Aşkıma Mafya - İNFİAL (FİNAL)

31. Bölüm: AŞK BİR AN'DIR!

Bölüm Şarkısı: Changmin- love is the moment  ( şarkının adının geçtiği yerde başlatınız gençler ve anı yaşayınız :) ❤ )

''Aşk bir an'dır. Hem de hiç beklemediğin bir an'ın içinde saklıdır... ''

Doğanay

Hata yapmıştım! Büyük ve geri dönülmez hatalar... Onur'a karşı gardımı indirmeme, o güçlü ve yıkılmaz havamın sönmesine hangi tür bir duygu sebep olmuştu acaba?
Bana bağırıp, çağırarak sinirini atmaya çalışıyordu. Oturduğum arabanın koltuğunda dizlerimi kendime çekip, dizlerime sarıldım. Kafamı da dizlerime koyup küçülebileceğim kadar küçüldüm.

Dokuz yıl aradan sonra hala ağlayamasam da ilk kez gözlerim dolmuştu. Bunu bana yapan adam ise hemen yan tarafımda oturuyordu. Konuşmaya çabaladım;
"Ben-" dedikten sonra gelen hıçkırık zaten tamamlayamayacak olduğum cümleyi sonlandırmıştı.

Kafamı camdan tarafa çevirdim. Onur'un gözlerine bakmaya cesaretim yoktu. Sonbaharın başlangıcı olduğumuz bu eylül ayında dalgalar kıyıya vuruyordu. Aslında kıyıya vuran dalgalar beni yansıtıyordu. Bende dalgalar gibi oradan oraya vuruyordum. Canım yanıyordu ama sesim çıkmıyordu, tıpkı kıyıya sertçe vuran dalgalar gibi...

"Gel buraya," diyen Onur'un sesi az da olsa sakin çıkıyordu.
"İs-temiyo-rum.." dedim ağzımdan kaçan hıçkırıkları önleyemeyerek. Aynı zamanda da Onur'un bana doğru uzanan ellerini itiyordum.
"Bir kere de inat etme be kızım!" dedi ve beni belimden kavrayarak kucağına yan bir şekilde oturttu. Sırtım arabanın kapısına değiyordu.

"Bırak beni!" diye cırladım aslında bırakmasını isteyip istemediğimi bile bilmiyordum.
"Bırakmam!" dedi ve tahminimce daha rahat edebilmek için koltuğunu biraz geriye itti. Kollarıyla beni sarmaladı. Debelenmelerim boşa çıkınca hareket etmeyi kestim. Kafamı kendi göğsüne yasladı. Onur'un kucağında olmak garipti.

Bu bir ayda ya kucağında ya omzunda ya da sırtında olduğum adam,
Dudağımdan öpen, bana hiç hissetmediğim garip duyguları tattıran bir adam,
Utanmayan, kızarıp bozarmayan beni bile söz ve hareketleriyle kulaklarıma kadar yakan adam, Onur...

Çenesini kafamın üstünde sabitledi. Kollarıyla beni sıkı sıkıya sarmıştı.
"Üzgünüm, " diye ikimizin duyabileceği tonda fısıldadı.
"Üzgünüm deme! Bana sürekli bağırıp çağırıyorsun! Onun yerine bana kölen gibi davranmayı kes! Beni hiç düşünmüyorsun. Beni kaçırmış olman bana istediğin gibi davranma hakkını sana tanımaz! Bana hiç değer vermeyen hödüğün tekisin işte sen!!!" dedim bir solukta.
"Sana verdiğim değeri bir bilsen dudağın uçuklar Doğanay!" dedi. Böyle bir sözün üstüne ne denirdi, hiçbir fikrim yoktu.

Konuyu değiştirmek için kafamı göğsünden kaldırdım ve gözlerine baktım;
"Bana söz vermiştin? Bilmem gereken bir sırrı söyleyecektin hani?"
"Şimdi sırası değil!"
"Hayır! Tam da sırası.." dedim.
"Şu inat huyundan vazgeçmeyeceksin değil mi?"
"Ee ne demişler; can çıkar huy çıkmaz Onur efendi!"
"Bu sözün en büyük kanıtı da sensin zaten!"
"Anlat?" diyerek ısrar ettim.
"Sana anlatmam gereken iki tane sır var. Sana yaşattıklarımdan sonra bunları anlatmayı kendime borç saydım." dedi ve derin bir nefes aldı;

"Böyle bir şeyi nasıl anlatırım bilmiyorum ama... Lafı uzatmayacağım! Doğanay, sen benim karım olacaktın!" dedi. Kurduğu cümleyi idrak ettiğimde yüksek sesle bağırdım.
"NE?!"

"Yargılamadan, kızmadan sadece dinle! Bundan altı yıl kadar önce, yani ben ihanete uğramadan önce; baban ile birlik olmuş gücüme güç katıyordum. Günlerden bir gün Yağız Bey benimle konuşmak için şirkete çağırdı. Bana, seni benden başka kimseye emanet edemeyeceğinden bahsetti. Bende babana Poyraz ve Selim'in varlığını hatırlattım. Baban ise onların hala çocuk ve hovarda olduğunu, sana sahip çıkacak güçte olmadıklarını söyledi. Kimse olmasa da bu kızın bir abisi var dedim ve baban güldü. Sonra bana gelecekte çok daha güçlü biri olacağımdan bahsetti." dedi ve derin bir nefesi daha içine çekti Onur. Pür dikkat onu dinliyordum, ağzından çıkan hiçbir kelimeyi kaçırma gibi bir lüksüm yoktu. Çünkü bir daha bu şansı elde edemezdim.