Kidnapped| L.S

Hoofdstuk 52

POV: Louis
'Ik ben je zoon niet' bries ik. 'Ik ben toch echt degene die je op de wereld heeft gezet' zegt ze. 'Kan wel zijn maar ik zie me niet als jou zoon' zeg ik. 'Wie is dat eigenlijk?' Zeg ik terwijl ik naar de man wijs die naast haar staat. 'Dit is Richard, mijn nieuwe vriend'. 'Jullie hebben mij dus aangereden?'. 'Inderdaad, en nu je nog leeft zeg ik dat we je mee naar huis nemen zodra je beter bent' zegt ze. 'Dat kun je vergeten, voor geen goud ga ik met jullie mee!' Roep ik. 'Ook niet als we je lieve vriendje anders iets aandoen?' Vraagt Richard grijnzend. 'H-Harry?' Vraag ik zacht. 'Tja Louis.. Als je niet meewerkt uit jezelf dan zijn we noodgedwongen om hem eens onder handen te nemen' zegt mijn moeder. 'Dat durf je niet' zeg ik met ingehouden woede. 'Reken maar' zegt ze duister. Ik staar even naar mijn dekbed. 'Dus? Wat word het?' Vraagt Richard. 'Goed dan.. Maar jullie blijven van Harry af!'. 'Zolang jij vrijwillig bij ons blijft en niet wegloopt, blijft hij gespaard' zegt hij. 'Denk eraan Louis, je zegt hier niks over tegen Harry of de andere jongens.. Je bent gewaarschuwd' zijn mijn moeders laatste woorden voor ze de kamer verlaten.

Die week boekte ik veel vooruitgang. Ondanks de schrikwekkende conclusie dat ik zonenteen met mijn moeder mee moet. De jongens weten er zoals beloofd niks vanaf. Ik weet nog hoe ik Harry omhelst heb gisteravond. 'Lou ik kom je morgen toch gewoon halen?' Zei hij lachend.. Hij moest eens weten.. Maar dit doe ik puur en alleen om hem te beschermen. Op dat moment staan mijn moeder en Richard in de deuropening van mijn kamer. 'Kom mee' zegt mijn moeder. Ik knik en laat onopvallend een briefje op het kussen vallen. Hopelijk vinden de jongens dit en weten ze waar ik ben. Zo niet.. Dan zie ik hen waarschijnlijk niet meer terug. Ik haal die adem en loop hun kant op. Richard pakt me direct ruw bij mijn arm en trekt me bijna het ziekenhuis uit. 'Stap in' zegt hij terwijl hij me richting de auto duwt. Ik rol met mijn ogen en ga achterin zitten. Mijn moeder en Richard stappen vlug in en rijden met een rotgang weg terwijl ik uit het raam staat. Wetend dat Harry mijn enige redding kan zijn.

POV: Harry
'Weg? Hoe bedoelt u weg!' Schreeuw ik als we voor het lege bed van Louis staan. 'Ja een meneer en mevrouw kwamen hem ophalen, ze zeiden dat ze zijn ouders waren' zegt een zuster. 'En Louis zei niks?' Vraagt Luke. Ze schud haar hoofd. 'Ik vraag het nog wel even na bij de receptie' zegt ze waarna ze weg loopt. 'Het is vreemd dat Louis niet protesteerde.. Hij zou zich nooit zomaar laten meenemen' zegt Niall. Ik knik. 'Wie kan dat dan in vredesnaam zijn?'. 'He guys hier ligt Eem briefje!' Zegt Liam terwijl hij naar het kussen wijst. Ik pak hem en vouw hem open.

Als jullie dit lezen ben ik waarschijnlijk allang weg. Degene die mij is komen halen is mijn moeder.. Samen met haar nieuwe vriend. Ze wilden me meenemen maar ik weigerde.. Maar toen ze dreigden om Harry wat aan te doen had ik geen keus. Het spijt me jongens. Ik hoop dat jullie dit lezen en dat jullie me opsporen. Ik deed dit echt voor jullie veiligheid. Ik overleef het hier wel, wees gerust. Ik hoop jullie snel te weerzien.. Liefs Louis. Lees ik hardop voor.

'Nee! Shit!' Schreeuw ik terwijl ik me met het briefje in mijn hanen op het bed laat vallen. Niall komt naast me zitten en geeft me een knuffel. 'We vinden hem Hazz.. En zijn moeder en die Richard gaan achter slot en grendel' zegt hij. 'Tuurlijk doen we dat.. We laten Louis niet van ons afpakken.. Niet nog eens' zegt Zayn.
---------------------------------------------------
YASS langleve busreizen! 😂
Ik heb een kort hoofdstuk weten te maken.
Hope you enjoy!
LoveYouu❤️❤️❤️