Kidnapped| L.S

Hoofdstuk 11

POV: Louis

Lieve papa, ik kan nog steeds niet helemaal geloven dat Harry en ik samen zijn. Hij is mijn allereerste vriendje. Ik ben zo verliefd op hem. Hij is eigenlijk het eerste lichtpuntje in mijn leven sinds jouw dood. Natuurlijk weet ik dat hij me ontvoerd heeft maar de liefde gaat daar niet over. Ook heb ik al nagedacht over wat er gaat gebeuren als mama het geld gegeven heeft. Want ik wil niet meer naar huis denk ik. Mama is best lief maar daar ben ik niet gelukkig. Dat weet ik gewoon. Zij was er niet voor me op mijn 10e toen jij die vreselijke ziekte kreeg. De dokters zeiden dat het kanker was. Na de begrafenis weet ik nog goed wat er gebeurde. Mama ging veel weg. Ze kwam pas laat thuis, meestal dronken. Ik moest toen alles zelf doen. Op mijn 12e stopte ze daarmee. Ik dacht, eindelijk komt mama weer terug. Maar dat was tergeefs. Toen lag ze alleen maar in bed en deed ze niets dan huilen. Dat heeft ze volgehouden tot ik 14 werd. Daarna ging ze vooral veel overwerken. Werk deed haar niet meer aan de realiteit denken. Dat doet ze nu nog steeds. Ik was alleen papa. Helemaal alleen. Harry geeft me na 6 jaar het gevoel dat ik er toe doe. Daarom wil ik bij hem blijven. Maar ondanks alles zal ik van mama blijven houden. Ik weet dat ze van me houd maar die gevoelens heeft ze in een kamertje achterin haar hart gestopt. De sleutel heeft ze niet weggegooid maar gewoon bewaard. Dat weet ik zeker. Ze is alleen te bang om dat kamertje open te maken.

'Louis?' Hoor ik ineens. Ik kijk op van mijn dagboek en zie Harry staan in de deur opening. 'Haii Harry'. 'Ik heb wat drinken voor je meegenomen' zegt hij. Hij komt op me afgelopen met een glas water. 'Maar ik heb helemaal geen dorst' zeg ik. 'Je moet voldoende drinken Louis, dat is goed voor je'. Ik haal mijn schouders op en drink het glas leeg. Vlak daarna zie ik Harry heel schuldig naar me kijken. 'Wat is er?' Vraag ik. Hij blijft me alleen maar aanstaren en na enkele seconden begint het heel licht in mijn hoofd te worden. 'Harry wat zat er in dat glas!' Zeg ik. 'Sorry Lou..' Zegt hij alleen maar terwijl hij een hand door mijn haar haalt. 'Wat ga je do..' Maar doordat de hele kamer draait vergeet in mijn zin af te maken. Harry geeft me nog een kus op mijn wang en dan word alles zwart.

POV: Harry

Het slaapmiddel begint al te werken. 'Harry wat zat er in dat glas!' Schreeuwt Louis. 'Sorry Lou'. 'Hij begint al scheel te kijken en zijn ademhaling word zwaarder. Maar we moeten over een kwartier naar de nieuwe locatie gaan dus dan moest Louis bewusteloos zijn. Hij valt achterover op bed en grijpt naar zijn hoofd. 'Wat ga je doe..' Kreunt hij. Ik geef hem een kus op zijn wang en dan vallen zijn ogen dicht. Ik bijt op mijn lip en kijk enkele seconden naar mijn vriendje. Hij verdient zoveel beter dan dit. Ik haal touwen tevoorschijn en bind zijn handen aan elkaar. Dan komt Niall de kamer binnengelopen en ziet mij met Louis in mijn armen. 'Ik weet dat dit moeilijk is Hazz' zegt hij. Ik knik en geef Louis aan hem. Ik pak zijn dagboek en loop achter Niall aan. 'Zal ik hem in het busje leggen?' Vraagt Zayn. 'Dat laat ik nog liever door een terrorist doen' sis ik terwijl ik mijn hand op Louis hoofd leg. 'Vertrouw me nou maar Hazz, ik doe hem heus niks, daarbij moeten jij en Niall nog een aantal spullen inladen' zegt hij. Niall knikt even kort naar me en ik zie hoe hij Louis aan Zayn geeft. Ik loop met Niall naar achteren en we pakken de laatste spullen. 'Ik vertrouw Zayn niet' zeg ik. 'Ik ook niet Hazz maar geef hem een kans'. 'Een kans? Na wat hij Louis heeft aangedaan!' Schreeuw ik verbaasd. 'Je weet hoe Zayn is, hij meent dat niet echt' zegt Niall. Ik mompel wat onverstaanbaars en we lopen naar het busje. Louis ligt daar op de bank met een kussen onder zijn hoofd. Ik loop naar hem toe en ga direct naast hem zitten. Ik sla mijn armen om hem heen en laat zijn hoofd op mijn schouder rusten. Niall gaat aan de andere kant van hem zitten en streelt zijn arm. Liam en Zayn gaan voorin zitten en rijden weg.

POV: Louis

Ik open mijn ogen maar sluit ze direct weer door de onbeschrijfelijke koppijn. Wat is er in godsnaam gebeurd? Ik open mijn ogen nu voorzichtiger dan eerst en zie dat ik in een busje zit. Liam en Zayn zitten voorin. Dat kan ik zien vanaf hier. Ik probeer mijn handen te bewegen maar dan voel ik het scherpe touw in mijn polsen snijden. Nee.. Het zal toch niet.. 'Hij is wakker jongens' hoor ik de stem van Niall naast me. Ik kijk en zie Harry aan de andere kant van mij zitten. 'Wat gebeurd er?' Vraag ik. 'We gaan naar een andere locatie, op de oude waren we niet meer veilig' zegt Harry. Ik knik. 'Mogen mijn handen los?' Vraag ik. Hij schud nee. 'Waarom niet?'. 'Dat is te gevaarlijk Lou' zegt hij. 'Maar ik wil niet vastgebonden worden' zeg ik terwijl ik begin te spartelen. Niall en Harry houden mij tegen maar ik geef per ongeluk Niall een trap tegen zijn schenen. 'Sorry Niall' zeg ik meteen. Hij geeft een knikje dat het niet geeft maar Harry pakt mij vast en legt mijn voeten op zijn schoot. Hij pakt een ander stuk touw en bind mijn voeten aan elkaar. Ik voel opnieuw tranen opkomen, ik lijk echt wel een vergiet de laatste tijd. Mijn vriendje die mij vast bind. Vreselijk. 'Alsjeblieft, ik wil echt niet' zeg ik. Niall veegt een traan weg die uit mijn ooghoek rolt en drukt tape op mijn mond. Hij zet me weer tussen hem en Harry in en ik snik zachtjes. Ik voel me vreselijk. Ik wil helemaal niet vastgebonden worden. Dan voel ik me machteloos. Dan kan ik geen kant op. Net zoals thuis, daar kan ik ook geen kant op.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------