Kidnapped| L.S

Hoofdstuk 25

POV: Harry
Niall en ik parkeren de auto een aantal meters voor het huis waarna we uitstappen en naar Liam en Zayn rennen die ons al staan op te wachten. 'Kom mee we verschuilen ons achter deze pilaar' zegt Zayn. 'Oké wat is het plan?' Vraagt Liam. 'We moeten wachten tot Louis naar buiten word gebracht en naar Afrika word vervoert' zegt Zayn. 'Echt niet! Dat duurt me te lang' zeg ik. 'Naar binnen stromen is ook geen optie Hazz, ze zullen ons meteen ontdekken en dan is onze kans verkeken. 'Wou je hem dan meenemen als ze naar de auto's lopen?' Vraag ik sarcastisch. 'Tuurlijk niet, dat is nog dommer, we gaan gewoon mee naar Afrika, ik heb de paspoorten meegenomen dus we kunnen een normale vlucht terug naar huis nemen' zegt Niall. 'Hoe wou je dan in hun vliegtuig komen op de heenreis?'. We verstoppen ons in dozen die zogenaamd vol met bananen zitten' zegt Liam. 'Waarom kunnen we ze niet gewoon neerknallen zometeen en Louis meenemen? We hebben toch wapens mee?' Vraag ik. 'Ten eerste: wij vermoorden niemand en ten tweede: Roy heeft toch overal mannetjes dus als we dat doen hebben ze Louis binnen de kortste keren toch weer en zijn wij dood' zegt Zayn. Op dat moment horen we de deur met een klap open zwaaien en lopen er mannen met een aantal jongens en meisjes het huis uit. Het zijn er zeker 40. Ze hebben allemaal handboeien om en ze zeggen niks. Het enige wat ze doen is bang en verdrietig naar de stenen grond staren tijdens het lopen. Mijn ogen gaan iedereen af en ergens in het midden zie ik ook mijn vriendje lopen. De mannen om hen heen lopen zijn allemaal in zwart gekleed en hebben een wapen in hun handen. Dat zal dan ook wel de reden zijn dat ze niet om hulp roepen. Het liefste zou ik naar hem toe rennen en mijn armen om hem heen slaan. Ik zou hem zeggen dat hij veilig is en dat ik van hem houd. Ze worden in verschillende busjes gedaan en weggereden. 'Snel naar de auto's!' Fluistert Niall. We rennen geluidloos naar de auto's en rijden onopvallend achter hen aan. Ze zullen hun vliegtuig vast niet bij Schiphol hebben staan.

Na een klein halfuurtje rijden zijn we bij een verlaten plek aangekomen. Het is ook onvindbaar want we hebben heel veel weggetjes genomen waar ik het bestaan niet eens van af wist. We stoppen de auto's een flink stuk van de busjes en rennen het laatste stuk. We houden ons schuil achter een klein schuurtje en kijken toe hoe iedereen uitstapt. Ook Louis. 'Oh Lou' fluister ik zacht als ik hem met een gebogen hoofd achter de rest aan zie lopen. 'Kom mee' fluistert Zayn en we volgen hem naar de laadruimte. Eenmaal daad zien we nog niemand. 'Vlug kruip in 1 van die kisten en verroer je niet' zegt hij. We knikken en we kiezen ieder een kist uit. Als we daarin zitten horen we enkele minuten daarna de hal vervullen. 'Moeten deze kisten ook mee?' Zegt een stem. 'Ja Roy zei dat daar goederen inzitten die we nodig hebben' zegt een ander. Vlak daarna voel ik hoe ik word opgetild en ergens op word gezet. Niet lang daarna begint het te trillen. Het lijkt wel een soort loopband. Dat betekend dat ik nu het vliegtuig in word geladen. Ik slaak een kleine zucht. Zo zacht dat niemand het kan horen. Voor de zekerheid houd ik mijn wapen in de aanslag. Je weet immers maar nooit. Maar zoals Zayn als zei, ik ga heus niemand vermoorden, het is slechts uit voorzorg. Nu is het maar wachten totdat we in Afrika zijn en we Louis kunnen bevrijden. Want ik kan niet wachten om de liefde van mijn leven weer in mijn armen te sluiten.

POV:Louis
Na vele uren vliegen zijn we in Afrika aangekomen want het vliegtuig nadert de landingsbaan. De hele reis heb ik uit het raam gestaard naar de wereld onder mij. Mensen die gewoon leven zonder enig besef wat er boven hen gebeurd. Niet dat ze er wat aan konden doen als ze het zouden weten. Een meisje naast mij heeft de hele reis zachtjes gesnikt. Maar ik kon haar niet troosten. Ik heb zelf al grote moeite om de controle niet te verliezen. 'Vooruit opstaan!' Roepen de mannen in zwarte pakken. Ik heb ze inmiddels gorilla's genoemd. Dan hebben zij tenminste een naam die hen belachelijk maakt. Iedereen staat op en loopt de trap af naar de begane grond. We lopen direct in een snelle pas door naar nieuwe busjes die ons vrijwel meteen hiervandaan vervoeren.

