Aşkıma Mafya - İNFİAL (FİNAL)

13. Bölüm: ÖLÜRSEN ÖLÜRÜM!

Bölüm Şarkısı: Özlem TEKİN- Kimse Bilmez...

Multi:Onur

''İnsan bir şeyi elde etmek için çabalar.

Onu elde edince de bir kenara atar.

Gerçek değerini ise onu kaybedince anlar.''

Dostoyevski

6 SENE ÖNCE 'den devam

Sorunsuz bir şekilde kokteyl bitmiş, misafirler dağılmıştı. Poyraz'ı sarışını yolcu ederken görmüştü Doğanay. Poyraz, o kadın ile gitmemiş lakin buluşmak için sözleşmişti.

Doğanay kendini omuzundaki büyük bir yükle havuz başındaki şezlonga bıraktı. Oturduğu yerde dikleşti. Çakırkeyif bir hali vardı. Biraz içmişti. Düşünmekten kafayı yiyen varsa eğer bu kesin Doğanay olurdu. Yaşadıkları hayat bir türlü yoluna girmiyordu ve Poyraz'a karşı olan hisleri de genç kızı girdaba sokmaya yetiyordu.

Sessizlikti istediği, şu an tam da sessiz bir anın içindeydi.

Ancak kafasının içindeki sesler bir türlü susmuyordu. Belki de abisiyle Amerika'ya gitmeliydi. Ama kaçmak korkaklıktı. Ve kaçtığın her şey her zaman seninle gelirdi.

Düşünceleriyle boğuşurken arkasından yaklaşan Selim'i fark etmedi. Selim, Doğanay'ın dalgınlığından yararlanarak tek bir hamle de kucağına aldı.

''Şimdi ayılma vakti, çirkin ördek!'' diyerek havuza doğru yürümeye başladı. Doğanay durumu fark ettiğinde çakırkeyif haliyle çırpındı ve söylendi;

''Ya bırak beni! Selim kime diyorum... BIRAK!'' diye cırladığında Selim genç kızı havuza atarken pisçe sırıttı;

''Bıraktım!''

''Aaaa-'' diye havuza keskin bir dalış yapan Doğanay çakırkeyiflikten biraz çıkmıştı. Selim, Doğanay'ı anlamaya çalışıyordu gerçekten. Ona yardımcı olmak için elinden gelen her şeyi yapardı; her şeyi...

Bazen Doğanay'ın tavırlarını ergenliğe bağlıyordu sonuçta kendisinden üç yaş küçüktü. Ama sonra düşünüyor ki Doğanay'a ergen olma hakkı verilmemişti; kendisi gibi, Poyraz gibi...

Doğanay hala sudan kafasını bile çıkarmamıştı. Düşüncelerinden böyle kurtulabileceğini düşünmüştü, ne ironi ama...

Bacaklarını karnına çekmiş, ellerini sımsıkı dizlerine sararak suyun dibinde oturmuştu.

''Doğanay? Hadi çık artık...'' dedi Selim çıkmayınca merak etmişti.

''Ah be Doğanay, bir kere de yapma şunu!'' diyerek tişörtünü çıkardı ve havuza atladı.

Doğanay'ın yanına ulaştı ve onu suyun yüzeyine çıkardı. Doğanay çok yorgun hissediyordu o yüzden karşı koyamadı. Suyun yüzeyinde ikisi de nefes nefeseydi. Nefesini ilk düzenleyen Selim konuştu.

''Yapma şunu! Bir daha sakın duydun mu? Beni korkutmak hoşuna mı gidiyor bilmiyorum ki!'' diye azarladı Doğanay'ı.

''Ölürsem üzülür müsün?'' dedi nefesini düzenlediğinde. Bir hamlede Doğanay'ın kolunu tutup kendine çekti, şimdi yüz yüzelerdi;

''Ölürsen, ölürüm çirkin ördeğim!'' dedi. Doğanay kollarını Selim'in boynuna doladı ve sıkıca sarıldı. Selim de sıkıca genç kızın beline sarıldı. Doğanay kulağına fısıldadı;