Aşkıma Mafya - İNFİAL (FİNAL)

ÖZEL BÖLÜM SERİSİ: 3. BÖLÜM - SON

ÖNEMLİ!!

Arkadaşlar merhaba; 3-4 aydır kafama takılan, yazmak istediğim bir çift var Aşkıma Mafya'dan. Siz Aşkıma Mafya'dan hangi çiftin hikayesini okumak isterdiniz..? Ve o çifti istemenize neden olan unsur nedir?

Bölüm Şarkısı: Eğer istersen (Onur & Doğanay'ın şarkısı 🫶)

Keyifli Okumalar; Sevgilerimle 😇

VEDA

ONUR

Sabah olduğunda her zamanki gibi ilk ben uyanmıştım. Bir süre oğlum ve karımı izledim. Bu aile yıkılamazdı, yıkılmamalıydı. Hatalar yapmıştım. Kaybetme korkuma yenik düşüp deli dumrulumu en zor anında yalnız bırakmıştım. Oysa herkes yanındaydı ben olmasam bile olur yanılgısına kapılmıştım.

Her şey daha püripaktı artık. Doğanay ve Göktürk olmadan nefes almam mümkün değildi. Ancak Doğanay benim çocuk isteğim yüzünden benden vazgeçmeye hazırdı. Bilmediği şey ondan başkasının teni bana haramdı. Sevmeyi geç, bakamaz ve dokunamazdım bile. Alev ile konuşmam gereken konu aklıma gelince onların odasına doğru yöneldiğimde aşağıdan gelen ağlama sesi dikkatimi çekti.

Umut...

İçi parçalanırcasına ağlıyordu küçüğüm. Daha fazla dayanamayıp tersi istikamete yönelip aşağı kata indim. Evin yeni genç yardımcısı susturmaya çalışıyor ancak başaramıyordu. Adını bile bilmediğim bu kızcağız bile küçücüktü. Nasıl sustursun ki?

"Ne zamandır ağlıyor böyle?" sordum. Dikkatini çektiğimde adımlarını durdurdu ama kucağında bebeği sallamaya devam ediyordu.
"İki saattir böyleyiz Onur bey. Alev hanım daha fazla dayanamadı uykusuzluğa, Esma bebekte durmayınca gitti mecburen." diye açıkladı.

Çenemi sıvazlarken düşünüyordum. Ya iyi bir şeyler yapacaktım ya da tamamen boka batacaktım. İçimden siktiri çektim. Benim hayatım zaten ya hep ya hiç değil miydi sanki?

"Adın neydi senin kızım?" diye sordum.
"Songül efendim." dedi.
"Memnun oldum Songül. Sen zaten beni tanıyorsun. Şimdi Umut'u bana verebilirsin. Sen git uyu biraz."

"Efendim nasıl olur öyle? Alev hanım bana emanet etti." Dedi.
Gülümsedim. "Korkma Songül. Alev kızmaz bana. Ver bakalım şu güzelliği bir sakinleştirelim." dedim.

Ellerimi uzattım. Songül ilk başta çekinse de kibar bir şekilde kucağıma verdi ağlayan güzeli. Ellerimin arasında küçücük kalan ve ağlayan meleğe baktı. Ağlamaktan kızarmaya başlamıştı. Sanki ailesinin başına gelen trajediye şahit olmuştu da bu ağlayışlar bundandı.

Kokusu aramızdaki mesafeye rağmen burnuma dolarken dikkatli bir şekilde yüzüstü olacak şekilde omzuma yatırdım. Bir elimle poposundan destek olurken diğer elimle de sırtını sıvazlamaya başladım. Songül'ün şaşkın bir şekilde bana baktığını gördüm.

"Göktürk en çok böyle omzumda yatınca sakinleşirdi, Umut da sakinleşecek mi acaba?" dedim. Songül tebessüm etti. "Onur bey, az da olsa ağlaması kesildi. Yerini sevdi sanırım." dedi. Duyduğum beni mutlu etmişti.
"Ee hadi o zaman Songül, sen git uyu. Ben hallederim gerisini." dedim. İtiraz etmeye kalkacakken tek kaşımı kaldırıp sert bir şekilde baktım. El mecbur gitmişti. Salonda volta atmaya başlamıştım.

Omzuma yüz üstü yatırdığım ve sırtını sıvazladığım küçüğümün keyfi yerine gelmeye başlamıştı. Kalbim Umut'un sıcaklığıyla dolmaya başladı. Bu hissi daha önce iki kere defa yaşamıştım. Biri Doğanay'a aşık olduğumda, ikincisi Göktürk doğduğunda. Şimdi ise bu üçüncü his ile boğuşuyordum.