Kidnapped| L.S

Hoofdstuk 54

POV: Louis
Ik open mijn ogen en staar naar het witte plafon. Ik ben gelijk in slaap gevallen gisteren vrees ik. Misschien is dat maar goed ook. Want als je slaapt voel je niks meer. Geen verdriet, geen heimwee, geen pijn. Ik sta voorzichtig op uit bed maar zak toch bijna door mijn knieën van de pijn. Dit is niet goed ik moet mezelf gaan verzorgen anders word ik nog ziek van pijn. Met veel moeite loop ik naar mijn oude kledingkast en haal daar een zetje kleren uit. Ondanks dat ik al nieuwe kleding heb liggen mijn oude er nog steeds. Voor mijn eerste ontvoering droeg ik deze. Ik rammel aan de deur maar hij is open. Waarschijnlijk hebben ze hem maar gewoon open gezet. Want als ik weg loop gebeurd er wat met Harry.. Mijn Harry. Ik zucht en strompel voorzichtig naar de  badkamer die ik gelijk op slot draai. De douche zet ik aan, kleed me uit en ga eronder staan. De warme stralen op mijn huid verzachten de pijn direct. Ik was al het opgedroogde bloed en angstzweet van gisteren van me af met shampoo. Eigenlijk wil ik hier nog lang niet onder vandaan maar anders gaat mama vast weer zeuren dat ik niet te lang mag douchen. Dat deed ze vroeger al. Na een tijdje doe ik dan ook de douche uit, droog me af en trek me schone kleren aan. Ik bloed nergens meer op mijn lichaam. Ik heb alleen nog maar blauwe plekken en spierpijn. Ik loop terug naar mijn kamer en laat me op bed zakken. Nu voel ik me al beter dan net. Maar de pijn is lang niet helemaal verdwenen.

Aangezien ik geen zin heb om naar beneden te gaan kijk ik een beetje mijn oude kamer rond. Ik ben op één of andere manier blij om hier terug te zijn. Ik zie een aantal dingen die ik wel gemist heb. Ik pak bijvoorbeeld een boek uit het laatje van mijn bureau. Ik sla hem open en hier staan foto's in van mij en mijn vader voor hij zo ziek werd. Ik keek hier veel in vlak na zijn overlijden. Mijn ogen glijden verder over mijn spullen en mijn blik blijft rusten op een kleine sterrenkijker. Ik pak hem en blijf ernaar staren. Dit kreeg ik van papa op mijn achtste verjaardag. We gingen die avond kijken naar de sterren buiten. Alles was donker.. Behalve die kersverse hemel vol twinkelende lichtjes. Het was magisch. Toen voelde ik me nog zo gelukkig. Nu heb ik het gevoel alsof er al maanden op mij gevochten word. Na dat schrikwekkende besef hoor ik mijn maag knorren. Ik moet nu toch echt naar beneden voor ik verhonger. Mijn spullen leg ik op bed neer en loop zachtjes naar beneden. Zodra ik het hoekje om kijk heb ik meteen spijt. In de woonkamer zitten Richard en mama te praten. Het gesprek valt echter gelijk stil als ze mij zien verschijnen. Ik wend mijn blik af en loop zwijgend naar de keuken. Ik maak een broodje voor mezelf klaar en eet het op aan het aanrecht. Als ik het bijna weggewerkt heb voel ik hun ogen branden in mijn rug. Toch weiger ik om me om te draaien. Pas als ik twee stevige handen op mijn schouders voel die me omdraaien kijk ik in 2 paar kille ogen. Ze zijn te omschrijven als een ijzige sneeuwstorm die zijn weg volgt door de eeuwige duisternis op zoek naar mij. Alhoewel.. Ik meen even een blik van medelijden in mijn moeders ogen te zien. Maar zo snel als ik het zag, zo snel is het ook weer verdwenen. 'Je haalt je toch niks in je hoofd hé?' Zegt Richard op een dreigende toon. Ik schud mijn hoofd. 'Je weet wat er anders gebeurt'. 'Ik ben hier enkel en alleen nog om Harry te beschermen' zeg ik. Hij laat mijn schouders los en seint even naar mijn moeder. 'Je moet eerst maar gaan accepteren dat je die jongens nooit meer terug ziet, je nieuwe leven is hier. Jij hebt echt geen idee hoeveel verdriet jij je moeder hebt gedaan hé?' Zegt hij. 'Houd je kop' sis ik. 'Wat zei jij?!'. 'Dat je je kop moet houden! Je weet helemaal niks van mij of mijn verleden! En doe niet alsof je mijn vader bent! Want dat zal je nooit worden hoor je! Nooit!' Schreeuw ik. Zijn gezicht word rood van kwaadheid en zijn ogen spuwen vuur. Hij heft zijn hand op en slaat me keihard op me gezicht. 'Klootzak' fluister ik. Waarna hij me in mijn buik schopt en me aan mijn haren de trap op sleurt. 'Blijf met je poten van me af!' Roep ik. Hij duwt me mijn kamer in en smijt me op de grond. 'Ga hier maar nadenken wat voor nachtmerrie jij bent voor je moeder! En voor mij!' Schreeuwt hij waarna hij een harde schop tegen mijn hoofd geeft. Wat daarna gebeurde heb ik geen besef meer van want dan word alles zwart.

