Kidnapped| L.S

Hoofdstuk 23

POV: Harry
'Lou kom je helpen met uitpakken?' Roep ik richting het balkon. Geen gehoor. 'Lou?' Roep ik nog een keer. Weer krijg ik geen antwoord. Die is vast zo verdiept in het uitzicht dat ie me niet hoort, sukkeltje. Ik schud lachend mijn hoofd en loop naar het balkon. Zodra ik daar sta zie ik Louis niet. Een licht voorgevoel van angst kan ik voelen door mijn hele lichaam. Ik kijk om me heen maar als ik zijn dagboek op de grond zie liggen weet ik het wel zeker. Ik ren erheen en raap het op. 'JONGENS! KOMEN!' Schreeuw ik. Binnen een paar seconden staan ze buiten. 'Hazz wat is er aan de hand?' Vraagt Niall. Lou. Louis is weg!' Roep ik uit. Nu ik het zeg begint het pas echt tot me door te dringen. 'W-weg?' Vraagt Niall die inmiddels lijkbleek ziet. 'Waarheen?'. 'Roy heeft hem, ik weet het zeker' zeg ik met ingehouden woede. 'Hoe weet je dat?' Vraagt Liam. Ik gooi hem het dagboek toe. Omdat zijn dagboek hier op het balkon lag en hij nergens te bekennen is.. Hij zou dit nooit zomaar achterlaten'. 'Niall pakt het dagboek uit Liams handen en staart er enkel naar. Hij kijkt er niet in. Dat zou Louis niet willen. 'Harry heeft gelijk guys' zegt Zayn die nu naast ons komt staan met een brief in zijn handen. 'Wat is dat?' Vraagt Niall. 'Een brief van de bende van Roy, die zat op onze deur vastgeplakt. 'Geef dat eens hier! Zeg ik terwijl ik het uit zijn handen grits en hem open vouw. 'Wat staat er Hazz?' Vraagt Liam.

'Beste One Direction, jullie hadden waarschijnlijk niet verwacht dat we jullie zo snel zouden vinden. Wat ook wel logisch is want jullie zijn veel te naïef. We zijn jullie gelijk gevolgd naar Frankrijk. Wat dom van jullie om Louis alleen opneemt balkon achter te laten, het was voor ons gewoon bijna te makkelijk. Reken er maar op dat jullie hem nooit mee te zien krijgen, wat jullie ook aanbieden, wij geven hem niet terug. Best sneu dat zo'n lieve jongen zo'n nare toekomst verdient. Maar misschien als hij goed zoent is het een blijvertje. Oh nog 1 ding, jullie kunnen hem vaarwel zeggen morgenavond om 10 uur op Skype. Dan mogen jullie dat lieve vriendje van jullie nog 5 minuten spreken voor hij vertrekt. Tot dan hè, BVR' lees ik hardop voor.

Ik verkreukel het papiertje en verberg mijn hoofd in mijn handen. Niall komt naast me staan en geeft me een knuffel. Vlak daarna komen de anderen ook en staan we in een groepsknuffel. 'We halen hem terug jongens' zegt Zayn als we elkaar weer loslaten. 'Wat dacht jij dan? Dat we hem zomaar laten gaan?' Vraagt Niall. 'Maar hoe gaan we dat doen? We weten niet eens waar die wietplantage is waar hij heen moet' vraagt Liam. 'Simpel toch?' Zeg ik. De rest kijkt mij vragend aan. 'In de brief staat dat we morgenavond om 10 uur met hen mogen Skypen, als we dan uitvogelen hoe we hen kunnen opsporen doormiddel van de computer. 'Hé ja nu je het zegt ik weet hoe dat moet! Terwijl 2 van ons met hem Skypen volgen de andere 2 de weg via een zender die we met ons telefoon op kunnen vangen!' Zegt Liam. 'Ik heb geen idee wat je bedoelt maar ik doe mee!' Zegt Niall. 'Wij ook!' Roepen ik en Zayn. 'We halen ons broertje terug' zegt Liam. De rest knikt. 'Kom je mee naar binnen Hazz? We gaan alvast wat dingen voorbereiden' zegt Zayn. 'Gaan jullie maar alvast, ik kom zo' zeg ik. Hij knikt en loopt achter Niall en Liam aan. Ik houd zijn dagboek nog wat heter vast en staar naar de hemel, misschien kijkt Louis nu ook wel naar dezelfde maan, als hij tenminste de kans krijgt. 'Alles komt goed Lou, ik ga je dagboek goed bewaren en we gaan je redden' fluister ik.

POV: Louis
Ik word ruw uit de auto getrokken en een groot huis binnengebracht. Het heeft zeker wel 3 verdiepingen. Ik word opgetikt en een kamer binnengedragen. Het heeft een hemelbed en een reusachtig balkon. Net als bij het huis van de jongens. Misschien kan ik later wel een ontsnappingspoging doen als de tijd daar is. Mijn handen worden losgemaakt en opnieuw vastgemaakt aan bed. Ik wou dat ik kon praten maar ik had geen tijd om de tape van mijn mond te trekken. Ze lopen de kamer uit zonder iets te zeggen. Ik probeer om mijn handboeien los te maken maar tergeefs. Ik ben ook zo'n uilskuiken.. Wie gaat er nou als het al donker is buiten op een balkon staan terwijl hij gevaar loopt? Dan ben je toch oliedom. Zouden de jongens al gemerkt hebben dat ik weg ben? Tuurlijk hebben ze dat.. Dat moet haast wel. Op dat moment zwaait de deur met een klap open en loopt er een jongen naar binnen. Door het felle licht kan ik zijn uiterlijk niet goed onderscheiden. Hij loopt op mij af en rukt de tape ruw van mijn mond. 'Wie ben jij?' Vraag ik gelijk. Ik probeer het er zelfverzekerd te laten klinken maar erg geloofwaardig is het niet. 'Hallo Louis' zegt hij grijnzend. 'Wat wil je van me?'. Hij blijft stil. 'Ben jij Roy?'. Weer geeft hij geen antwoord. 'ALSJEBLIEFT ZEG NOU WAT JE WILT!' Schreeuw ik bang. Hij grinnikt zacht en gaat langzaam met zijn hand door mijn haar. 'Naïeve Louis toch.. Je moet nog een hoop leren' zegt hij. Dit is Roy.. Ik weet wel zeker dat dit Roy is.. Wie zou het anders moeten zijn?
----------------------------------------------
Nieuw hoofdstuk, enjoy! ❤️❤️❤️