Kidnapped| L.S

Hoofdstuk 28

POV: Harry
'Moet je nou huilen Harry?' Vraagt Niall wat mij laat opkijken van Louis dagboek. 'Nee waarom?' Vraag ik. Hij wijst naar mijn gezicht . Ik leg mijn handen op mijn wangen en voel inderdaad dat ze kletsnat van de tranen zijn. Ik heb gewoon gehuild zonder dat ik er erg in had. Hier staat ook zoveel persoonlijke ervaringen van hem in. Zo weet ik nu dat Louis tegen zijn vader praat door te schrijven, dat hij van zijn moeder houd en haar gedrag eerder zorgwekkend dan onaardig vind, dat zijn passie zingen en piano spelen is en daarom het liefste kinderen een instrument wil leren spelen, dat hij onbeschrijfelijk veel om de jongens geeft en om mij. Voornamelijk schrijft hij veel over zijn liefde voor mij. 'Zijn woorden raken je diep hé?' Vraagt Liam. Ik knik beduusd. 'Nu pas besef ik echt hoe erg hij vroeger geleden heeft en hoe gelukkig hij was bij ons.. Voor zolang het duurde dan' zeg ik. 'Je kan het hier met hem over hebben als we thuis zijn' zegt Zayn. 'Daarover gesproken is het inmiddels niet donker?' Vraag ik. 'Dat was het al een tijdje maar we wilden voor de zekerheid nog even wachten' zegt Niall. Ik sla zijn dagboek dicht en sta op. 'Kom dan, nu kunnen we naar buiten gaan' zeg ik. 'Dat is goed maar laten we in godsnaam voorzichtig zijn' zegt Liam. 'Luister goed Hazz, we gaan Louis buiten zoeken maar als we hem niet vinden en/of het alarm af gaat dan smeren we hem en komen we later terug afgesproken?' Vraagt Zayn. 'Ja' zeg ik. Ik weet ook wel dat als we dan doorgaan onze kans verkeken is. Zijn dagboek stop ik in de tas waar ook onze paspoorten inzitten en we gaan in de startpositie staan. 'Denk eraan, gelijk rennen.. Weg uit dit huis' zeg ik. De rest knikt ter bevestiging. 3..2..1..GO!' Roept Liam. Niall trapt de deur in en we rennen zo snel als we kunnen het huis uit. We rennen een enorm hek tegemoet maar daardoor laten we ons niet tegen houden. We klimmen er als een stel aapjes overheen en rennen tientallen kleine huisjes tegemoet. We schijnen in ieder huisje met onze zaklampen maar geen Louis. Dan zoals voorspelt horen we vrijwel direct het alarm afgaan. Ik sein naar de jongens en we rennen samen naar het prikkeldraad wat Zayn kapot schiet met zijn pistool. We kruipen eronder door en begaan ons een weg door het hoge gras. We horen achter ons vele voetstappen. Een teken dat we voort moeten maken. Na 10 minuten rennen vallen we uitgeput neer bij een grote boom. 'Nou we zijn daar in ieder geval weg' hijgt Niall. 'Morgen gaan we wel weer terug' zegt Zayn waarna hij zich tegen de boom laat zakken. 'laten we in deze boom klimmen en ons vastmaken met touw zodat we er niet uitvallen.. Dan zijn we veilig van roofdieren op de grond' zegt Liam. Iedereen stemt toe en we klimmen gezamenlijk de boom in. Ik maak mezelf vast aan de boom en we wensen elkaar welterusten. Iedereen klikt zijn zaklamp uit. Ik moet zeggen dat we goed verscholen zitten. De bladeren en takken van de bomen beschermen ons vast en zeker. Ik zucht en leun met mijn hoofd tegen de stam aan. Binnenkort zijn we hier weg.. Met Louis dit keer.

