Aşkıma Mafya - İNFİAL (FİNAL)

47. Bölüm: İYİ Kİ VARSIN!

Bölüm Şarkısı: Selim Güngören - Aşıklar Şehri

>Sizleri daha fazla bekletmemek adına grip halimle aklıma gelenleri çabucak yazdım :) İnşallah beğenirsiniz :)

>AŞKA EMANET adlı hikayemin de yeni bölümünü paylaştım, onu da okumadan geçmeyin :) Konusunu beğeneceğinizi düşünüyorum ;)

Keyifli okumalar; SEVGİLERLE ❤ ❤

''Varlığına şükredilen bir aşk...''

DOĞANAY

Yoğun bakımdan çıkan doktoru görünce Timuçin'in kolları arasından sıyrılarak doktorun yanına koştum. Doktor, ağzındaki maskeyi çıkardı ve tebessüm ederek konuştu; "Gözünüz aydın! Onur Bey uyandı,"
Doktorun konuşması ile derin bir nefes aldım. "Ohh, çok şükür sana Allah'ım!" dedim. Gözyaşlarım ardı ardına akarken, bu sefer mutluluktan ağlıyordum. Çevremdekilerin mutluluk nidaları kulaklarımı doldurduğunda yanlış duymadığımı anlamış oldum. Sevdiğim adam, aşkım, can parçam sonunda uyanmıştı. Doktor, yanına gelen hemşirelerle birlikte Onur'u normal odaya almak için gitti.

Ne zaman geldiğini idrak edemediğim abim Batuhan hemen bana sarılmıştı. Bende kollarımı onun boynuna doladım. "Onur yaşıyor, aşkım uyandı abi!" dedim. "Seni asla bırakmayacağını önceden söylemişti zaten. Pis herif boş yere üzdü bu kadar seni!" diyen abimin sesini duyduğumda yüzüm ilk defa gülmüştü. Abimin kollarından çıktığımda Ayşen Hanım'ı gördüm. Benim gibi kendisi de mutluluktan ağlıyordu. Ayhan Bey, sıkıca karısına sarılmış, onu teselli ediyordu. Kaç yıllık evli olmalarına rağmen hala bu kadar birbirlerine aşık olmaları harika bir şeydi benim için. Onları izlediğimi ilk fark eden Ayşen Hanım oldu ve bana kollarını açtı. Ayşen Hanım'ın bana kollarını açtığını gören Ayhan Bey'de bana kollarını açınca ne yapacağımı bilemedim. Aramızda en fazla beş adımlık bir mesafe vardı. İkisi de bana gözlerindeki şefkat ile bakınca sonunda dayanamayıp kendimi ikisinin kolları arasında buldum. Biri sağdan biri soldan bana sıkıca sarılmışlardı. Onur benim yüzümden bu haldeyken beni böyle sarmalamaları içimi acıtıyordu. Onur'un ailesi gerçekten iyi insanlardı.

Onur'u normal odaya almışlardı. Şimdi ise sıra beklemekteydi. Önce ailesi girerdi odaya acaba sıra bana ne zaman gelirdi? Bana aşkla bakan gri-mavi gözlerini görmek için sabırsızlanıyordum. Odadan çıkan hemşirelerin suratları hep asıktı. Bir terslik olduğunu düşünmeye başlamıştım. Doktor odadan çıktığında doktorun tam karşısında duruyordum. Doktor bezgin bir şekilde konuştu;
"Allah aşkına Doğanay kim? Onur Bey, Doğanay bey gelmeden muayene olmayacağını söylüyor!" dedi. Herkes gülmeye başladığında ben kıpkırmızı kesilmiştim. Doktor adımdan dolayı beni erkek sanmıştı.

Yüzümdeki aptal gülümsemeyle bir süre konuşamadım. Ayhan Bey, elini omzuma atıp beni göstererek doktora cevap verdi; "İşte Doğanay kızımız! Oğlumu tanırım, Onur gelinini görmeden size rahatlık vermeyecek Doktor Bey." dedi. Doktor bana mahcup bir şekilde baktı.
"Doğanay Hanım, kusura bakmayın lütfen. Onur Bey'i görebilirsiniz ve onu muayene olması için ikna edin lütfen! On dakikanız var." dedi doktor.
Ben minnetle doktor ve Ayhan Bey'e baktım. Birilerinin beni engellemesinden korktuğum için hızla odaya girdim.
Kapıyı kapattım ve sırtımı kapıya yasladım. Onur'un kafası cam tarafına dönüktü. Görebildiğim kadarıyla gözleri açıktı. Bir süre hareket etmeden onu izledim. Ta ki Onur'un hasta haliyle kendisinden beklenmeyecek kadar gür olan sesini duyana kadar!

"Doğanay'ı görmeden beni asla muayene edemezsiniz!"
Benden tarafa hiç bakmadığı için beni doktor veya hemşire sanmıştı.
"Onur..." dedim cılız bir sesle. Beni duyup duymadığından bile emin değildim. Onur'un kafası hızla bana döndü. "Doğanay!" dedi sert sesiyle ve yataktan kalkmaya çalıştı. Hızla ona doğru koştum. Canı yanmış, kafası yastığa geri düşmüştü.
"Şşştt, aşkım kalkamazsın! Allah korusun dikişlerin patlar!" dedim.
"Nerdesin sen be kadın?!" dedi ve serum takılı olmayan koluyla beni yatağa çekti. Yatağın boşta kalan kenarına oturduğumda ilk şoku atlatmıştım.
Sağ elimle yanağını okşarken konuştum.
"Burdayım..."