Kidnapped| L.S

Hoofdstuk 22

POV: Louis

Lieve papa, allereerst wil ik me verontschuldigen dat ik je al zo lang niet meer geschreven heb. Ik zou willen dat ik een goed excuus heb maar helaas heb ik die niet. Op dit moment staat mijn leven enorm op z'n kop. Harry vertelde me net dat de bende van Roy op mij aast. Dat is een criminele bende die handelen in drugs om bun brood te verdienen. Ze ontvoeren meisjes en jongens en laten hen werken op hun wietplantage in Afrika. Maar ze misbruiken ook nog een aantal als dat hen uitkomt. Mij vonden ze wel geschikt voor beide. Harry zei dat de rest van de jongens er ieder moment kunnen zijn en dan gaan we overleggen waar we gaan onderduiken. Want wat moeten we anders? Ik heb altijd geloofd dat jij mijn beschermengel bent papa. Daarom vraag ik je om een gunst. Kan jij mij beschermen tegen die bende? Ik heb eindelijk mijn geluk gevonden en ik wil niet dat me dat gelijk word ontnomen. Harry is mijn ware liefde, voor hem zou ik voor een trein willen springen, voor hem zou ik alles opgeven. Mijn hart maakt steeds een kleine sprong als ik hem zie en mijn huid tintelt als hij me aanraakt. Ik zou zo graag hand ik hand met hem over straat willen lopen. Trots dat hij mijn vriendje is. Ik stel me wel eens voor hoe het zou zijn als ik met hem gewoon op de bank kon liggen. Dat het winter was en de sneeuw als een beschermlaagje over de bloemen lag tegen de strenge vorst. Dat we allebei warme chocomelk hadden met verse slagroom. Dat hij zachtjes de radio had aangezet en ons liedje voorbij kwam. Ik weet nog niet wat ons liedje is maar we krijgen er wel 1.. Hopelijk. 1 liedje die ons beide laat glimlachen zonder überhaupt iets te zeggen. Dat hij dan mijn hand pakt en in mijn oor fluistert dat hij zielsveel van me houd. Dat ik als antwoord mijn armen in zijn nek leg en hij me op schoot trekt. Dat we zoenen.. Dat we zoenen totdat we geen lucht meer krijgen. Ik schrijf nu veel te veel in details maar ik kan het niet helpen. Mijn verlangens worden soms groter dan mijn gedachtes. Ik hoop dat ze ooit uitkomen. Als ik niet meer hoef te vluchten voor mijn bestaan. Ik mis je nog steeds papa, liefs Louis.

Ik zet een punt achter mijn zin en sla mijn dagboek dicht. Alsof het voorbestemd is komen de jongens binnengelopen. Ze zetten gelijk hun tassen neer en nemen plaats op de bank. We hebben nu ook geen tijd voor een uitgebreid welkom en gezelligheid. 'Je hebt het hem al vertelt?' Vraagt Niall. Ik zie Harry knikken en ik laat een kleine zucht horen. 'Hebben ze nog meer gezegd?' Vraagt Harry. Ze schudden hun hoofd. 'Ik heb je alles al telefonisch vertelt' zegt Liam. 'Hebben jullie al nagedacht waar we heen moeten?' Vraagt Harry. 'Ja we hebben een huisje gevonden aan de rand van een strand in het noorden van Frankrijk' zegt Zayn. 'Weer verhuizen' zucht ik. 'Als dit achter de rug is vinden we gauw een mooi huis in Nederland Lou dat beloof ik' zegt Harry waarna hij een kus op de zijkant van mijn hoofd drukt. 'Kom dan gaan we gelijk weg' zegt Niall. Ik knik en druk mijn dagboek tegen me aan. Alsof ik papa overal mee naartoe neem. Harry en ik hadden de belangrijkste spullen al ingepakt die de jongens nu het busje inladen. We nemen plaats en rijden met een rotgang weg. Voor de zoveelste keer. 'Ik mis het huis nu al' zeg ik nog voordat we de straat uit zijn. 'Wat ga je het meeste missen?' Vraagt Niall. Ik denk even na. 'De piano' antwoord ik uiteindelijk. 'Dat komt wel goed Lou' zegt Harry. Ik schenk hem een glimlach.

