Kidnapped| L.S

Hoofdstuk 14

POV: Harry

'Louis leeft jouw vader niet meer?' Vraag ik. 'Heus wel! Hij leeft nog.. Hij is gewoon thuis op mij aan het wachten' zegt hij een toonhoogte hoger dan normaal. Omdat hij helemaal geshockeerd is. 'Lou je hebt jezelf net versproken, is dat hetgeen wat je zo dwars zit?' Vraag ik. Hij schud driftig nee en draait zich om. Ik weet dat hij liegt. Daarvoor ken ik hem toch net iets te goed. 'Lou?'. Dan opeens beginnen zijn schouders te schokken en slaat hij zijn handen voor zijn ogen. Hij huurt harder dan ooit en ik trek hem tegen me aan. 'Shhh.. Het is al goed' fluister ik terwijl ik door zijn haar streel. Dat was het dus.. Dat was net onderwerp waarover hij niet wilde praten. 'Je kan er beter over praten, ik wil je helpen.. Waarom laat je me niet toe?' Vraag ik. 'Omdat je het niet begrijpt' zegt hij nog steeds snikkend. 'Dan probeer ik het te begrijpen'. Hij laat mij los, haalt diep adem en blaast langzaam uit. 'Mijn vader en ik waren heel close samen.. Hij leerde me piano spelen en bracht zijn liefde voor muziek over op mij.. Hij leerde me alles wat ik nu weet.. Wij dachten dezelfde dingen.. We waren gewoon hetzelfde.. Toen we op een warme zomernacht buiten liepen samen stopte hij plots en wees naar de hemel die vol sterren stond "Kijk Louis, daarboven zijn allemaal mensen die ons voor zijn gegaan, daar zijn al onze familieleden en als je je ooit eenzaam voelt hoef je alleen maar naar boven te kijken, zij kijken op je neer en beschermen je, op een dag zal ik daar ook zijn en zal ik op jou neer kijken". 'Maar die dag kwam dus sneller dan gedacht.. De doktoren ontdekten kanker bij hem.. Vanaf toen ging alles bergafwaarts.. Het heeft nog geen jaar geduurd'. 'Ik miste hem verschrikkelijk.. Mijn moeder hoorde er op dat punt voor mij te zijn maar ze was alleen maar met zichzelf bezig en haar eigen verdriet.. Dat heeft me erg veel pijn gedaan' zegt hij. Ik heb hem geen 1 keer onderbroken. 'Ik weet niet wat ik zeggen moet' zeg ik eerlijk. Wat moet je zeggen als je zoiets hoort. 'Dat is dus de reden dat je morgen liever niet naar huis wilt?' Vraag ik. Hij knikt. 'Als ik bij jou en de rest van de jongens ben voel ik me weer net zo gelukkig als toen mijn vader nog leefde'. ' dat snap ik Lou'. 'Nee dat snap je niet want je wilt me weg hebben' zegt hij. 'Wat! Hoe kom je daar nou bij?'. 'Je zegt de hele tijd dat ik veel gelukkiger word zonder jou'. Ik pak hem bij zijn schouders. ' Lou ik wil niets liever dan bij jou zijn maar je kan niet tegelijk bij mij en je moeder zijn.. En dan wil ik dat je voor je moeder kiest, zij heeft jou harder nodig dan ik.. Dat weet ik nu'. 'Het is zo oneerlijk' zegt hij terwijl hijszijde hoofd in mijn schouder duwt. 'De liefde heeft gemene wetten' zeg ik. Hij knikt en slaat zijn armen nogmaals om me heen.

POV: Louis

Lieve papa, na het gesprek met Harry gisteren zijn we naast elkaar in slaap gevallen. Ik kon niet langer zwijgen.. Ik hoop niet dat je het erg vind dat ik over je vertelt heb. Het floepte eruit voor ik er erg in had. Maar Harry kan alles uit me trekken.. Zelfs hetgeen waar ik zo bang ben om over te praten. Vandaag is het zover. Ik moet afscheid nemen van Harry en de andere jongens. Maar ik weet niet of ik dat kan papa. Ik wil dat echt niet. Ik kan niet meer zonder Harry.. Ik word gek als hij me verlaat. Harry zei gisteravond dat de wetten van de liefde gemeen zijn en daar geef ik hem ook geel ongelijk in maar de vraag is of ik me aan die wetten wil houden. Wetten zijn er om te breken. Dus waarom deze dan niet?

