Aşkıma Mafya - İNFİAL (FİNAL)

2. Bölüm: DOĞANAY SANA AŞIK!

Multimedia : Poyraz

Keyifli Okumalar; Sevgilerle 💙💜

''Aşk neydi?

İnsanın geçmişiyle geleceği arasında köprü olabilir miydi?''

Bir gün önce

POYRAZ

Bundan bir ay öncesine kadar Doğanay'a karşı olan hislerimin adı kardeşlikti. Daha doğrusu ben öyle sanıyord+um. Doğanay, Selim ve ben beraber büyümüştük bu evde. Kardeş kardeşe yıllarımızı devirmiştik. Birkaç ay önce hislerime farkındalık kazandıran bir olay olmuştu. Doğanay'ı kaçırmaya çalışmışlardı. Küçük beyinli birkaç kişinin oyununa Doğanay tek başına yeterli gelmişti. O gün biz onu her yerde ararken sapasağlam bir şekilde karşımıza gelmesi yüreğime su serpmişti. O gün anladım ki Doğanay sadece koruduğum kadın değil, çocukluk arkadaşım değil. Daha fazlası benim için.

O başına buyruk asi tavırlarıyla ve bazen de çocuksu havasıyla bir bütündü.

Bugüne kadar hiç Doğanay'ı ne yargılamıştım ne de kendi içimde sorgulamıştım.

O böyleydi. Ve ben...

Ve ben sanırım onu bu yüzden seviyordum...

Ona olan hislerimi bu kadar geç anlamam ne ironiydi ama. Hayatımda kendimi bildiğimden beri tanıdığım tek kızdı. Hatta annemden daha fazla görmüştüm ve görüyordum da Doğanay'ı. Annem ve babam ben on yaşındayken saldırıya uğramış öldürülmüşlerdi.

Babamın en yakın arkadaşı Yağız amca yani Doğanay'ın babası beni yanına alıp büyütüp, okutmuştu. Kimselere yem etmemişti beni. Ne kızı Doğanay'dan ne de oğlu Batuhan'dan ayırmıştı. Beni bu eve getirdiği ilk günü hatırlıyorum da bir erkeğe yakışı kalmaz bir şekilde ağlıyordum.

Hem korkumdan hem de acımdan. On yaşındaydım belki ama etimden et koparılıyor gibi ağlıyordum. Çocuktum işte... tam o sırada yanıma küçük bir kız geldi ve bana;

''Erkekler ağlar mı hiç?'' dedi kafamı yerden kaldırıp gözlerinin içine baktım. Ağlayıp ağlamamak arasında git geli yaşatmıştı o an bana.

''Ağlamaz mı?'' diye soruverdim bir anda çıktı ağzımdan.

''Hayııırr!'' dedi bilmiş bir edayla.

''Nedenmiş o, tabi ki ağlar bak nasılda ağlıyorum!'' diyerek gözyaşlarımı göstermiştim. O zaman ki ağzıma edeyim ben.

'' 'Erkek adam ağlamaz' dedi babam. Abim de ağlamıştı ona çok ama çookkk kızdı!'' 'çok' kelimesini uzatarak söylemiş kollarını kocaman açmıştı. Bu onu olduğundan daha tatlı ve bebeksi göstermişti.

''Erkeklerin de duyguları vardır tamam mı?'' dedim son kelimelerimi bastırarak söylemiştim.

''Babam bana bile kızıyor ağladığımda tabi o öyle yapınca ben daha çok ağlıyorum ama neyse,'' diyerek omuz silkti.

''Erkekler ağlamazmış tamam da sana niye kızıyor anlamadım ki?'' dedim merakıma yenik düşmüştüm işte.

''Çünkü ben Yağız Sert'in kızıymışım güçlü olmalıymışım...'' omuz silkerek devam etti.

''...saçma hem de koskocaman saçmalık işte'' beni güldürmüştü. Yaptığına memnunca sırıttı

''hah şöyle gül işte abicik'' diyerek yanaklarımı çekiştirdi. Tabi bu kız Doğanay'dan başkası değildi bana ilk ve son kez abi demişti o zamanlar ve ben kendimi onun 'abiciği' olmaya adamıştım. Belki de zamanla içimde oluşan duyguları hiç açığa çıkarmamış ve anlamlar yüklememiştim.