Aşkıma Mafya - İNFİAL (FİNAL)

50. Bölüm: UNUTMA DOĞANAY, SÖZ NAMUSTUR BU ALEMDE!

Bölüm şarkısı: Pera - Sevdiğim Kadın

''Poyraz esen bir rüzgarda savruldu aşk...''

DOĞANAY

Hızla koşarak kapıyı açtım. Karşımda gördüğüm kişiyle yüzümün renginin değiştiğini hissedebiliyordum. Konuşması acı bir şekilde yüzüme vurduğunda dil damağım kurumuştu. Sahi ne demişti;
"Beni gördüğüne bu kadar sevineceğini bilseydim, emin ol daha önceden gelirdim güzelim!"
Bana güzelim demesini midem kaldırmıştı.

İlk şoku atlattığımda kapıdan dışarı çıkıp kapıyı kapattım. Onur'un Poyraz ile karşılaşmasını kesinlikle istemiyordum! Ellerimi göğsümde bağladım ve kafamı ona doğru kaldırdım. Soğuk bir sesle; "Ne işin var burada?" diye sordum. Yüzüne alaycı bir gülüş yerleştirerek beni cevapladı.
"Aa, çok ayıp Doğanay! Misafir böyle mi karşılanır?"
Gözlerimi abartılı bir şekilde devirdim.
"Niye geldin Poyraz?!"
Yüzündeki alaylı ifade yavaş yavaş silinirken gözlerimin tam içine baktı.
"Verdiğin sözü ne çabuk unuttun! Halbuki Onur'a kanımı vermem karşılığında ne istersem yapacağımı söylemiştin!"
Söyledikleri beynimde yankılanırken bu ayrıntıyı nasıl unuttuğumu düşündüm. Her gün ve hatta her an hayatımda yeni bir olay olurken bunları unutmam gayet normaldi aslında!

Kafamı çevirdiğimde bahçedeki çardağa gözüm takıldı.
"Gel şurada oturup konuşalım olur mu?" diyerek elimle çardağı gösterdiğimde önümden sinirle geçti. Unuttuğum bir söz için çok kırılmıştı anlaşılan. Çardağa oturduğumuzda aramızda bir kaç dakika sessizlik oldu. Onun bakışlarını üzerimde hissettiğim için bir an önce konuya girmem gerektiğini düşündüm. Sahte bir öksürükle boğazımı temizliğimde bana daha da çok dikkat kesildi.
"Anladığım kadarıyla buraya benden ne istediğini söylemek için geldin?"

"Kesinlikle!" diye sert bir tepki verdiğinde yutkunmadan edemedim. Gözlerinin yeşili iyice koyulaşmıştı. Elimden geldiğince dik durmaya çalışarak konuştum;
"Benden ne isteyeceksin Poyraz?" diye sordum. Çok fazla uzatmanın alemi yoktu.
"Senden, seni istiyorum Doğanay! Yağız baba ile barıştım ve konuştuk. Eğer benimle gelirsen seni affedecek ve evlenmemize izin verecek!" dedi.
Babam beni affedecekti demek! Aman ne güzel! Her zaman olduğu gibi yine kendi istediği olsun istiyordu ve gözünü o kadar karartmıştı ki Onur ile olmayayım diye Poyraz'ın bana olan aşkını kabul etmişti! Eskiden manevi oğlu yerine koyduğu Onur'a şimdilerde neden bu kadar çok öfkeli hala çözememiştim. Onur olmasın da hayatımda kim olursa olsun mantığı güttüğüne şu an emin olmuştum. Beni asıl şaşırtan Poyraz'ın bana hissettiği duyguların gözünü iyice karartmış olması. Kendisine aşık olmadığımı ve aşık olmayacağımı bile bile hala beni istemesi Poyraz'ın ne kadar değiştiğini delaletti sanırım...

"Demek öyle, babam beni affedecek ha! Üstelik seninle de evlenmeme izin verecek! Tabi benim ne hissettiklerimin bir önemi yok! Poyraz sen bu değildin, ne oldu sana böyle! Sadece kendini düşünür olmuşsun!" dedim kendimden emin bir şekilde.
"Söz vermiştin Doğanay!" dedi Poyraz. Bir yere kitlenmişti sadece.
"At gözlüğü takmış gibi sürekli söz, söz deyip durma Poyraz! Görmüyor musun benim Onur'a ne kadar çok aşık olduğumu?" diye sordum.

Ellerini masaya vurarak ayağa kalktı.
"Görmüyorum lan, var mı görmüyorum! Sadece seni istiyorum o kadar! Unutma Doğanay, söz namustur bu alemde!" diye bağırdı. Poyraz'ın bağırmasından sonra etrafa baktım. İnşallah Onur duymamıştır diye düşünürken Ayşen Hanım sesleri duymuş olacak ki çardağa geldi. Bir Poyraz bir bana baktığında ayağa kalkıp yanına gittim.
"Kızım hayırdır? Ne bu bağırış sesleri?" diye sordu.
"Poyraz ile konuşmamız gerekenler var Ayşen teyze, lütfen Onur'a söyleme Poyraz'ın geldiğini mazallah dikişlerini falan zorlarsa yarın doktor yeniden dikiş atmak zorunda kalır!"
"Tamam kızım, sakin ol! Sen konuşman bitince eve gel hemen olur mu?" dediğinde gözü Poyraz'a kaydı ve sonra;
"Mutfak camından ara ara bakacağım, gözüm üzerinizde bir terslik olursa bana seslen merdaneyle gelirim evel Allah!" dedi. Gülümseyerek;
"Tamam, Ayşen teyzem sen merak etme! Hem Poyraz bana zarar vermez!" dedim.