Kidnapped| L.S

Hoofdstuk 27

POV: Harry
'Eindelijk! Ik dacht dat ze nooit weg zouden gaan' zegt Niall als we allemaal onze kisten uit kruipen. 'Mijn benen slapen' zegt Zayn. 'Vind je het gek als je minstens 10 uur in een kist heb moeten zitten' zeg Liam. 'Oké jongens even bij de les blijven' zeg ik. Ze knikken. 'We zijn nu in het magazijn van het grote huis van de wietplantage, Louis moet dus ergens buiten te vinden zijn' zeg ik. 'We kunnen toch niet zomaar het huis binnen lopen, we vallen veel te veel op' zegt Niall. 'Nee slimmerd we houden ons hier schuil tot het avond is, dan is het donker en zijn we moeilijker te onderscheiden' zeg ik. 'Weer wachten' zucht Zayn waarna hij zich op een kist laat zakken. 'Het is al bijna nacht en je moet maar zo denken, we hebben hier in ieder geval genoeg eten, toch Niall?' Vraag ik. Maar als ik me omdraai zie ik dat Niall al in een kist met bananen zit te graaien. 'Wat?' Vraagt hij onschuldig als we hem ongelovig aanstaren. Liam en ik nemen nu ook plaats en ik staar naar Louis dagboek. 'Zijn dagboek, dat je dat nog meegenomen hebt' zegt Liam. 'Louis had me gezegd dat ik het met lezen' zeg ik. 'Als hij het zegt dan moet je dat doen' zegt Niall die inmiddels zijn mond vol heeft gepropt met alle soorten eten die hier maar te vinden zijn. 'Ja dat is waar' zeg ik. We moeten toch nog een aantal uren wachten tot het officieel donker is dus dit lijkt me het juiste moment. Ik klim iets hoger de kisten op. De jongens zijn inmiddels met elkaar aan het praten beneden mij. Ik haal diep adem en sla zijn dagboek open. Al wat ik hier inschrijf is voor jou bestemd lieve papa, ik kan niet in woorden beschrijven hoeveel ik je mis. Aangezien jij mijn leven niet meer zelf kan meemaken zal ik dat woord voor woord hier aan je vertellen. Niemand zal dit weten papa. Het is iets van jou en mij. Dat zijn de eerste zinnen die ik lees en nu heb ik al een brok in mijn keel.

POV: Louis
Ik word met een nog een aantal jongens en meisjes het witte huis ingeleid. 'Brengen jullie ze maar naar de kamers, ik breng deze wel naar de baas' zegt 1 van de gorilla's terwijl hij mijn arm pakt. Ze grijnzen naar hem en begeleiden de rest weg van ons. 'Ik heb ook nog een naam hé' zeg ik. 'Niet zo brutaal jij!' Zegt hij terwijl hij me ruw voor zich uit duwt. Ik voel hoe hij zijn pistool laad en dat op mij richt. 'Vooruit lopen!' Zegt hij. Ik voel mijn hart kloppen in mijn keel en mijn benen voelen aan als kauwgom. Dat is ook wel logisch aangezien er een pistool op mij gericht word. We nemen de lift naar boven. Naar de allerhoogste verdieping. Daar zal Roy dan ook wel slapen. Luke is overigens niet uitgekozen tijdens de selectie. Maar hij heeft beloofd dat hij mijn kettinkje in de gaten houd. Hij opent de laatste deur van een lange gang en duwt me de kamer in zonder nog wat te zeggen. Er staat een jongen naar buiten te kijken met zijn rug naar mij toe. 'Fijn je weer te zien Louis' zegt hij kalm. Zo kalm dat het gewoon bijna griezelig word. Uit een reflex begin ik aan de deurklink te trekken die natuurlijk op slot zit. Hij draait zich om en loopt langzaam op me af. 'Waarom laat je me niet gewoon gaan?' Vraag ik. 'Geef me 1 goed argument waarom ik dat zal doen' zegt hij terwijl hij gewoon doorloopt. 'Omdat.. Omdat je toch een mens bent met een hart dus dan moet je toch enig medeleven hebben?' Vraag ik. De trilling is vast en zeker duidelijk in mijn stem te horen. 'Niet goed genoeg' sist hij als hij voor me staat. Hij duwt mijn handen tegen de deur en geeft me een kleine kusjes in mijn hals. 'En trouwens.. Jij spreekt mij aan met u en meester' fluistert hij in mijn oor. Dan zwaait hij me in een snelle beweging op bed en komt naast me zitten. 'Waarom ik?' Zeg ik. 'Omdat jij gewoon super lekker bent en ik weet dat ik hiermee die Harry van je kan kwellen' zegt hij. Tijd om iets terug te zeggen krijg ik niet want hij beveelt me om mijn shirt uit te doen. Ik weet dat ik geen keus heb dus ik doe wat hij zegt. Zijn ogen glijden over mijn bovenlichaam en ik zie de lust in zijn ogen. Hij streelt met zijn wijsvinger mijn buik waarna hij me grijnzend aankijkt. 'Mijn ogen hebben me zeker niet bedrogen, je bent inderdaad onweerstaanbaar. Hij maakt al de knoopjes van mijn broek los en ik knijp mijn ogen stijf dicht om niet te zien wat komen gaat als ik plots buiten een harde sirene hoor. Roy kijkt geïrriteerd en staat met een zucht van het bed als er hard op de deur word gebonsd. Roy doet de deur van het slot en maakt de deur open. 'Wat is er' vraagt hij eentonig. 'Er zijn indringers op de plantage meneer! We hebben zojuist 4 vage schaduwen gesignaleerd!' Hoor ik iemand roepen. 4 vage schaduwen? DAT MOETEN DE JONGENS ZIJN!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Haii, hoofdstuk 27 voor jullie!
Ik ga direct beginnen met 28 want mijn hoofd ontploft bijna van de ideeën! Love you all❤️❤️❤️