Kidnapped| L.S

Hoofdstuk 4

POV: Niall

Ik vind het heel oneerlijk hoe ze tegen Louis doen. Ik kon toch zien dat Louis het niet fijn vond dat ze aan hem zaten. Ik geef toe dat ik hem het liefste ook wel op z'n bek zou willen nemen en hem de eerst komende uren niet meer los zou willen laten maar ik houd me in. Nu ook. Hij is onwaarschijnlijk sexy zonder shirt maar toch probeer ik mijn ogen er niet te lang op te laten rusten. 'Gaat het een beetje?' vraag ik maar hij schud zijn hoofd. Dat was ook wel een beetje te verwachten. 'Ze bedoelen het echt niet kwaad, ze spelen alleen een beetje met je' zeg ik. hij blijft onverbiddelijk naar de grond staren en geeft geen kik. Ik wil hem een aai over zijn haar geven maar hij draait zijn hoofd weg. 'Kijk me hier nu zitten Niall.. ik voelde me erg bekeken.. en het ergste van alles is nog wel dat ik er niks aan kon doen' zegt hij waarna hij pijnlijk op zijn lip bijt. 'Je vond het echt niet fijn hé?'. Hij knikt. 'Ik ben wel blij dat jij nog aardig tegen me doet Niall' zegt hij waarna hij zijn armen om me heen slaat. Ik knuffel hem terug en geef hem een kusje op zijn wang. 'Niall! Kom eens naar beneden!' word er van beneden geroepen. Louis krimpt ineen en houd me stevig vast. 'Ssshh.. ze doen je echt niks, ze roepen me alleen maar' zeg ik en ik maak zijn handen los van mijn middel. Ik pak nog even zijn voet en maak die vast aan de ketting. Hij maakt een zeurderig geluidje en kijkt me aan met grote ogen. Ze staan vol angst. vol ongeloof. 'Moet ik echt weer vastgebonden Niall?' vraagt hij. De trilling is duidelijk in zijn stem te horen. Ik knik. 'Sorry Louis maar het moet echt' zeg ik schuldig. 'Maar.. maar als 1 van hen hier komt kan ik niet weg..' zegt hij. 'Dat gebeurd niet, dat beloof ik' zeg ik. Ik krijg een zwakke glimlach van hem terug en verlaat de kamer.

Ik loop de woonkamer in en de jongens hangen al in de bank. 'Waarom bleef je zo lang bij Louis?' vraagt Liam. 'Omdat hij overstuur was en ook normale aandacht nodig had' zeg ik terwijl ik tussen hun in plof. Harry kijkt jaloers mijn richting op en slaat zijn armen over elkaar. Wat is er toch met die gast? Sinds Louis hier is doet hij heel raar. Alsof hij van hem is. 'Ik heb slecht nieuws Guys' zegt Zayn. 'Omdat de beelden van de overval nogal duidelijk zijn en sommige mensen ons kennen weet  de politie waarschijnlijk dat we hier verblijven' zegt hij. 'Fuck..en nu?' vraagt Liam. 'We moeten hier dus weg.. zo snel mogelijk.. anders eindigen we nog in de bak ook' zegt Harry. 'Wat doen we met Louis?' vraag ik. 'Die laten we hier nou goed? Wat denk jij gek! die nemen we mee' zegt Harry. 'Waar gaan we heen dan?'. ' I don't know.. we kijken wel ff.. alles is welkom' zegt Liam. Ik pak mijn laptop en begin gelijk dingen op te zoeken op internet. Harry staart als een dom schaap voor zich uit en Liam en Zayn denken na. Tenminste dat hoop ik.

