Alternatif Naruto hikayesidir...
Naruto , Sasuke ve Sakura'nın kendi içinde ki dertleri gün geçtikçe ölümcül bir hâl almaya başlar. Şuanlık bir sorun yokmuş gibi gözükse de bu sadece kıyametten önce ki normal günlerdi. Bu kıyametten sonra ise bütün...
Herkes şaşkın bir şekilde Hizashi ve Hinata'nın sarılmasını izliyordu.
Hinata'dan :
Babama onca söylediğim laftan sonra hâla sessizliğini sürdürdüğü için beni kâle almadığını düşündüm. Bu yüzden tam arkamı dönüp buradan gideceğim sırada babam beni durdurmak için ilk defa bana samimi bir şekilde kızım demişti. Büyüyen gözlerle babama baktığım sırada ikinci bir şoku babamın bana sarılması ile yaşamıştım.
Şaşkınlığım yüzünden kekeleyerek "B-baba..." dedim.
Babam üzgün bir şekilde "Özür dilerim kızım... Biliyorum sana karşı sert ve kaba davranıyorum ama bunun sebebi senin kız olman yüzünden değil." dedi.
"Neden peki ?" diye sordum.
Babam gözlerini kapatarak "Bana anneni hatırlatıyorsun." dedi.
Şaşırarak "Annemi mi ?" diye sordum.
Babam yanında ki masanın çekmecesini açtı ve çekmecenin içinden bir fotoğraf alıp bana gösterdi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Fotoğraf annem Hyuga Natsu'nun fotoğrafıydı. Annemin gülümseyerek çıktığı fotoğrafı gördüğümde yüzümde buruk bir tebessüm oluşmuştu.
Babam bana bakarak "Anneni gördüğüm andan itibaren kalbim onun için atmaya başlamıştı. Annene olan sevgimi anlatabileceğim bir kelime bulamıyorum. Ancak ne kadar sevdiğimi anlamışsındır." dedi.
Kafamı onaylarcasına aşağı yukarı salladıktan sonra "Anlıyorum." dedim.
Babam "İşte ben anneni bu kadar çok severken onu senin doğumunda kaybettiğim için içten içe seni suçlu görüyordum. Senin yüzünden Natsu'mu kaybettiğimi düşünüyordum." dedi.
"..." hiçbir şey diyememiştim. Böyle bir durumda bende kendimi suçlu hissediyordum. Benim güzeller güzeli annem beni yaşatmak için kendi yaşamından vazgeçmişti.
Babam "Biliyorum Natsu bütün bunları göze alarak seni doğurmayı seçti ama yine de onun ölümünü kabullenmekte zorlanıyorum." dedi.
"Annemi hiç tanıma fırsatı bulamadım. Ama buna rağmen beni kendi yaşamından daha çok sevmesi bile ne kadar iyi bir insan olduğunu gösteriyor." dedim.
Babam "İşte bu yüzden bende böyle bir insanı kaybetmenin sinirini senden çıkardım. Annene çok benziyorsun bu yüzden seni gördükçe aklıma hep Natsu geliyor. Bu yüzden sana bu zamana kadar kaba ve sert davrandığım için benden nefret edebilirsin ama yinede senden özür diliyorum kızım." dedi.
Sulu gözlerimle tebessüm ederek "Sana sinirlenebilirim ama asla nefret etmem baba , bu sana olan sevgimi değiştirmez." dedim ve ilk defa kendimde büyük bir cesaret bularak babama sımsıkı sarıldım.
Babamda aynı şekilde bana sarıldı. Bu sarılma anı o kadar güzeldi ki yeryüzündeki bütün hazineler yanında önemsiz kalırdı. Kendimi şuan o kadar güvende hissediyordum ki sanki bana şuan hiçbir kötülük zarar veremez gibiydi.
