Ontvoerd.

Hoofdstuk 27

Pov Lucas.

Ik loop verdrietig en tegelijkertijd ook boos naar Caleb die al staat te wachten.
"Gast wat te hell is er?" Vraagt hij als hij mijn gezicht ziet.
"Rosa!"

"Heb je haar gevonden? Waar is ze?"

"Ja, de eerste hal links en dan de eerste kamer."

"Waarom nam je har niet mee!"

"Ze gaat vreemd, en ik.."

" dat geloof ik niet. Dat zou rosa nooit doen!" Onderbreekt hij me.

"Ze zoende met een of andere jongen waar ik bij stond, het ergste is nog wel dat ze niet wist dat ik ernaast stond en hem zonder pardon zoende."
Zeg ik met een brok in mijn kil.

"Wat?"

"Geloof wat je wilt maar rosa kan hier wegrotten mij part."zeg ik kil.
"Neem dat terug, rosa is nog steeds mijn vriendin en jou girlfriend dus ik ga haar hieruit halen of je nu wilt of niet." Ik wil iets zeggen maar krijg de kans niet.
"En dan nog iets, rosa mag dan misschien niet weten dt je daar stond, ze zoende hem omdat IK haar zei dat je een bedrieger was anders had rosa dit nooit geflikt."

"Ze doet maar wat ze wilt."zeg ik gebroken.
Ik kan niet geloven dat Caleb aan haar kant staat.
Misschien is het wel waar dat ze hem alleen zoent omdat Caleb haar zei dat ik een bedrieger was, maar alleen het feit al dat ze het geloofd zegt me al genoeg.
Caleb rent weg en volgt het pad dat ik aangaf, ik loop weg, terug naar mijn kamer.

Pov Caleb.

Ik ren weg van Lucas en ren het pad af opzoek naar rosa.
Als ik haar vind wilt ze net haar kamer binnen gaan.
"Rosa wacht!"

Ze kijkt op en vliegt me om de hals.
"Oh Caleb je wilt niet weten hoe blij ik ben je te zien!"

"Ik ook, wat is er net gebeurt?"

Ze zucht en de tranen komen uit haar ogen.
"Ik.. Hij.. Ik heb het verpest!" Zegt ze vol verdriet.
"Hoe? wat is er net gebeurt?"

"Kom mee naar mijn kamer dan leg ik je alles uit."
Ik volg haar naar haar kamer en ga naast haar op het bed zitten.

"Ik kwam hier, en nadat je me verteld had van Lucas was ik boos en wilde ik hem uit mijn hoofd, maar dat lukte niet, een jongen Thomas, een vriend, zoende me en ik vergat in dat moment mijn gevoel voor Lucas, zo wilde ik het, maar dat kwam omdat ik je geloofde en ik niet verliefd op hem wilde zijn. Ik weet trouwens dat je alles hebt verzonnen, ook de reden en het is volkomen begrijpelijk.
De jongen en ik hadden 1 ding gemeen: we miste allebei Tasha.
Hij is haar stiefneef, ik haar vriendin.
Maar goed, ik werd als maar verliefder op Lucas, want toen ik hem niet bij me had miste ik hem heel erg!
Ik zoende Thomas en hoorde iets vallen.
Ik keek op en daar stond Lucas." Ze begint nog harder te huilen.
"Ik had het niet eens door en Lucas wilt m-me niet geloven, maar ik houd meer van hem d-dan van wie dan ook en ik wil hem niet kwijt, (snik snik.) maar ik begrijp zijn frustratie e-en woede heel goed, ik w-wil niet weten hoe ik had gereageerd als hij met weet ik veel, Chantal had gezoend, dan was ik ook gebroken geweest. Toen zei hij dat ik hem moest vergeten." De laatste zin is het zwaarst voor haar zie ik, aangezien ze moeite heeft met het zeggen ervan.