'Wat dachten jullie van dit?' vraag ik terwijl ik mijn scherm omdraai. Hun ogen zijn op het huis gericht dat ik heb gevonden. Het is helemaal aan de andere kant van Nederland aan de grens van België. 'Klinkt goed en niet duur ook, daar rijden we zo heen' zegt Harry. 'Dus we kopen het?. Iedereen knikt als bevestiging. We krijgen het geld binnenkort toch weer terug, Louis levert immers een half miljoen op. 'Moeten we het hem vertellen?' vraag ik. Harry schud driftig nee. 'Dat joch raakt daar alleen maar in paniek van, we moeten het gewoon niet vertellen' zegt hij. 'Maar hoe komt hij dan fatsoenlijk mee?'. 'Dat doe ik des noods hardhandig' zegt Zayn. Ik knik pijnlijk en druk op kopen onder een geheime naam. Onze eigen namen zijn te opvallen. 'De koop is bevestigd en we kunnen er over 2 dagen al in' zeg ik. Iedereen knikt tevreden. '

Btw wie kookt er vanavond?' vraag ik. Iedereen kijkt vragend mijn kant op. 'Oh nee! Ik heb het de laatste 2 keer al gedaan, nu mag 1 van jullie het weer eens doen' zeg ik. Liam en Zayn staan zuchtend op en lopen zonder tegenspraak naar de keuken. Ze weten ook wel dat het hun beurt is. Harry daarin tegen kijkt nog steeds nietsvermoedend voor zich uit. Als in een soort trance. Pas als ik met een hand voor zijn gezicht zwaai lijkt hij weer terug op aarde te zijn. 'Wat is er?' vraagt hij als ik hem blijf aankijken. 'Doe niet onnozel Hazz, ik zie toch dat je iets dwars zit' zeg ik. Hij draait zijn hoofd weg. Dat deed Louis net ook toen hij het moeilijk had. Ik pak zijn hand en druk een kus in zijn nek. 'Vertel, wat is d'r?' vraag ik. Hij geeft geen antwoord. 'Heeft het met Louis te maken?'. Hij knikt. 'Irriteert hij je?'. 'Nee het is gewoon.. als ik naar hem kijk word ik zo kwaad.. omdat ik  iets voel.. iets raars.. het maakt me kapot van binnen, ik wil hem dan pijn doen maar ook weer knuffelen. Ik wil hem van een flatgebouw afgooien maar dan weer naar beneden rennen om hem op te vangen' zegt hij. 'Wat is dat Niall? Het maakt me gek' zegt hij terwijl hij me aanstaart. 'Ik zou willen dat ik het wist Hazz.. maar misschien kom je er nog wel later achter, gun het wat tijd' zeg ik. Dan maakt hij zijn hand los uit de mijne en staat op van de bank. 'Wat ga je doen?' vraag ik. 'Naar Louis' antwoord hij. Voordat ik nog iets kan zeggen loopt hij al naar boven. Ik weet natuurlijk al lang wat het is.. alleen Harry zou flippen als ik het zou zeggen.. hij is verliefd.

POV: Louis

Ik weet het niet meer papa. Vandaag hebben de jongens me de krant laten lezen. Het was verschrikkelijk. Ik stond op de voorpagina. Het schijnt dus zo te zijn dat mama mij erger mist dan ik gedacht had. Ze heeft er alles voor over. Ik wist wel dat ze me weer terug wilde halen maar dat ze zoveel moeite zou doen had ik nooit verwacht. Dat geeft me eigenlijk wel een opgelucht gevoel. Nu weet ik tenminste zeker dat 1 iemand nog een beetje om me geeft. Best wel raar dat ik daar nu nog over moet nadenken. Toen jij nog leefde had ik daar geen onzekerheid over. Niall is de enige die nog een beetje normaal tegen me doet.De rest wilt me alleen maar om mee te kloten. Heel irritant dus. Vanavond moet ik bij Harry slapen. Ik vraag me af hoe ik dat ga overleven. Want op de manier hoe hij naar me kijkt geeft mij rillingen over mijn hele lichaam. Papa ik ben zo bang, waarom moest je weggaan? waarom kon je niet bij me blijven? Je bent veel te vroeg weggegaan. Zomaar is jou het leven ontnomen. Alleen de goede mensen overkomen tegenwoordig alleen maar slechte dingen. Alles was vroeger zo makkelijk. Gewoon jij, mama en ik. Zonder zorgen. Zonder enig besef van de toekomst. Ik vraag me soms echt eens af wat de reden is dat ik nu nog leef. Hoe ik het heb volgehouden zonder jou al die jaren. Ik zal er weliswaar nooit achter komen. Wat ik wel weet is dat ik nog steeds van je houd papa.. dat zal ik ook altijd blijven doen. Ik zal..