POV:Louis
'Louis heb je het al gehoord!' roept Luke als ik het huisje binnenloop tegen de ochtend. 'Wat moet ik gehoord hebben?' Vraag ik terwijl ik op mijn bed ga zitten. 'Gisteravond hebben ze 4 indringers gesignaleerd hier! Ze hebben het prikkeldraad kapot geschoten en zijn het tropische woud ingevlucht. Ze waren duidelijk niet van hier want niemand van ons hier bezit een wapen' vertelt Luke. Ik weet wel zeker dat die indringers de jongens zijn. Maar ik kan het niet tegen Luke zeggen. Hij zou me toch niet geloven. 'Wat hebben ze nu gedaan?' Vraag ik. 'Ze hebben natuurlijk gelijk het prikkeldraad gerepareerd om ontsnappingen te voorkomen maar ze zijn geen achtervolging ingezet. Ze zijn inmiddels vast al kilometers verder nu dus veel zin zou het niet hebben' zegt hij. Ik knik begrijpend. 'Hoe is het jou eigenlijk vergaan gisterenavond?' Vraagt Luke. 'Roy. Uhh ik bedoel onze meester begon al met kleine handelingen zoals kusjes geven in mijn hals en de knoopjes van mijn broek losmaken. Hij was nog bezig en toen ging het alarm af, daarna was hij zo van slag dat er überhaupt indringers aanwezig waren dat hij niks meer heeft gedaan'. 'Dan heb je wel geluk gehad Louis' zegt hij. 'Weet ik'. 'Zullen we anders even naar buiten toe gaan om wat te praten? Het is immers zondag dus we hebben een vrije dag' zegt hij. 'Ja is goed' antwoord ik. Hij pakt mijn hand opnieuw en trekt me mee naar buiten. 'Ik weet wel een rustig plekje waar we terecht kunnen' zegt hij. Ik laat me door hem meevoeren naar een enorme boom die aan de rand van een heuvel zit. Daar beneden begint het prikkeldraad met daarachter het oerwoud. We laten ons zakken tegen de boom die ons beschut tegen de zon. 'De eerste avond heb je hier ook weer overleeft Louis' zegt Luke. Ik knik en voel een zuchtje wind die mijn haren lichtelijk in de war brengt. We blijven een een tijdje stil zonder wat te zeggen.

'Hoe zie jij de perfecte toekomst nou eigenlijk Luke?' Vraag ik uiteindelijk. Hij grinnikt zacht. 'Mijn perfecte toekomst?'. 'Ja' zeg ik. 'Nou.. Dat ik op de bank zit van een mooi huis met een lieve hond die aan mijn voeten ligt. Na een tijdje komt mijn grote liefde binnengelopen met een prachtig kindje op zijn arm. Ons kindje. Hij komt naast me zitten en draagt hem/haar over aan mij. Hij slaat een arm om ons heen en we staren elkaar enkele seconden aan waarna hij zijn lippen op de mijne drukt.. En dat dan elke dag' zegt hij. 'En jij?' Vraagt hij terwijl hij me aanstaart. 'Dat ik met Harry woon in een mooi huis en dat we ook samen een prachtig kind hebben. Dat ik een baan heb op het conservatorium om kinderen een instrument te leren spelen.. Piano om precies te zijn.. En dat ik na een lange werkdag thuis kom en dat Harry dan al gekookt heeft en er overal brandende kaarsjes staan in ons huis. Dat mijn kind haar/zijn armpjes naar me uitstrekt en me papa noemt. Dat ik mijn kind optil en Harry op ons komt afgelopen. Dat hij dan zou zeggen dat wij zijn 2 lieverds zijn en hij ons nooit meer kwijt wil' zeg ik. 'Weet je Lou.. Misschien gebeurd het ooit wel later.. Voor als het er nu naar uit ziet niet maar niemand weet hoe de toekomst zal lopen' zegt hij. 'Laten we dan maar hopen dat het gebeurd' zeg ik waarna we ons onderuit laten zakken en genieten van het uitzicht.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Haii, zoals beloofd hoofdstuk 28!
Ik weet dat ik heel veel post op een dag maar ik heb nu gewoon zeeën van tijd 😂
LoveYouu❤️❤️