"rosa, Lucas heeft tijd nodig, meer niet. hij moet weten of hij je nog kan vertrouwen."

"Maar dat kan hij ook."

"Het spijt me roos." Zeg ik voor alles wat ik over Lucas zei. Dit komt allemaal door mij en ik voel me schuldig.
"Ik snap waarom je alles zei. Ik zou ook mijn moeder nooit kwijt willen. Maar ik maakte een fout! Hoe moet ik dat rechtzetten?"

"Roosje,  hij lijkt misschien heel stoer, maar hij is echt heel kwetsbaar, dat moet je onthouden."

"Ja weet ik, maar kunnen we nu naar hem toe gaan? Ik mag terug van Dirk en.."

"Ja is goed, ga je mee."

We lopen weg uit het gebouw en volgen het pad richting de rozentuin.
"Caleb?" Vraagt ze wanneer we het gebouw bereikt hebben.

"Hhmm?" Geef ik alleen als antwoord.

"Kan ik bij jou slapen vannacht?"

" ja hoor."

"Hij zal nog wel boos zijn." Zegt ze met een brok in haar keel hoor ik.
We lopen de kamer binnen en Lucas ligt op ons bed te staren naar het plafond.
Wanneer hij rosa ziet, draait hij zich met zijn rug naar ons toe.
Ze slaat een hand voor haar mond om de snikken binnen te houden en loop naar de badkamer.
Pov rosa.
Ik ga op de wc zitten en leg mijn hoofd in mijn handen.
De tranen lopen over mijn wangen en ik weet gewoon zeker dat ze ieder moment kunnen opraken, maar dat gebeurt niet.
Pov Lucas.

Als ik rosa binnen zie komen komt de herinnering in me terug en ik draai boos mijn rug naar haar.
Ze rent naar de badkamer en Caleb loopt naar me toe.
"He dude."

"Ik ben geen dude ik ben Lucas en."

"Rosa heeft me alles verteld van wat er allemaal gebeurt is de laatste tijd en geloof me als ik zeg dat je het fout hebt als je denkt dat rosa niet van je houd."

"Tuurlijk denk je dat ze van me houd want dat zei ze tegen je, maar ze hield ineens weer van me toen ik daar stond en haar betrapte met die jongen. Wel heel toevallig hè?"

"Thomas."

"Ken je hem?"

"Ja hij is een van de bewakers en ontvoerders hier, hij heeft een goed hart, hij is ook gedwongen."

"Wow, ze zoent met haar ontvoerder, stijlvol."

"Lucas." Zegt Caleb afkeurend.

"Ja wat?"

"Laat maar zitten." Hij loopt weg.
Ik draai me terug op mijn rug en ik hoor Caleb op de badkamerdeur kloppen na een half uurtje.
"Rosa je moet eruit komen!"

"Nee laat me even!" Schreeuwt ze huilend maar ik heb er geen medelijden mee.
"Jawel, kom, je moet wat eten!"

De deurklink gaat naar beneden en de deur gaat open.
Ik voel har ogen op mijn rug branden en ik word er zenuwachtig van en draai me om, ik kijk ik haar rode ogen van het huilen. Ze kijkt snel weg en rent de deur uit.
Caleb zucht als hij mijn gezicht ziet, ik grijns namelijk.
Waarom ben ik zo geworden?
Die 4,5 jaar hier heeft me niet goed gedaan.
Ik ben geen jongen die grijnst om iemands verdriet, ook al is het rosa.
Ik ben een jongen met gevoel en iemand die gekwetst is.
Ik mis mijn zusje.
Zij wist altijd wat ze moest zeggen om me vrolijk te maken en zei de slimste dingen die ik kon doen om alles weer goed te maken.
Ze was misschien 7 maar had de gedachtes van een volwassenen.
Een traan loopt over mijn gezicht bij het idee van mijn zusje.
Caleb is de deur uitgelopen en ik lig hier, opnieuw alleen