက်သလို၊ ခံစားရခက်လေသည်။

ဖုရင်တို့လည်း ရင်ထဲခါးသက်သက်ဖြစ်နေကြပြီး ကိုယ်ချင်းစာမိ၏။ ခုချိန်မှာ တစ်ယောက်ထဲ အေးအေးဆေးဆေးနားရအောင် လွှတ်ပေးထားတာ အကောင်းဆုံးအချိန်ပင်။

သူတို့မသိလိုက်တဲ့အချက်က ရှန်လျန်က ထိုလူတွေကို နဂိုထဲက ဆွေမျိုးလို့ တစ်ခါမှ စိတ်ထဲမထည့်ခဲ့တဲ့အပြင်၊ သင်ခန်းစာပေးဖို့ တွေးထားတဲ့အတိုင်း အစဉ်လိုက်ဖြစ်လာတာမို့ အတော်လေး စိတ်ကျေနပ် ကာ ပူပင်သောကဟူ၍ မရှိခဲ့။ ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း အခန်းထဲ တန်းဝင်ပြီး အားပြည့်အောင် အိပ်လိုက်သည်။

"အင်း...."

နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်လိုက်ပြီး‌နောက် ရီဝေဝေနှင့် မျက်လုံးဖွင့်လိုက်သည်။ နိုးနိုးခြင်းမို့ အမြင်မကြည်လင်ပဲ မှုန်ဝါးနေသည်။ အိပ်မက်‌လား တစ်ကယ်လား ပြတ်ပြတ်သားသားမခွဲခြားနိုင်ခင်တွင် တစ်ဖက်လူ၏ ရင်းနှီး‌နေ သည့် အသက်ရှုသံကို အတည်ပြုလိုက်၏။ ထို့နောက် အပြုံးတစ်ပွင့်က ပါးထက်‌ ပေါ်လာသည်။

"ဝမ်ရယ်က အိပ်ရာပေါ်တက်ရတာ အကျင့်လိုဖြစ်နေပါလား"

စနောက်ရင်း လက်မြောက်ကာ အကြောဆန့်လိုက်သေး၏။

ဖေးယွမ်ရွှင်းက သူ့လက်ကိုဆွဲယူကာ လက်ဖမိုး၌ အနမ်းတစ်ပွင့်ခြွေ၏။

"နိုးပြီလား"

နိုးနိုးခြင်း အသံခပ်အက်အက်ဖြစ်နေပုံက နားထောင်ရုံနဲ့ အတော်လေး ဆွဲဆောင်မှုရှိစေသည်။

"အိပ်ချင်မူးတူးဖြစ်နေတုန်းပဲ၊ ဘယ်အချိန်ရှိပြီလဲ"

ရှန်လျန်က တစ်ဖက်လူရဲ့ လက်ဖဝါးထဲက သူ့လက်ကို ဒီတိုင်းထည့်ထားလိုက်ပြီး ဆက်အိပ်ရန် ပြင်သည်။