Al gauw zijn we aangekomen bij een soort werkplaats dat word omringt door een reusachtig oerwoud. We worden ruw uit de busjes gerukt, onze handboeien worden losgemaakt en we worden naar een reusachtig huid begeleid. Dit huis moet wel minstens 100 kamers hebben. Dat kan niet anders, het is zo onmenselijk groot. We slaan direct rechtsaf naar een kamer waar allerlei grijze broeken en shirtjes hangen aan een groot rek. 'Zoek je maat uit en trek dat aan, jullie krijgen 5 minuten' word ons vertelt waarna de deur in het slot valt. We kijken elkaar even aan maar zoeken dan zwijgend een outfit uit. Voor de meisjes zijn er grijze jurken en voor de jongens grijze broeken en grijze shirtjes. Onze schoenen zijn zelfs grijs. Hoewel dat wel de kleur van mijn stemming is en dat de komende tijd ook nog zal blijven. Onze eigen kleren vouwen we op en hangen ze op aan het hangertje waar we onze nieuwe kleren vandaan hebben gehaald. Onze schoenen daaronder. Daarna zwaait de deur open en staan de gorilla's daar opnieuw. 'Meekomen' zeggen ze alleen. Wij volgen hen maar. Want zeg nou zelf.. Erg veel keus hebben we ook niet. We lopen het huis uit en ik kijk mijn ogen uit. Na een aantal meters komen we aan bij een hek waar we net doorheen liepen. Alleen toen was het me nog niet opgevallen. Zodra de laatste buiten is word het hek gesloten. Het is een hek van minstens 3 meter hoog en omringd het hele huis. We stappen nog een tijdje door en bereiken uiteindelijk tientallen kleine huisjes die in een rijtjes van 5 naast elkaar staan. De helft staat aan de rechterkant van mijn oogopzicht en de andere helft aan de linkerkant. 'Luister goed jullie' zegt 1 van de gorilla's terwijl hij zich omdraait. 'De jongens slapen aan de rechterkant van waar de huisjes staan en de meisjes aan de linkerkant. Jullie mogen zelf een huisje uitzoeken maar als het met geweld gaat volgen er maatregelen'. Dat doet mij even slikken. 'Het huisje dat je kiest heeft een nummer, schrijf dat nummer op het lege vakje op je shirt op jurk, watervaste stiften liggen daar' zegt de ander die naast hem staat. Hij heft zijn hand op en zoals gezegd lopen de meisjes naar de linkerkant en de jongens naar de rechterkant. Ik kan haast niet kiezen. Er zijn zoveel huisjes. Maar uiteindelijk valt mijn oog op een huisje met het nummer 24. Ik ben jarig op de 24e en dat is mijn geluksgetal. Ik loop erheen en merk op dat er geen deur in zit. Ik loop aarzelend naar binnen en zie 10 bedden in het huisje staan. 5 aan de ene kant en 5 aan de andere kant. Er zitten maar 7 jongens op de bedden. 'Uhm.. Mag ik hier misschien bij?' Vraag ik zacht. 'tuurlijk, kom binnen' zeggen ze. Ik geef hen een dankbaar knikje en kijk zoekend om me heen. 'Hier is nog een bed over' hoor ik achter mij. Ik draai me om en ie een jongen zitten op het enalaatste bed van links. Ik loop erheen en ga zitten op het bed naast hem. 'Dankje' zeg ik. 'Geen dank, ik ben trouwens Luke' zegt hij terwijl hij zijn hand uitsteekt. 'Ik ben Louis' zeg ik terwijl ik zijn hand schud. Luke heeft blond haar in een kuif en ijsblauwe ogen. Zijn kleren zijn natuurlijk hetzelfde als dat van mij want iedereen draagt hier hetzelfde. 'Jij bent hier zeker net aangekomen?' Vraagt hij. Ik knik. 'Hoe lang ben hij hier al?' Vraag ik. 'Een halfjaar'. 'Dat is al best lang' zeg ik. 'Ja maar als je doet wat ze zeggen kan het leven hier nog best meevallen.. Soms..' Zegt hij. 'Voor we echt kennis maken, zal ik je de regels van hier even uitleggen? Het is beter dat je ze van een ervaringsdeskundige hoort dan van die.. Die..'. 'Gorilla's' onderbreek ik hem. Hij grinnikt zacht. 'Die had ik nog niet bedacht' zegt hij. 'Ja ik wil ze wel graag weten' zeg ik. 'Beloof me eerst dat je ze zal volgen, als je dat niet doet word het leven je hier tot een hel gemaakt' zegt hij. Die zin geeft mij rillingen van over mijn hele lichaam. 'Dat beloof ik' zeg ik zacht.
------------------------------------------------------------------------------
Voor jullie heb ik extra lang doorgeschreven 😊
ik kon ook niet slapen dus dat is mijn tweede argument. Dit was hoofdstuk 25, binnenkort komt 26! All the love❤️❤️❤️