DAĞ AYISI

**1. Bekle Bizi İstanbul**

Buraya başlama tarihinizi atabilirsiniz.

Mediada Miray var, iyi okumalar...

Hayatımın hiç değişmeyeceğini düşünerek koyardım başımı yatağa. Sıradan hayatımdan o kadar çok sıkılmıştım ki...  'İstanbul'a taşınmak güzel olacak' diye düşündüm. Belki monoton hayatımda bazı şeyler değişirdi de sıradışı şeyler oluverirdi. Bazı insanlar hayatlarından çok sıkılırlar, bunalırlar. Hayatlarını değiştirecek değişiklikler dilerler. Ancak o değişiklikler hayatta değildir. Kendim bizzat öğrenmiştim. Kimi kandırıyordum ki? İstanbul'a taşındığımızda da hayatım öyle devam edecekti...monoton. Bu yüzden sıradışı hayatı boşvererek elimdekilerle mutlu olmaya karar verdim. O kişilerden olmamaya. Ben, Miray SOYDER. Kısaca bana 'yabancılara takmış yabancıların sevgilisi kaçık kız' derler. Sanırım biraz uzun oldu...

17 yaşında lise son sınıf öğrencisi olan kızlar nasılsa bende öyleydim işte.

"Miraaay, yemek hazııırr!"

"Tamam anneee!"

Odamdan çıktım ve salona geçtim. Herkes masadaydı. Giray'da dahil. Giray benim ikizim. Pis menfaatçi ikizim. Ama hakkını yemeyelim gençler. Çok tatlı ve yakışıklıdır kendisi. Benim de hakkımı yemeyin, bende çok güzelim tamam mı?

Yeni işten gelmiş olan babama "Hoşgeldin babacığım," dedim neşeli sesimle.

"Asıl sen hoşgeldin kızım. Bütün gün odandaki oğlanların posterlerine bakıp da annene evi toparlamada yardım etmemezlik yapmadın umarım."

Yarın bu şehirden taşınıyorduk.Toparlamadan kastı buydu babamın.

"Neeeee," dedim alaycıl çıkan ses tonumla.

"Tam olarak öyle yaptı baba," diyen Giray'a öldürücü bakışlarımdan birini attım.

"Pis ispiyoncu. Ayrıca senin benden aşağı kalır yanın yok Giray. Odandaki Adriana Lima posterlerini ne çabuk unuttun. Annemin yanına gidipte bir kolide ben ucundan tutayım dedin mi? Yok! Bir de erkeğim diye geçinip gidiyorsun. Yok hayır yani, bu gençliğin yolu hiç yol değil," dedim yakınarak.

"Duyamadım. Bir şey mi dedin, Miray," dedi kulağını bana yaklaştırarak. Salak.

"İnşallah burdan taşınırken Adriana Lima posterlerini burda unutursun"

"Sussana kızım. O ne biçim beddua"

"Kavga etmeyi bırakın da yemeğinizi yiyin," diyen annemi dinledim ve yemeğimi yemeye başladım. Emir büyük yerden yani. Yemek boyunca kimse ağzını açmazken ben yine bir şeyler anlatıyordum.

"İşte sonra-"

"Miray," dedi Giray bana bakarak sabır dilercesine. Kaşlarımı çattım 'ne var' dercesine. "Kimse seni dinlemiyor. O yüzden çeneni yorma."

"Ne demek dinlemiyorsunuz?"

"Cırlama kulağımın dibinde!," diyen annemle irkildim. Trip atarak yemeğime dönerken "Sanki cenaze evindeyiz," diye homurdandım.

Yemek bittikten sonra anneme bulaşıkları mutfağa götürmesinde yardım ettim ve sonrada sıyrılarak odama koşuşturdum. Annemin söylenişlerini duyabiliyordum. Ama tabiki de her zamanki gibi bugün de takmadım.

Bütün eşyalarım hazırdı. Son ana kadar götürmemekte ısrar ettiğim BTS, Exo, Block B, Monsta X, Stray Kids, Ed Shareen, Dylan, Derek, Damon, Justin, Yusuf Piliç, Ross ve R5 posterlerimi alıp sırt çantamın içine koydum. Aslında yarın koyardım ama atalarımız ne demiş: Bugünün işini yarına bırakma. Burdaki mesaj; bugün koymazsan yarın taş çocuklarını unutursun. Bunu asla istemeyiz. Öyle değil mi?

O yüzden atalar candır.

Yatağıma yatıp tavanla biraz bakıştıktan sonra uykumun iyice geldiğini fark ettim ve daha fazla göz kapaklarımı tutamayıp kapanmalarına izin verdim. Ne de olsa yarın yolculuk vardı...

**

"Çocuklar her şey tamam değil mi?"

En az 100 kere aynı şeyi soran anneme Giray'la 100. kez aynı cevabı verdik "Evet, anneee" Babam güldü ve o güzel simsiyah mercedesini çalıştırdı. Biz o kadar zengin sayılmazdık ama fakir hiç değildik. Yani bize yetenden fazla paramız vardı ama o bildiğiniz her şeye para harcayan zenginlerden değildik. Ben, param bittiğinde daha çok Giray'dan beslenirdim. Mübarek insan bütün paralarını biriktirir.

Kulaklığımı takıp Lykke Li: I follow you açtım. Yol boyunca dinleyebilecek ideal bir şarkı. Ve tabiiki benim vazgeçilmez şarkım.

Güle güle güzel şehrim Bursa ve bekle bizi İstanbul. Nüfusuna 4 kişilik bir aile geliyor...