Kidnapped| L.S

Hoofdstuk 50

POV: Louis
Ik open mijn ogen en ben in een grote witte ruimte. Er zijn geen muren of deuren. Alleen maar wit. Oneindig veel. Als ik opsta voel ik dan ook geen pijn en draag ik een wit shirt en een witte boek. Geen schoenen of sokken. Ik voel me eigenlijk kiplekker. Ik kijk om me heen en hoor niks. Er heerst een prettige stilte. Ik sta op en kijk beter om me heen. Dan als ik naar achteren kijk zie ik een man staan. Hij is ook alleen gekleed in wit. Hij wenkt me zonder iets te zeggen. Ik loop naar hem toe en hoe dichterbij ik kom, hoe bekender hij me voor komt. Als ik helemaal voor hem sta valt mijn mond open. Mijn ogen zouden mijn schijn bedriegen. Voor mij staat mijn vader. 'Papa?'. Hij knikt en opent zijn armen. Ik geef hem een knuffel en kan niet geloven dat hij hier is. 'Wat doe jij.. Hoe kan?'.. 'Zeg maar niks Louis, ik zal het allemaal uitleggen' zegt hij terwijl hij me loslaat. 'Laten we een stukje gaan wandelen' zegt hij. We lopen nu zwijgend naast elkaar totdat mijn vader zijn verhaal doet.

'Je bent nu tussen het leven en de dood verzeilt geraakt, dit is een soort van tussenstop' zegt hij. 'Een tussenstop?'. 'Dat er een kans bestaat dat je doodgaat, maar ook dat je blijft leven'. 'Hoe ben ik hier dan terecht gekomen?' Vraag ik. 'Je bent aangereden door een auto toen je in verwarring de straat op rende.. Je hebt een gebroken arm en je ligt in coma' zegt hij. 'In coma? Is het zo erg?'. 'De klap was zo hard dat je in slaap viel en je ogen niet meer open deed. 'Wat houd dat in?'. 'Hoe langer jij in coma blijft, hoe groter de kans op volledig herstel afneemt' zegt hij. Ik knik begrijpend. 'Maar de vraag is.. Wat wil jij jongen?'. 'Ik? Heb ik die keus dan?'. 'Ja die heb je, je kan kiezen om terug te gaan naar aarde en dan ontwaak je uit je coma of je gaat met mij mee naar het hiernamaals en je overlijd' zegt hij. Ik bijt op mijn lip en kijk moeilijk naar mijn vader. 'Twijfel je?'. 'Ja ik twijfel' zeg ik. 'Waarom?'.

'Omdat.. Op aarde heb ik al zoveel meegemaakt papa.. Jij bent doodgegaan op mijn tiende.. Mama accepteert me niet om wie ik ben.. Ik ben ontvoerd door 4 jongens.. Daarna nog eens door Roy en daar was mijn bestaan nog ondraaglijker.. En net als mijn leven weer een tikkie beter gaat bedriegt degene mij waarvan ik het meest houd' zeg ik. 'Dat weet ik Louis.. Maar Harry heeft je niet bedrogen'. 'Ik heb het zelf gezien.. Het begon dat ik niet mocht zien wat hij op de laptop aan het doen was.. Daarna een raar telefoontje en nu zag ik hem zelfs zoenen met een MEISJE'. 'Als je Harry de kans geeft om het uit te leggen zal je vast zien dat het heel anders is dan jij vermoed' zegt hij. 'Ik weet het niet papa'. 'Waar ben je bang voor?'. 'Dat ik op aarde helemaal niemand meer heb.. Als Harry me op een dag verlaat heb ik niemand om naar toe te gaan' zeg ik. Hij legt zijn handen op mijn schouders . 'Weetje je Lou.. Als je wegloopt dan blijf je rennen.. Je moet je angst onder ogen zien'. 'Maar jij dan papa? Zie ik jou ooit nog terug?'. 'Ja dat doe je zeker.. Maar dat is alleen als het jou ware tijd is om je gaan' zegt hij. 'Louis? Kan je mij horen?' Galmt er door de grote witte ruimte. Het is duidelijk de stem van Harry. 'Je grote liefde roept je geloof ik' zegt hij. Ik kijk hem verbaasd aan. 'Ja Louis, Harry is jouw grote liefde.. Dat weet ik' zegt hij. 'Kan jij niet met me meegaan naar aarde papa?'. 'Nee jongen.. Voor mij is het daar te laat voor'. Ik knik en voel de tranen weer opkomen. 'niet huilen Louis' zegt hij terwijl hij me in een stevige knuffel trekt. 'Dit is geen vaarwel.. Alleen een tot ziens' zegt hij. 'Ik ga je missen papa.. Alweer'. 'Je hoeft me niet te missen, ik ben al die tijd toch ook bij je geweest.. Hier' zegt hij terwijl hij zijn hand op mijn hart legt. Ik knik met vast en zeker betraande wangen. 'En trouwens, bedankt voor al je dagboekbrieven'. Mijn ogen worden groot. 'Wat! Heb je die..'. 'Omdat ze naar mij gericht zijn hoor ik ze in mijn hoofd.. Jouw stem leest ze voor' zegt hij. 'Dan blijf ik zeker doorschrijven' zeg ik. Hij glimlacht. 'Tot ziens zoon'. 'Tot ziens.. Pap' zeg ik. Ik loop de lange witte ruimte door op zoek naar een uitgang maar dan zie ik een grote poort staan in de verte. Ik loop erheen en kijk nog 1 keer achterom voor ik er doorheen loop. Ik val diep naar beneden en dat gevoel maakt mij licht in mijn hoofd. Ik val maar.. En val maar.. Totdat het opeens stopt en alles donker is. Ik hoor de piepjes van de ziekenhuis apparatuur en zachte voetstappen op de gang. Ik voel dat een warme hand de mijne vasthoud. 'Louis alsjeblieft kom terug.. Het spijt me zo verschrikkelijk.. Ik houd van je' hoor ik de stem van Harry zeggen. Ik geef een klein kneepje in zijn hand waarna ik mijn ogen open doe. 'Ik houd ook van jou Hazz' zeg ik met een schorre stem.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Dit was toch wel 1 van de emotioneelste hoofdstukken van het hele boek denk ik
LoveYouu❤️❤️