' Wat heb je daar?' haalt een stem me van mijn schrijven af. Als ik opkijk zie ik dat Harry in de kamer staat. Ik heb hem niet eens binnen horen komen. 'Niks' zeg ik snel en ik sla mijn dagboek dicht. Hij loopt op me af en kijkt me ongelovig aan. 'Je hebt duidelijk wat in je handen' zegt hij. 'Dat is iets van mij' zeg ik. Hij houd zijn hand op en ik stuif gelijk naar de andere kant van het bed met het boek tegen me aangedrukt. 'Louis, geef dat hier' zegt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Hij kijkt me waarschuwend aan. 'Nee.. je mag alles van me afpakken maar niet dit' zeg ik. 'Geef me 1 goede reden waarom dat zo belangrijk voor je is' zegt hij terwijl hij langzaam naar de andere kant van het bed loop. 'Dat kan ik niet.. je verklaart me voor gek' zeg ik. 'Niet goed genoeg' zegt hij langzaam. Hij staat nu naast me en ik duik ineen met mijn dagboek stevig in mijn handen die inmiddels zweten van de paniek. 'Alsjeblieft.. het is het enige wat me lief is' zeg ik zacht. Ik voel hoe hij naast me op bed komt zitten en mij naar zich toe trekt. 'Je krijgt het later heus wel terug, ik ben de kwaadste daar niet in' zegt hij terwijl hij half boven me gaat hangen. Ik voel zijn warme adem in mijn nek en het is niet prettig. Helemaal niet prettig. 'Harry het is privé.. laat me met rust' zeg ik bijna onhoorbaar. Dan gaat het allemaal heel snel. Hij draait me om en rukt het boek uit mijn handen. 'Nee! geef terug!' roep ik. Hij loopt ermee naar de andere kant van de kamer en wil weglopen. Ik wil achter hem aanrennen maar door de ketting om mijn voet struikel ik en val op mijn gezicht. 'Geef terug! Klootzak! Geef terug!' roep ik hard huilend naar hem. Hij lijkt er zelfs even van te schrikken. 'Wat gebeurd hier?' hoor ik Niall zeggen. Op dat moment verschijnen alle jongens naast Harry terwijl ik nog op de grond lig. 'Hij heeft mijn dagboek!' schreeuw ik. Zayn loopt grijnzend op Harry af en leunt op zijn schouder. 'Ik wist niet dat jij een dagboek had' zegt hij. 'Dat was ook niet de bedoeling.. Ik heb hem nodig! Het is de enige manier om..' begin ik maar dan word de emotie teveel en moet ik zo hard huilen dat mijn schouders helemaal schokken. Ik kan het niet tegenhouden, alles mogen ze hebben.. echt ALLES.. behalve dat.. dan breek ik. Harry heeft me al die tijd aangestaard zonder iets te zeggen. 'Dan uit het niets word ik opgetild en terug op bed gelegd. Ik houd mijn ogen gesloten en verberg mijn hoofd in mijn kussen in de hoop het gehuil tegen te gaan. Na een tijdje word ik al rustiger en adem ik een paar keer diep in en uit. Ik ga rechtop zitten en kijk om me heen. De jongens.. ze staan er niet meer. Ik heb ze helemaal niet weg horen gaan. en als ik naast me kijk sla ik een zucht van opluchting. Mijn dagboek ligt naast me. Zouden ze dan toch gevoel hebben door me het te laten houden? Ik heb het in ieder geval nog nooit eerder gezien.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------