'Ben je weer lekker aan het schrijven?' Hoor ik naast me. Ik zie Harry lief naar me kijken. Ik sla mijn dagboek dicht en kruip dicht tegen hem aan. Hij geeft me kleine kusjes in mijn nek en op mijn wang. 'We moeten weg zometeen' zegt hij na een kleine 10 minuten. Ik knik en we stappen uit bed. We hadden gisteravond alleen ons shirt uitgetrokken, gewoon te lui om onze broeken te doen. We trekken ons shirt aan en Harry moet zachtjes glimlachen als hij me ziet. 'Wat?' Vraag ik. 'Je haar, het zit zo schattig als je net uit bed komt' zegt hij. Ik voel het bloed naar mijn wangen stijgen en probeer het met mijn handen in model te brengen. Hij loopt op me af en helpt me. Als mijn haar volgens hem goed zit geeft hij me nog een kus op mijn voorhoofd. Ik pak mijn dagboek en we lopen naar beneden. Daar zitten de andere jongens al op ons te wachten. 'Veel tijd hebben we niet, ff snel eten en meteen de auto in' zegt Zayn. We knikken en proppen gauw een broodje naar binnen. Als ik alles op heb komt Liam al met touwen op me afgelopen. Ik maak een zeurderig geluidje en kijk hen pruilend aan. 'Louis wij vinden dit ook niet leuk' zegt Niall. Ik rol met mijn ogen en steek zuchtend mijn handen uit. Als mijn handen op mijn rug gebonden zijn krijg ik nog een stuk tape op mijn mond gedrukt en tilt Niall me naar de auto. Harry heeft mijn dagboek. Ik word tussen Harry en Niall neergezet en we rijden weg. Op weg naar huis...

POV: Harry

Ik zie hoe bang Louis is. Die blik in zijn ogen is niet te beschrijven. Waarom moet zo'n lieve jongen als hij zoveel leed ondergaan? Op die vraag vind ik steeds maar geen antwoord. Ik kijk naar zijn hals en zie mijn kettinkje om zijn hals hangen. Dat stelt me al gerust. Dan heeft hij tenminste iets om zich aan vast te houden. Niemand zegt de hele tot een woord. De meest pijnlijke stilte van mijn leven. Zelfs Zayn heeft het moeilijk. We zijn ons heel erg gaan hechten aan Louis. Ik zie ook heus wel dat de anderen gek op hem zijn, maar dan als broertje. Als we na een tijd rijden eindelijk stoppen en Liam zegt dat we er zijn zie ik Louis zijn ogen dichtknijpen. Ik streel zijn rechterwang met als gevolg dat zijn ogen zich weer openen. Ik kijk in twee hemelsblauwe ogen gevuld met verdiet en angst. 'Alles komt goed Lou' sis ik terwijl ik hem een kus op zijn hoofd geef. Hij wend zijn blik af. We stappen uit en lopen naar het afgesproken punt. Daar staat een vrouw met een koffertje in haar handen. Ze is alleen.. Maar dat was ook de afspraak. 'Louis!' Gilt ze gelijk zodra ze haar jongen ziet. Ik zie de eerste tranen al over Louis zijn wangen stromen. Dat belooft nog een flinke fontein te worden. 'Mevrouw Tomlinson, het is heel simpel, u geeft het geld en u krijgt in ruil uw zoon terug' zeg ik. Ze kijkt ons vol woede aan. Ik schrik als ik in haar ogen kijk. Ze zijn hetzelfde als die van Louis. 'Best' zegt ze, ze gooit ons het koffertje met geld toe. 'Hier met Louis' zegt ze. Ik knik en maak zijn handen los. Hij rukt zelf de tape van zijn mond en ik geef hem zijn dagboek. 'Ga maar' fluister ik. Hij knikt en kijkt nog 1 keer naar ons om. 'Tot ziens..' Fluistert hij. Maar het is zijn stem niet. Deze stem is helemaal gebroken van verdriet. Hij rent naar zijn moeder die hem omhelst. Best wel raar want ze huilt geen eens. 'Ik dacht dat moeders blij hoorden te zijn als ze hun kind weer zagen' zeg ik. Niall geeft geen antwoord maar kijkt naar hen. Ik meen tranen in zijn ogen te zien glinsteren. 'We moeten gaan' zegt Liam zacht. Ik schud mijn hoofd. 'Hazz kom' zegt Zayn. Ik haal diep adem en draai me om. Ik dwing mezelf niet om te kijken. Ik ben de laatste die in het busje wil stappen als ik plots mijn naam achter me hoor. Ik draai me verschrikt om en zie Louis met een rotgang op me af komen gerend. 'Lou!' Gil ik. Hij rent zo in mijn armen en kust me op mijn mond. De langste kus van mijn leven. En de fijnste. 'Oh Harry ik kon het niet!! Ik kon het echt niet!! Ik kan geen afscheid nemen!! Alsjeblieft laat me njet alleen!! Niet weer iemand waarvan ik houd die bij me weg gaat!!' Schreeuwt hij. Ik neem zijn hoofd in mijn handen en staar hem doordrongelijk aan. 'Louis kijk me eens aan, ik ben hier, ik ben hier' zeg ik. Hij zucht van verlichting en slaat zijn armen om me heen. Ik doe hetzelfde bij hem. 'ZEG MAG IK WETEN WAT HIER DE BEDOELING VAN IS?!' Horen we opeens iemand die achter Louis staat roepen.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------