ကြင်ယာတော်မင်းသမီးကံဆိုးပြန်ပြီ

Chapter 57

Chapter : 57 (ကျွန်မကို ခွင့်လွှတ်ပါ)

ရှဲ့ချောက်မျက်မှောင် အနည်းငယ်ကြုံ့သွား၏။

" ဆရာကျွန်မကိုပေးတဲ့ စာမေးပွဲမေးခွန်းကို ကျွန်မလက်မခံနိုင်ဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မမေးကြည့်ချင်တယ် အရင်တုန်းက ဒီလိုမျိုးမေးခွန်းကိုတစ်ယောက်ယောက် ဖြေခဲ့ဖူးပါသလား။ မဟုတ်ရင် ကျွန်မကိုပဲ သက်သက် ပစ်မှတ်ထားတာလားဆိုတာကို" ရှဲ့ချောင်က ဆက်ပြောလိုက်သည်။ " လျှို့ဝှက်ကြံစည်တာမျိူးကို ကျွန်မမုန်းတယ်၊ ဆရာက ပညာတတ်တစ်ယောက်ပါ။ ဆရာ့မှာ ကျင့်ဝတ်ရှိမယ်ဆိုတာ ကျွန်မပြောနိုင်တယ်။ ဒါကြောင့် ဒီလို သတ်မှတ်ချက်ကျော်နေတဲ့မေးခွန်းက ကျောင်းတော်ကို ကိုယ်စားပြုတာလား ဒါမှမဟုတ် ဆရာ့ကိုလား"

သူမမေးခွန်းကိုဖြေနိုင်သည်။ ဒါပေမယ့် သူမအနိုင်ကျင့်မခံနိုင်။

ဆရာက ရိုးရိုးတန်းတန်းပဲ ပြောလိုက်သည် " ဒီမေးခွန်းက ကျောင်းတော်ကပဲ ဖြစ်ဖြစ် ငါ့ဆီကပဲဖြစ်ဖြစ် ဘာကွာခြားသွားမှာမလို့လဲ။ မင်းမဖြေချင်ဘူးဆိုရင် ထွက်သွား"

ရှဲ့ချောင် အနည်းငယ်သာ ပြုံးလိုက်၏။

ရှဲ့ချောင်က ဖြည်းဖြည်းချင်းဘဲပြောသည်။ " ကျွန်မက အဆင့်လေး အရာရှိတစ်ယောက်ရဲ့ အကြီးဆုံးသမီးပါ။ ကျွန်မက မွေးစားခံထားရတာ မဟုတ်သလို အ‌ယောင်ဆောင်ထားတာလည်း မဟုတ်ဘူး။ ဘယ်သူမှမပြောပဲ သိနိုင်တဲ့ စည်းကမ်းက ဒီကျောင်းတော်ရဲ့ ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲမှာ အရေးနဲ့ အဖတ်ပဲ ဖြေရတာဆိုတာ။ ဘယ်လို လုပ်ပြီး ကျွန်မ အလှည့်ရောက်မှ ပြောင်းသွားရတာလဲ။ ကျောင်းတော်က...... ဆုံးဖြတ်တာလား"

ဆရာကြီးသည် ဒေါသကြောင့် မျက်နှာနီရဲနေသည်။

" ငါဒီမေးခွန်းကို ပေးတာက မင်းတစ်ယောက်တည်းကိုဘဲ။ ရှဲ့သခင်မလေး အသက်က ၁၅ ၁၆ လောက်၊ ဟုတ်တယ်မလား။ ဒီလောက်ကျမှ ကျောင်းတော်ကို ဝင်တာက ‌အတော်‌နောက်ကျနေပြီ။ မင်းအတွက် ကျောင်းတော်မှာ ပညာသင်ယူဖို့ အချိန်နည်းနည်းဘဲ ရှိလိမ့်မယ်။ ဒါကြောင့် ဝင်ခွင့်လိုအပ်ချက်က မြင့်နေရတာ။ မဟုတ်ရင် မင်းအတွက် အမှီလိုက်ဖို့က ခက်သွားမယ်" ဆရာကပြောလိုက်သည်။