Na een aantal uren te hebben gereisd zijn we eindelijk aangekomen in Frankrijk. Intussen in het alweer avond geworden. Dat heb je als je met de auto naar Frankrijk reist. Bewonderend kijk in om me heen. 'Vind je het zo mooi Lou?' Vraagt Liam lachend. 'Ik ben nog nooit in Frankrijk geweest' zeg ik. Dan stopt Zayn de auto in een kleine garage. We pakken de spullen en stappen uit. Naast de garage staat een klein huisje. Hier zullen we de komende tijd verblijven. Daar tegenover ligt een prachtig strand. Misschien mag ik daar 1 enkele keer heen als ik het heel lief vraag. 'Het huisje is klein maar wel ontzettend mooi. Aan de woonkamer grenst een prachtig balkon met uitzicht op het strand. 'Wauw' fluister ik waarna ik er gelijk heen ren. Ik open de glazen deuren en sta daar met mijn dagboek in mijn handen. Een frisse avondbries komt me tegemoet en ik hoor als ik heel goed luister het zeewater tegen de rotsen aanslaan. Ik haal diep adem en blaas dat langzaam weer uit. Op dat moment voel ik 2 armen zich om mijn middel sluiten en een zachte kus in mijn nek. Ik draai mijn hoofd om en ontmoet 2 smaragd groene ogen. 'Wat is het mooi hier hè?' Zegt Harry. Ik knik. 'Jammer dat we niet naar buiten kunnen.. Althans ik niet' zeg ik. 'Het is eenmaal even niet anders'. 'Weet ik Hazz, als ik maar bij jou ben is alles goed'. 'Wat ben je toch een schatje..mijn schatje' zegt hij waarna hij me een lange zoen op mijn mond geeft. 'Harry kan je even komen?' Hoor ik de stem van Liam vanuit de woonkamer. 'Ze hebben de expert weer eens nodig hoor' fluistert hij in mijn oor. Ik grinnik, hij geeft me nog een kus op mijn wang waarna hij naar achter loopt. Ik blijf nog een kleine 5 minuten staren naar de prachtige blauwe zee met een weerspiegeling van een zilveren maan daarin. Zoiets ken ik tot nu toe alleen nog maar van foto's. Net als ik me weer omdraai om naar binnen te lopen staat er een zwarte schik voor me. Ik wil een gil geven maar de schim is me te snel af. Hij drukt een hand op mijn mond en tilt me ruw op. Mijn dagboek valt op het balkon en hij spring met me naar beneden. Even denk ik dat we te pletter vallen maar we worden door een zacht kussen opgevangen die word vastgehouden door een aantal mannen met zwarte maskers op. Dezelfde als die schim die mij nog steeds de mond snoert. Ik word een busje ingeduwd die met een noodgang wegrijd. Eenmaal in het busje weet ik dat het foute boel is. Uit een reflex begin ik om help te schreeuwen waarna ik een klap in mijn gezicht krijg. 'Kop houden jij!' Schreeuwt 1 van de mannen. Ik word door 2 van hen stevig vastgepakt en vastgebonden. Alleen zij doen de touwen 10 keer strakker dan de jongens deden toen zij me hadden ontvoerd. Een ander drukt tape op mijn mond waarna hij mijn kin ruw beet pakt. 'Wat zal Roy blij zijn om jou te zien' lacht hij gemeen. 'Zeg je vriendjes van de bende van One Direction alvast vaarwel want je gaat ze nooit meer terug zien' zegt een ander. 'Als Roy je eenmaal te zien krijgt weet ik wel zeker dat hij je nooit meer laat gaan'. Ik knijp mijn ogen dicht en probeer niet naar hen te luisteren. Ik wil niet eens weten wat er met me gaat gebeuren.. Wat ik wel weet is dat dit 10 keer.. Nee 1000 keer erger word dan toen de jongens me hadden ontvoerd. Hoewel die ontvoering juist het beste van mijn leven was. Oh Harry.. Zie ik je ooit nog terug?
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------