Kidnapped| L.S

Hoofdstuk 13

POV: Harry

Ik voel hoe Louis lippen de mijne raken. Zijn lippen zijn zo zacht, zo mooi, zo perfect. Ik wil niets anders meer dan hem. Dat weet ik zeker nu, ik ben verliefd en niet zo'n beetje ook. 'We kunnen aan tafel jongens' hoor ik achter me. Ik sta op en loop hand in hand met Louis naar de tafel, het voelt zo vertrouwd. Zijn hand veilig in de mijne. We schuiven aan en eten allemaal zwijgend ons avondeten. Ik heb ook helemaal geen tijd om te praten. Ik ben veel te druk bezig km naar Louis te kijken. Het is zijn eigen schuld hoor. Dan moet hij maar niet zo knap zijn.

Na het eten ruimen we allemaal af en lopen naar de keuken. 'Zullen we morgen maar afwassen?' Vraagt Liam. Iedereen stemt toe want we zijn allemaal heel moe. We gaan allemaal op de bank zitten en Louis gaat weer op mijn schoot zitten. Ik grinnik zachtjes en trek hem achteruit zodat hij op mijn borstkast ligt. Hij glimlacht zachtjes naar me. 'Morgenochtend is het zo ver jongens, dan moeten we Louis wegbrengen' zegt Zayn. Ik zie Louis op zijn lip bijten en zijn ogen zijn op de grond gericht. Zoals gewoonlijk. 'Moet ik dan weer vastgebonden worden?' Vraagt hij. 'Ja.. Sorry babe maar ze moeten wel geloven dat we het menen' zeg ik. Hij knikt zwakjes en laat een diepe zucht horen. Ik probeer ondertussen een manier te zoeken om onopvallend met Louis naar zijn kamer te gaan. Ik wil nog even met hem alleen zijn voordat hij morgen voorgoed bij me vandaan word gehaald. 'Mag ik gaan slapen jongens? Ik ben moe' zegt Louis dan. Alsof hij mijn gedachten kon lezen. 'Ja, kom maar ik breng je wel even' zeg ik. Ik zie de jongens breeduit naar ons grijnzen als we opstaan. 'Oh shut op jullie' zeg ik lachend. Ik pak zijn hand en we lopen naar boven. Dit is je kamer' zeg ik terwijl ik een deur open. Louis rent gelijk naar binnen en laat zich op het bed vallen.

POV: Louis

Ik laat me vallen op het zachte dekbed dat lichtjes terugveert. 'Rustig aan jij' zegt Harry lachend. Ik grinnik zachtjes en klop naast me op bed. Harry begrijpt de hint en komt naast me op bed zitten. 'Ik heb iets voor je' zegt hij. 'Iets voor mij?' Vraag ik verbaasd. Hij knikt en haalt een kettinkje uit zijn broekzak. Hij haalt hem voor mijn ogen. Het is een gouden ketting met een ijsblauw steentje eraan. 'Dit is een liefdessteentje, als je mij ooit mist moet je het steentje vastpakken, je ogen sluiten en aan mij denken.. Je zult zien dat ik dan bij je ben' zegt hij. Hij kegt het kettinkje in mijn rechterhand en sluit mijn vingers erom heen waardoor mijn hand als een buist gevormd is. Ik kijk hem enkele seconden aan en ik kan dan mijn tranen niet meer tegen houden. Hoe kan het ook anders. 'Zoiets moois heeft nog nooit iemand aan me gegeven' zeg ik terwijl ik hem in een knuffel trek. Harry zegt niks maar drukt zijn lippen opnieuw op de mijne. 'Misschien denk je later dan nog eens aan me terug' zegt hij. Die zin geeft me opnieuw een brok in mijn keel. 'Hazz ik zou jou niet eens kunnen vergeten.. Nooit.. Wie denk je wie ik ben?' Vraag ik verbaasd. 'dat zeg je nu Lou.. Later vind je iemand waarmee je gelukkiger zal zijn dan met mij' zegt hij. Ik zie dat zijn ogen met tranen gevuld zijn. 'Harry niet huilen.. Je ogen zijn veel mooier zonder tranen' zeg ik. Hij glimlacht zwakjes naar me. Hij heeft het denk ik even moeilijk als ik. 'Ik wil geen afscheid nemen' zeg ik. 'Toch zal het moeten'. 'Nee.. Niks moet' zeg ik. 'Lou wat bedoel je?'. 'Ik wil bij je zijn.. En dat gaat gebeuren ook' zeg ik. 'Lou praat geen onzin want dat gaat ons toch niet lukken'. 'Alles lukt, als je maar wilt.. Papa heeft me dat geleerd toen hij nog leef..' Maar mijn zin maak ik niet af. Ik sla mijn hand voor mijn mond en nog steeds geschokt van mijn eigen woorden staar ik Harry aan. Harry kijkt me met open mond aan. 'Louis, leeft jouw vader niet meer?'
--------------------------------------------------------------------------------------------------------