POV: Harry
We wachten in de bosjes voor het huis van Louis moeder en die Richard en wachten op Zayn's en Liams teken. Niall en Luke hebben al beide een wapen in de aanslag. Gisteravond hebben we Luke uitgelegd hoe hij het moet gebruiken als er iets dreigt te gebeuren. Maar eigenlijk hebben we ze alleen voor afschrikmiddel. Ik wil mijn liefde terug. Als Liam zijn hand opsteekt vanuit de verte sluipen we naar voren tot we voor de voordeur staan. 'Ik tel af.. 3..2..1..GO!' Schreeuwt Zayn. In een fractie van een seconde trapt hij de deur in en houden we de wapens in de aanslag als we het huis in rennen. Zodra Louis moeder ons ziet worden haar ogen groot van schrik en laat ze ze haar thee uit haar handen vallen. Richard daarintegen is razend. 'Hoe durven jullie om hier' begint hij maar hij houd zijn mond als ik mijn wapen laad en het op hem richt. 'Het is heel simpel.. Jullie geven Louis en niemand raakt gewond' zeg ik direct. 'Vergeet het, die jongen is van ons' antwoord Richard kwaad. Ik schud lachend mijn hoofd. 'Volgensmij heb ik hier een wapen vriend, was ik niet duidelijk genoeg?' Vraag ik schamper. Ik moet hem zo lang als ik kan aan de praat houden want Luke is nu naar boven om Louis te zoeken. 'Ik wilde alleen mijn zoon terug.. Ontneem hem niet van me' zegt zijn moeder nu. 'Jij hebt het recht niet om Louis je zoon te noemen na wat je hem allemaal heb aangedaan!' Schreeuwt Niall. 'Precies! Louis hoort bij ons! Wij zijn, zijn nieuwe familie!' Zegt Liam. Haar ogen kijken ons vol verdriet aan. 'Waarom wil je hem niet kwijt maar doe je hem tegelijkertijd heel veel pijn?' Vraag ik. Ze doet haar mond open om iets te zeggen maar dan stoot Liam mij aan. Luke komt de trap afgelopen met een bewusteloze Louis in zijn armen. Ik voel hoe ik een brok in mijn keel krijgt en mijn ogen zich vullen met tranen. Zijn gezicht is krijtwit, zijn oog diepblauw, zijn lip dik en bloed, over zijn hele armen blauwe plekken en schrammen. Ik kan niets doen dan hem aanstaren. Dit is Louis niet.. Dit is een bont en blauw geslagen onschuldige jongen.. Ontzettend zwak.. Dan voel ik hoe mijn wapen uit mijn handen word gerukt. Als ik me omdraai heeft Richard dat op mij gericht. 'Geef hier die jongen' sist hij kwaad. Luke kijkt ons hulpzoekend aan maar we knikken. We hebben geen keus. Luke loopt naar hem toe en Richard pakt Louis stevig vast. Louis kreunt zachtjes en opent zwakjes zijn ogen. Hij is helemaal gesloopt.. Wat hebben ze hem hier allemaal aangedaan. Hij ziet mij en direct stromen de tranen uit zijn ogen. 'Oh Richard.. Waarom doe je dit?' Vraagt hij als hij het pistool laad. Hij geeft geen antwoord maar richt het pistool op Louis hoofd. 'Nu wegwezen of Louis gaat eraan!' Schreeuwt hij. 'Ga jongens.. Alsjeblieft' fluistert hij door zijn tranen heen. 'Nee Louis.. Ik laat je niet alleen.. Nooit'.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Omdat ik van jullie houd heb ik nog een hoofdstuk gemaakt voor het slapen gaan. Ik laat mij door slaap niet belemmeren 😏 LoveYouAll!❤️❤️❤️