Kidnapped| L.S

Hoofdstuk 1

POV: Louis
Lieve papa, aangezien je weg bent uit mijn ogen communiceer ik met je op deze manier. Ik moet toch iets verzinnen om verder te kunnen gaan. Sinds jij hier niet meer bent is de situatie alleen maar verslechterd. Mama denkt me te helpen door de zeggen dat ik in therapie moet gaan en erover moet praten maar dat wil ik niet, dat kan ik niet. En dat terwijl zij niets doet dan huilen om jou verlies. Ze denkt dat ik het niet doorheb maar ik hoor haar wel praten in haar slaap, roepend naar jou.. ik hoor haar wel huilen als ik in bed lig.. ik zie de pijn in haar ogen als jouw naam valt. Ik voel hetzelfde als zij alleen ik toon het niet aan de medemensen. Ik lijd in stilte. Een onzichtbare messteek in mijn hart. Papa ik mis je.. kon ik het verleden maar uitwissen.. Ik wou dat je hier was.. Louis.

Ik zet een punt achter mijn zin en sla mijn dagboek dicht. Op deze manier praat ik toch nog tegen mijn vader. Het is ons geheim. Niemand mag het weten en al helemaal mijn moeder niet. Zij zal me voor gek verklaren en in de stres schieten. Dat doet ze om het minste geringste. Daar word ik zo moe van. Ik zucht en doe mijn dagboek in mijn schooltas als ik de bel hoor gaan. 'Meneer Tomlinson, kan u nog even bij me komen?' vraagt meneer de Lange. Ik knik en loop naar hem toe. 'Je cijfers gaan nogal achteruit Louis, wat is er aan de hand?' vraagt hij. Ik slik en friemel zenuwachtig aan de rits van mijn jas. 'Ik ben gewoon een beetje moe maar ik zal wel harder werken' antwoord ik terwijl mijn ogen op de grond gericht staan. 'Weet je zeker dat er niet meer is?' vraagt hij. 'Nee maakt u zich geen zorgen'. Voor hij nog maar vragen gaat stellen been ik het lokaal uit en sluit snel de deur achter me. Het gaat hem echt niet aan wat er in mijn hoofd om gaat.

Ik loop het schoolgebouw uit. Als ik mijn school een kleur kon geven was het zwart of grijs. Waarom zou ik ook blije kleuren kiezen als mijn stemming totaal niet zo is. Mijn humeur is te vergelijken met een uitgeblazen kaars.. een leeggelopen ballon.. een donkere regenwolk gevuld met mijn tranen. De tranen die ik al veel te vaak laat vloeien. Ik doe mijn capuchon op en been naar de bushalte toe.. weer naar een huis waar al veel te veel gebeurd is.. Ik sla rechtsaf als er opeens een zwart busje achter me verschijnt die gas afneemt. Ik schenk er geen aandacht aan en loop stevig door. Maar als het busje naast me rijd springen er opeens twee jongens uit. Ze pakken me op en trekken me het busje in. Het gaat zo snel dat ik het geen eens besef. Als we eenmaal rijden begint mijn verstand te werken. 'Wie zijn jullie?! Laat me eruit!' schreeuw ik. Ik trek uit pure frustratie aan de deurklink maar die is zojuist in het slot gevallen. Ik word dan ook gelijk achterover getrokken en op mijn rug geduwd. De jongen die boven mij hangt houd mijn polsen ruw boven mijn hoofd. Hij heeft een warrige bos krullen, smaragd groene ogen en veel tattoos op zijn armen. Zijn ogen zijn gevuld met haat. 'Laat me los!' gil ik terwijl ik probeer te ontkomen aan zijn greep. Met als gevolg dat hij mijn polsen nog steviger vast houd. 'Je kan maar beter meewerken dan lijd je minder pijn' zegt hij nu. Ik voel mijn hartslag stijgen en mijn ademhaling onregelmatig worden. Een andere blonde jongen hijst me samen met de krullenbol op en houden me stevig vast. Dan komt een jongen met zwart haar op me afgelopen met touw in zijn handen. 'Nee! nee!' roep ik en ik probeer mezelf los te rukken.. niet dat het veel zin heeft. De jongen met het zwarte haar maakt een geïrriteerd geluidje en slaat me hard in mijn gezicht. 'Wat hadden we nou gezegd over meewerken?' zegt hij boos. 'Je kan maar beter doen wat wij zeggen, of anders zou je wensen dat je nooit geboren was' fluistert de jongen met de krullen dreigend in mijn oor. Ik knijp mijn ogen stijf dicht en voel de tranen over mijn wangen stromen. Ze draaien me ruw om en binden mijn handen en benen vast. Ten slotte drukt de blonde jongen nog tape op mijn mond. De krullenbol tilt me op en zet me naast hem in het busje. De jongen me het zwarte haar gaat ernaast zitten. Hij pakt mijn kin vast en draait die naar zich toe. Hij grijnst gemeen naar me. 'Hebben wij ook weer eens een nieuw lekkertje in huis' zegt hij terwijl hij mijn heup streelt. Ik schuif dichterbij de krullenbol die met zijn hand naar mijn kont gaat. Ik maak een piepend geluidje als hij erin knijpt. Hij grijnst naar de jongen met het zwarte haar. Krullenbol gaat nog even met zijn hand door mijn haar en kijkt me met een vreemde blik aan. Er spoken op dit moment duizend vragen door mijn hoofd rond maar de belangrijkste is.. 'Waarom ik? Waarom in godsnaam ik!'
------------------------------------------------------------------------------------------------------

Haii, Dit is mijn eerste boek over een ontvoering van Larry, ik hoop dat het eerste hoofdstuk een beetje beviel xD
-xxx- Femke