Will You Be My Boyfriend In Just 6 Months?✓

Chapter 21 Oliver's Wish

Jennifer POV

Dalawang linggo na ang lumipas simula nang umalis si Ate Rei sa bahay nang hindi nagpaalam.Nasaan na kaya siya?Sana ayos lang siya.Sana ayos lang ang kapatid ko.March na ngayon.Kailangan kong mahanap si Ate Rei pero saan?

"Kung iniisip mo na mahahanap mo si Rei,bakit hindi ka gumawa ng paraan?" suhestyon ni Dylan.Gumawa ng paraan?Tama!Niyakap ko si Dylan at hinalik-halikan sa pisngi.

"Thanks for the suggestions,Peach." 

"But...I'm going to help you to find your sister because I loved you.I promise." Kyaaaaaaaa...Nakakakilig naman si Dylan.I kissed him.That made him a shock.After a few minutes,he kissed me back.Our lips parted.

"I love you,Dylan."

"I love you more,Jennifer." Hinimas-himas niya ang tiyan ko at hinalikan ito.

"And I love you too,our future baby." Ngumiti ako.Tumingin siya sa akin.

"Hmmm...Ano kayang magandang pangalan para sa baby natin,Peaches?" Bigla tuloy akong napaisip kung anong pangalan ng magiging baby namin.Ano kaya?

"Aha!Kapag babae ang magiging anak natin,ang pangalan niya...Jade at kapag lalaki ay...Jayden." suggestion ko.Napangiti siya.

"That's a great name,Peaches." Pero...Nag-aalala talaga ako para sa kapatid ko.Aish!Ang tanga-tanga mo talaga,Jennifer.Kung alam ko lang talaga na kapatid ko si Ate Rei,sana hindi mo na lang siya pinalayas.Gagawin ko ang lahat para lang mahanap at makasama ko lang ang kapatid ko.

Rei POV

Haaaays...Nakakabagot naman dito sa ospital.Yeah,I'm here again as a patient.Nasugod na naman ako sa ospital dahil daw nahimatay ako sabi ni Johann.As usual.

"Johann,salamat sa tulong mo at tinulungan mo akong dalhin dito sa ospital.Pakiramdam ko,nakakaperwisyo na ako sa'yo."

"Huwag mong isipin 'yun,Rei.Okay lang sa akin ang tumulong.Basta ikaw." I smiled.But...It's a sad one.Hindi ko na napigilan ang umiyak.Umiiyak na naman ako.Bakit ako ang kailangang magdusa ng ganito?Ano ba talagang kasalanan ko?Niyakap ako ni Johann ng mahigpit.

"Hush...Don't cry,Rei.I'm here as your friend." Habang umiiyak ako,nakaramdam ako ng sakit sa katawan ko.Bumitaw ako sa yakap.I clenched my hands to my body.

"Rei,anong nangyayari sa'yo?May masakit ba?!" Lumabas siya para tumawag ng doktor.Wala pang tatlong minuto,dumating na si Dr. Lopez.Pinalabas muna ng mga nurse si Johann.Makalipas ang dalawang oras,nawala na ang sakit ng katawan ko.Lumabas muna saglit sina Johann at Dr. Lopez.Wala pang limang minuto,pumasok na siya sa loob ng kwarto ko.Kita ko sa mukha niya ang pag-aalala.Biglang tumulo ang luha sa kanyang mga mata.

"Sorry,Rei.Sorry.Sorry talaga.Pero...hindi ko talaga kaya..." His voice broke.Napahagulgol siya ng iyak.Lalo lang lumalala ang kalagayan ko ngayon.

"Sorry,Rei.Pero...Kailangan talagang malaman ni Jake ang totoo." Ang boses na 'yon.Si Oliver.

"Please,Oliver.Huwag mong sasabihin sa kanya ang totoo.Kapag nalaman niya ang totoo,baka masaktan lang siya...kapag nakikita niya akong...nahihirapan.Please...Don't tell him about it.Don't tell him that I'm dying.Don't tell him that I'm suffering right now because of this stupid cancer of mine." Hindi ko maiwasang manghina.Napapagod na akong lumaban.Gusto ko lang makasama ang lalaking mahal ko.'Yun lang ang hiling ko.Yung lang ang dying wish ko.Natatakot ako na baka layuan niya ako kapag nalaman niya ang kalagayan ko ngayon.Bakit ako pa?Bakit ako pa ang kailangang magkasakit?

"Gusto mo na bang umuwi?Nabayaran ko na lahat ng hospital bill mo kahapon." tanong ni Oliver.Tumango ako.

"Johann,ihatid mo na siya pauwi." utos ni Oliver.Tumango siya.Inalalayan niya akong tumayo at pumunta sa banyo.Nagbihis na ako.Lumabas na ako para umalis.Hinatid ako ni Johann sa condo ko.Pumasok na ako sa loob ng condo unit ko.Natulog na ako.